Jazeker. Ook de Mediq apotheker

Wie heeft er al niet geklaagd over berekenen van ‘kosten’ voor de “eerste terhandstelling”?
En terecht. Apothekers vonden een nieuwe bron van inkomsten maar leveren niet de prestatie die van ze verwacht wordt. Mijn apotheker maakt het helemaal te bont.

Krijg je voor het eerst een middeltje voorgeschreven dan wordt er een geel a6-je (zie plaatje) in het zakje gepropt. Dan kan je dan thuis nog eens rustig lezen wat ze allemaal beweren gedaan te hebben. Gek. Ik kon het me nooit herinneren.

Als klap op de vuurpijl eindigt het ‘schrijven’ met: Is er iets onduidelijk of heeft u vragen neem dan

“.. neem dan”? Neem dan wat?

– neem dan.. “Dhr. A. Verbaast” (eerste wat er onder staat..)? Toch iets wat ik zelf wel bepaal.

– neem dan.. een overdosis van deze pillen?
– neem dan.. de baliemedewerkster?
– neem dan.. een andere apotheker?
– neem dan.. een huisdier?

Of: neem dan.. onze dienstverlening net zo min serieus als wij dat doen?

Geen idee!

Onderaan het vel nog mijn geboortedatum (ter controle denk ik dan…). Oeps, maar het jaartal is gedeeltelijk weggevallen..

Dan maar eens bellen. Ik had toch wel wat vragen hierover. Wil ik het telefoonnummer bellen wat op het papier staat. Blijkt die ook al niet compleet te zijn..

Ik kwam er niet meer uit. Dan maar eens naar de apotheek gegaan om een gesprekje aan te gaan met de uitbater over deze al jaren durende ergernis van me: ruim 6 euro berekenen (voor een prestatie die niet wordt geleverd) en daar voor ook nog niet eens een kloppende ‘bijsluiter’ kunnen produceren? Schandalig!

En al helemaal bij een Mediq apotheker. Geen kleine keten. Wereldwijde club van apothekers. Met 7100 werknemers. Met 220 apotheken alleen al in Nederland. En zeggen een “betrouwbare partner” te willen zijn in hun heuse missiestatement.

Apothekers die er immers ook voor moeten staan de kwaliteit en zorgvuldigheid van de arts en de farmamaffia te bewaken. Dan mag je wel wat professionaliteit verwachten toch? Maar doen ze dat net zo slordig en incompleet dan? Hoezo “betrouwbaar”?

De apotheker verwijst zuchtend naar de Centrale IT afdeling. “Die daar al jaren mee bezig is” om die ergernis op te lossen, naar zijn zeggen. “Verschillende systemen die ze moeten koppelen. Je weet wel.” Ja, dat weet ik wel. Maar jij zegt ook blij te zijn met mijn klacht. “Hoe meer mensen klagen, hoe eerder ze het zullen gaan oplossen.”

Kortom: ik kom dus geen stap verder met de man.

Maar gelukkig lossen problemen zich soms vanzelf op. Vanaf 2016 gaat de hele procedure op de schop lees ik: http://nos.nl/artikel/2056902-kosten-gesprek-apotheker-niet-meer-apart-op-rekening.html

De reden? Niet omdat ze naar de klachten van de klanten hebben geluisterd..

Nee: “De Nederlandse Zorgautoriteit komt hiermee tegemoet aan de klacht van apotheekpersoneel. Dat kreeg vanaf vorig jaar, toen de maatregel werd ingevoerd, met agressieve klanten te maken, die geen behoefte hadden aan een gesprek en er dus ook niet voor wilden betalen.”

“.. klacht van het apothekerspersoneel”?! Dan kan het ineens wel anders blijkbaar.

Je zou er toch doodziek van worden?

“Valt onder het eigen risico” zullen ze daar zeggen.

Mijn gesprek met Nurten Albayrak..

Zit ik aan mijn stamtafel te lezen komt Nurten Albayrak non-actief tegenover me zitten.

