Paus doet boekje open over dopinggebruik

Rome. “Hoe sneller we ons kunnen voortbewegen, hoe efficiënter onze tijdbesparende apparaten worden, des te minder tijd we nodig hebben” aldus Paus Benedictus XVI. “De vraag naar God lijkt niet belangrijk.” De Paus fietst  daarmee dwars door de heersende zwijgcultuur en doet  een boekje open over het wijdverbreide dopinggebruik binnen de kerk.

Kerkelijk historicus Sam Klepel duidt het als een opvallende doorbraak in het denken van het Vaticaan. “Het is evident dat sinds Johannes de Doper het dopinggebruik in de kerk ongekend populair is geworden. Wilde je echt meedoen dan ontkwam je er eigenlijk niet aan” Maar om er nu deze waarde aan te hechten duidt hij toch als het aantrekken van het boetekleed en getuigen van een “hoog kop van Jut gehalte”.

Roderick Vonhögen (parochievicaris en podcaster) ziet het allemaal positief. @pontifex opent hiermee deuren die lang gesloten bleven volgens hem.  Met een “slappe hap” trek je het niet in deze snelle tijd. Zelf ontkent hij ook niet langer meer ook wel eens iets gebruikt te hebben. “We staan immers voor een uitdagende missie”.

“Dan maar wat water bij de wijn doen”, voegt Antoine Bodoir (voormalig plebaan en hoogleraar) desgevraagd toe als we om zijn reactie vragen. Als insider van het Vaticaan juicht hij openheid toe.  “Eeuwenlang is het biechtgeheim het fundament onder de kerk geweest. Nog langer ‘voor gaas gaan’ past niet meer in deze moderne tijd. Openheid in combinatie met vergeving zijn de nieuwe peilers waarop de kerk zal gaan drijven. Eigenlijk zag je het al aankomen toen de Paus in zijn laatste boek schreef dat er geen os en ezel in de kerststal waren. Dat was tóch een open baring van jewelste?!”

De media zijn beduidend minder mild in hun reactie. Mart Smeets (oud journalist) beseft nu ook dat hij jaren is misbruikt en voelt zich nu pas “echt genaaid”. Peter Vandermeersch (NRC) reageerde met: “ik voel me een bedrogen minnaar”

De Stichting ter Bevordering van het Dopinggebruik verwacht dat deze tijding met een sisser zal aflopen. Een inderhaast opgesteld persbericht stelt:  “Ze doen hun plas en alles blijft zoals het was. Verder is het natuurlijk een open deur dat als je sneller gaat met beter materiaal je minder tijd nodig hebt. En dat de Paus stelt dat de vraag naar God niet belangrijk is zien wij als teken dat hij in ieder geval geen grootverbruiker is van geestverruimende middelen. Wij pleiten overigens al langer voor aanpassing van de rituelen: van doping zou pas sprake mogen zijn na het behalen van het zwemdiploma. Dat geeft de zekerheid dat je het kind niet met het badwater weggooit met alle narigheid van dien.”

De katholieke kerk wordt al jaren achtervolgd door allerlei schandalen. De Paus staat er voor met de nodige hervormingen schoon schip te maken. Dat de Paus zijn butler (die het altijd heeft gedaan) vlak voor de Kerst nog gratie verleende past dan ook naadloos in de queeste het vertrouwen terug te winnen van de ruim één miljard gelovigen die al zo lang goedgelovig langs de zijlijn staan.

Goede wijn behoeft geen krans

Een bekend gezegde. Vriend en vijand zullen het er over eens zijn: als iets goed is dan hoeft het niet extra aangeprezen te worden. Het verkoopt zichzelf naar men mag verwachten. En toch zit er een luchtje aan. Juist met wijn waar we zo graag onze neus in steken om toch even zeker te weten of de ‘neus’ goed is.

Nee, ik ga het hier niet hebben over de metaforische waarde van dit gezegde in relatie tot het VKblog Van toepassing? Natuurlijk! Maar er is, ook recent weer, al genoeg klare wijn geschonken én oude wijn in nieuwe zakken gestopt over dat onderwerp. Dat hoef ik niet verder uit te melken.

Ik ga het hier hebben over wijn. Jawel! Want juist op dat product is het gezegde niet van toepassing. Raar? Waar!

Historie.
Er wordt al 7000 jaar geprobeerd goede wijn te maken. In gebieden (Irak, Iran) waar de huidige bewoners sinds de komst van de profeet alle alcohol hebben afgezworen. Via Egypte (3000 v.Chr) en Griekenland (2000 v. Chr.), giste de druif zich een weg naar europa door de Romeinen. In de Middeleeuwen een dipje (bier), maar door de kloosters daarna herontdekt: miswijn! In navolging van de Heere moest er meer van gedronken worden. En plukken we daar nog de vruchten van?

Miswijn.
Een betere naam had er niet voor bedacht kunnen worden. Er is immers van alles mis mee.
Na duizenden jaren is het ons nog steeds niet gelukt een wijn te produceren van constante kwaliteit.  
Het is het enige product wat ik ken waar de kwaliteit ernstige schommelingen vertoont van jaar tot jaar en van streek tot streek. Dat is toch een grof schandaal in onze tijd van duurzaamheid en kwaliteit?

Van de nood een deugd maken.
Natuurlijk wisten die wijnbouwers dat. Een beetje wijnboer had dit falen allang toegegeven. En allang zijn overgestapt op een eerlijk product. Waar wel standaardkwaliteit geleverd kan worden. Maar nee. Ze maakten van hun nood een deugd: maak een plan om ‘rotzooi’ te verkopen tegen een hogere prijs! Leuke uitdaging toch?

Marketingplan wijn.
Verkoop je zwakte als een sterkte! De kern. En nog gelukt ook!! Tot mijn grote verbazing!! Hulde!?

Wijn boeken. Wijn cursussen. Wijn reizen. Indrukwekkende rituelen aan de dinertafel. Antichambreren. Tijdig ontkurken en laten ademen. Op temperatuur? Rollen, spoelen, gorgelen over de getergde smaakpupillen. Diep in het glaasje kijkend. Naar kleur, geur en of het ‘er lekker in hangt’.
En na een bedachtzame blik op het oneindige (en even op het etiket) stellen: ja, schenkt u maar uit..
Dat alles heeft blijkbaar genoeg meerwaarde, om er de hoofdprijs voor te betalen.   

Wil je er toch een beetje bij horen, dan ‘weet’ je er toch alles van? Hoofdpijn krijg ik er van.
Het is het meest succesvolle marketingplan om bocht (met een enkel gelukt exemplaar) te verkopen.

Ik doe er niet aan mee. Waarom zo velen wel? Slachtoffer, of winnaar?

P.S.:
Er is zelfs een echte wijn-wetenschap. Universitair niveau!
Oenologie geheten. Na “miswijn” ook een term die men niet beter had kunnen kiezen: voor oenen.

Lees tip:
“Now everyone was watching Richard Pratt. Watching his face as he reached slowly for his glass with his right hand and lifted it to his nose. The man was about 50 years old, and he did not have a pleasant face. Somehow it was all mouth; mouth and lips—the full wet lips of the professional gourmet.”
Roald Dahl, “Taste”