Gemeentelijke drempelvrees

Aflevering 4: anekdotes uit de gezondheidszorg. Na een hersenbloeding zat Hendrik Hobbel al 2 maanden in een revalidatie centrum. Hij kon niet wachten om weer naar huis te gaan. De gemeente liet hem letterlijk en figuurlijk zitten. Kost naast moeite ook geld immers.

Daar zit je dan gekluisterd aan een rolstoel. Één been en arm trokken het niet meer. Lastig als je wilt rondtrekken in je eigen huis. Na een maandje in dat oord vol lichamelijk ongemakken had ik het daar wel gezien. Hoog tijd om naar huis te gaan!

Nu bestaat er een Wet Maatschappelijke Ondersteuning. En ik kon wel wat ondersteuning gebruiken dacht ik nog. Op de website van de overheid zag ik staan: “de gemeente kijkt samen met u of ondersteuning nodig heeft en in welke vorm.” Gemeente dus maar eens gebeld.

“Daar hebben wij een WMO-loket voor”
“Ja, maar ik zit in het revalidatiecentrum. Ik zit in een rolstoel.”
“Dan kunt u toch iemand anders meenemen? En vergeet niet uw legitimatiebewijs mee te nemen!”
Dat “samen met u” werd wel erg letterlijk genomen zo bleek.

Opgetogen togen we samen naar het loket. Klassiek ingedeeld als een gemiddeld gemeentehuis: van het kastje naar de muur.

Efficiënt als ze zijn, werd een stapel formulieren overhandigd om in te vullen (gelukkig kan dat met één hand) en toen ik daar wat verbaasd mijn wenkbrauwen over fronste, reageerde ze nog ad rem met: “u zult begrijpen dat we niet zo maar voor iedereen allerlei voorzieningen kunnen treffen!”

Ergens nog onder de indruk dat het gebouw zo rolstoelvriendelijk was ingericht hoopte ik nog dat als ze zo goed voor zichzelf konden zorgen ze dat ook wel voor mij zouden doen.

Na de formulieren ingevuld en overhandigd te hebben (gezelligheid kent geen tijd) werd me verteld dat ze me een brief zouden sturen met een datum voor een huis- respectievelijk inspectiebezoek. Kon ik natuurlijk weigeren (de overheid kijkt immers niet ongevraagd achter de voordeur), “maar ja, dan kunnen we ook niets voor u doen”.

Vier weken later (jawel) was het dan zover! Omdat ik het huis niet in kon vanwege de trapjes bij de voordeur ‘inspecteerde’ de ‘ervaringsdeskundige’ het huis. Ik bleef maar buiten in de motregen. Je moet er wel wat voor over hebben immers.

Goed nieuws: een traplift en een verbouwing van de badkamer (tot douche met zetel) was toch wel nodig vond de inspecteur.

Maar toen kwam de hamvraag: “wilt u een drempelplaat bij de ingang óf bij de achterdeur naar de tuin?”
“Hoezo?”
“U zult moeten kiezen, we vergoeden max 1 drempelplaat. U zult begrijpen dat…”
Tussen de lezer en mij: nee, dat begreep ik echt niet. Vind de gemeente het logisch dat ik moet kiezen tussen: óf de voordeur niet meer uitkunnen óf de tuin niet meer in?

Toch maar eens voorzichtig na een maand gebeld om te vragen wanneer ze begonnen met de verbouwing (ze zullen me toch niet vergeten zijn?) krijg je te horen: “we zijn er mee bezig”.
“Waarmee bent u bezig?”
“We laten u het wel weten als het zover is.”

2 maanden later hetzelfde verhaal. Ze zullen toch niet een Europese tender hebben uitgeschreven voor deze megalomane ingreep schoot nog door mijn hoofd. Of zouden ze erg druk zijn met elk dubbeltje honderd keer om te draaien voordat ze die durven uit te geven?

Na 3 maanden was het dan toch zover. Ik kon naar huis! Traplift was klaar, en ik kon douchen zittend op een daarbij geleverde po-stoel. En natuurlijk ontbrak die ene geweldige drempelplaat niet. Bij de voordeur dan toch maar. Anders kon ik het huis niet eens in komen immers.

Edith Schippers maar klagen dat zorg zo duur is. Toch zo’n vier maanden onnodig in een revalidatiecentrum moeten wonen omdat gemeenten zo’n enorme drempelvrees hebben.

N.B. Plaatje: http://www.bndestem.nl/regio/roosendaal/opgelucht-als-ik-naar-binnen-kan-1.683036

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.