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
Het is niet zó mijn ding, thuis zitten. Samen sta je sterk, samen bereik je meer.

Waar gaan we het “samen” over hebben dan?
Met mij is veel bespreekbaar. Alles is bespreekbaar.

Maar we gaan het toch niet hebben over “zonne-koningin”, despotisme, graaien, angstcultuur en zo?
Nee, de frustratie jegens mij kwam als absolute verrassing.

Geen klap voor je ego om zo weggezet te worden?
Ik geloof niet in ego. Ik ben iemand die lezingen mag geven over dienend leiderschap.

Dienend leiderschap? Maar je bent er uitgezet!
Als mensen moeten vertrekken begrijpen ze dat wel.

En dus toch maar een kort gedingetje?
Natuurlijk, ik ben daadkrachtig. Ik ben geslachtofferd.

Wel verloren.
Stoere uitspraken, ik kan er niets anders van maken.

Gerd (met button: stagair) komt schichtig vragen wat ze wil drinken of eten. Op het bord voor zijn kop staat: “onze dagspecial: schorseneren”.
Neerbuigend omhoogkijkend: Ik ben moeilijke, ingrijpende besluiten nooit uit de weg gegaan.

Tja, en dan zit je geschorst thuis, wat nu?
Er zit geen spijker in mijn kamer die door mezelf is aangeschaft. Ik hecht daar helemaal niet aan. Who cares.

Splinter door de winter. Goed te horen dat je genoeg hulp krijgt. Hoe verder?
Ik wil nu gewoon autonoom en onafhankelijk zijn. Mijn motto is: snel aan de slag.

“Autonoom en onafhankelijk”. Over dienend leiderschap gesproken. Hoe ga je “snel aan de slag” nu weer aanpakken?
Ik geloof in de zelfredzaamheid van mensen. Ieder individu moet zijn eigen boterham verdienen.

Volgende stap?
Als mensen het moeilijk hebben weten ze heus de weg naar de sociale wetgeving zelf wel te vinden. Dat zou als hard kunnen worden ervaren maar dat is onvermijdelijk.

Ik wens je veel succes bij die opvang.  En dat hele gedoe rond die SOA van je maar beschouwen als een slippertje van je, een stevige uitglijder?
Ik ben een dienend lijder. Het is gewoon vrij schieten. Ik heb fatsoensnormen in acht genomen, dat kun je niet van iedereen zeggen.

En weg was ze weer. Gauw lees ik verder in De zeven ondeugden van de vrouwelijke manager van Ellen Soentken.

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit een interview met Nurten Albayrak in de Volkskrant van 22 oktober 2011, en een eerder interview in Elsevier van 8 juni 2005, een half jaar na haar benoeming als algemeen directeur van Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers (COA)

Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechts

Plaatje: Tom Ordelman, ‘Oranjeboom café’, Velp, 360 graden.

Verslag van een geheime ontmoeting.

Tussen dissidente bloggers en moderatoren. Jawel. Uw razende reporter heeft het verslag en zelfs de groepsfoto kunnen bemachtigen. Het onmogelijke is mogelijk geworden. Natuurlijk was de spanning af te lezen bij aanvang van dit inderhaast georganiseerde gesprek. Bruggenbouwen kan slopend zijn! Maar er zijn koppen met spijkers beslagen. De rust kan wederkeren.

Op een historische plek (de brug) kwamen ze samen. Meteen was de opvallende gelijkenis tussen de strijdende partijen evident. Het werkte inspirerend. Bij aanvang waren de gemoederen verhit maar was het ijs snel gebroken. Opvallend was ook de grote verscheidenheid van de kleren van de keizers. Dan kan je natuurlijk gaan bekvechten over de principiële verschillen in uiterlijkheden en gedrag. Maar ook over de gemeenschappelijkheden die ieder in onderscheidenlijkheid bezit. En dat laatste gebeurde! Jezelf overstijgen in optima forma!

