In memoriam Jan Bouma

Op 6 december is Jan Bouma plotseling overleden. Een enorme schok voor me. Jarenlang was hij een trouwe zelfs dagelijkse reageerder en hebben we in de reactieruimtes (en later ook via de mail) lief en leed, macro en micro, gedeeld. Ik heb hem nooit persoonlijk ontmoet, maar we hadden een nauwe en intense blog- en (daardoor) bijzondere vriendschapsband opgebouwd. We konden lezen en schrijven met elkaar, stelt het gezegde dan. En zo was het. Wat zal ik hem verschrikkelijk missen…

Eind 2007 ben ik begonnen met bloggen. Al gauw pikte Jan Bouma mijn blogs op en begon met reageren. Waar ik zocht naar duiding van de wereldproblemen (en nooit veel verder kwam), kwam hij met zijn oplossingen.

Welke Volkskrant-blogger kent hem niet uit die tijd? Altijd op zoek naar een breed publiek om zijn uitgebroede eieren te leggen. De confrontatie nooit schuwend. Hij ging de discussie nooit uit de weg. En trok daarbij alles uit de kast. Met een zekere zelfspot overigens die lang niet door iedereen werd herkend.

Driftig gebruik maken van de wat hij noemde de “hyperbolische overdrijving”. Noemde zichzelf een “cynisch pragmaticus”. Dat was hij ook. Na aan felle polemiek kon hij het samenvatten met “Pick your Choice” of “Take it or leave it”. Maar ook met: “We maken er maar een grap van”, of “Amuseer je deze dag, het kon zomaar eens de laatste zijn”..

Hij schreef een boek: May all other flags burn in hell. Kernwoord: “de Wereldraad”. Hij predikte de “Intellectuele Revolutie”.
Begin 2008 waagde ik na een lange discussie met hem in een ander blog een samenvatting van zijn boek te schrijven in het blog: The world according to Mithras..
Met de bedoeling hem in de redactieruimte een podium te bieden om met iedereen die dat wilde de discussie aan te gaan over zijn ideeën. En zo geschiede, allemaal nog terug te lezen. Een heel bijzondere ervaring om nooit te vergeten. Het was tevens het begin van wat tot een diepe en bijzondere vriendschap bleek uit te groeien. Een vast en belangrijk onderdeel van en anker in mijn leven zo realiseer ik me nu pijnlijk genoeg.

In de jaren erna bleven we dagelijks (vaak meerdere malen) via de blogs in contact. Hij werd zelfs overtuigd zelf een blog te gaan openen. Als volstrekte digibeet met de nodige hulp maar toch. Hij schreef de “stukkies”, ik plaatste ze voor hem in zijn blog genaamd Villa Mithras Met als subtitel “de boze man”. Motto: “Nimmer zal het recht niet in het geding zijn!”

Jan was ook een begenadigd schilder. Hij produceerde ruim 40 blogs. Telkens met als onderwerp één van zijn schilderijen. De unieke Mithras collectie die hij op deze manier aan een breder publiek wilde tonen.

Maar ook om over zichzelf te vertellen, over zijn moeder waar hij een groot voorbeeld in zag. Over zijn wereldbeeld, de boodschappen in zijn boek en zijn uitputtende juridische strijd over het “Slijk” met “de milieucriminelen” van de gemeente Maarssen. Maar ook omdat hij zijn ideeën, de gevoerde strijd, en de collectie ook op deze wijze wilde bewaren “tot in de eeuwigheid”..

Hij schreef zijn laatste blog in februari 2009: De slang en de geboorte. Alleen dankzij de criminelen onder uw aandacht gebracht. Maar met de afronding van deze “klus” bleef hij de blogs gebruiken om de redactieruimte dagelijks aan te vullen met de ontwikkelingen in de diverse rechtszaken die hij met passie en gedrevenheid voerde. Het werd zijn “juridisch blog” zoals hij dat benoemde in de stukken. Zijn laatste aanvulling daar was op 3 december..

Jan had een hekel aan “veelschrijverij” naar zijn zeggen. Zichzelf consequent relativerend plaatste hij in de jaren duizenden reacties waarmee ik me elke dag weer mee kon vermaken, daardoor met hem kon sparren, en me door hem heb laten inspireren door iets wat hij weer ergens had opgepikt en ik weer mogelijk had gemist “in de waan van de dag”. We zaten nooit verlegen om een ongezouten mening over het een of ander. Van het een kwam altijd het ander. We raakten nooit uitgepraat zo bleek telkens weer.

Tot 4 december, toen hij zijn laatste reactie plaatste onder mijn blog. Gisteren vernam ik dat hij op 6 december was overleden. Nooit meer een reactie, nooit meer een antwoord.

Ik kan me slechts troosten met zijn eigen woorden:  “Geen antwoord is ook een antwoord”.

@Jan: wat zal ik je ongelooflijk missen! “Wat een bende, wat een zooitje!”