Al gauw kwam men ook tot een overeenkomst op hoofdlijnen. De hoofdlijnen zijn:

Iedereen doet gewoon zijn werk. Wat “gewoon” is wordt nog uitgewerkt. “Daar komen we wel uit”, riepen ze in koor. Buitengewoon!

Respect voor het uniform wat men heeft aangetrokken: het is slechts een dun laagje vernis. Dit werd overigens pas vastgesteld na de gemeenschappelijke sessie in de zweethut. Helaas geen groepsfoto voorhanden. Daar wordt nog aan gewerkt. Het gremium wilde zich niet graag bloot geven aan de goegemeente.

Binden en boeien. Feitelijk de grote doorbraak. En de kern van goed leiderschap. Een 180 graden ommezwaai in denken en doen. Van allen.

De term modereren wordt verbannen. In plaats daarvan: moduleren. Wat zoveel betekent als:

1. met gepaste stembuiging spreken, voordragen
2. van de ene toonsoort in de andere doen overgaan

Klinkt toch als muziek in de oren?

Het was een historische ontmoeting.  

Kunnen we allemaal weer op ons gemak naar het voetbal kijken vanavond. Da’s pas oorlog!

Nabericht/waiver.
Uit respect voor de wet bescherming persoongegevens, zal ik hier niet een opsomming geven van de namen van de respectievelijke deelnemers (van links naar rechts en zo). Ik neem aan dat de lezer dat zal respecteren.
 
In andere woorden: enige gelijkenis met welke blogger en moderator, respectievelijk recente gebeurtenissen berust op louter speculatie en toeval. Laat daar geen misverstanden over bestaan. Een geheim is er om te bewaren.
 
 

Mijn gesprek met Maxime Verhagen..

Zit ik aan mijn stamtafel te lezen komt  maxime verhagen, nog na-kwetterend, binnenlopen en gaat naast me zitten.  

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
Wij sluiten geen enkele andere partij uit. We kunnen niet doen alsof de boze buitenwereld niet bestaat.  

Al een beetje bekomen van die crisis met die andere partij?
Het was misschien naïef om te denken dat als je serieus met elkaar praat, dat dan de uitkomst niet vaststaat.
 
Die uitkomst (niet naar Uruzgan te gaan) stond toch al kamerbreed vast? Hoezo naïef?
Ik ben niet naïef in de zin dat ik geen verschillen van opvatting zag.

Jullie veranderde opvatting, ja. Afspraak is toch afspraak?
Afspraken waren afspraken.
 
“Waren”? Zijn dat de nieuwe normen en waarden van het CDA? Met een kabinetscrisis tot gevolg?
Met alle respect, maar u kunt dit niet wijten aan Balkenende. Bij wie ontbrak de wil?

CDA lijkt me, en bij jou. De wil ontbrak toch om kamerbrede afspraken na te komen?
Wij van het CDA zijn niet bang voor hervormingen, de PvdA loopt daar voor weg.

“Afspraak is afspraak” overboord gooien heet tegenwoordig ook al “hervormingen”?
Ik sta toch niet voor de kat zijn viool wekenlang met Bos en Koenders over een nieuwe missie in Oeroezgan te onderhandelen?
 
Blijkbaar wel. Was immers niet nodig als jullie je gewoon aan de afspraak hadden gehouden.
Het is allemaal geen fraai beeld, maar ik loop niet weg voor mijn verantwoordelijkheid.
 
Wat is je verantwoordelijkheid dan?
Als minister zet ik me in voor de belangen van Nederland.
 
Gelukt?
Nederland is beschadigd.

Moet je je dan niet afvragen wat je verkeerd hebt gedaan?
Natuurlijk heb ik me wel eens afgevraagd: wat heb ik verkeerd gedaan?
 
En? Heb je iets verkeerds gedaan?
Ja, maar dat zal mij eigenlijk een redelijke zorg wezen.
 
Maak je je daar populair mee?
Als je voor de populariteitsprijs gaat, moet je met Idols meedoen.
 
Wat is dan je ambitie?
Ik ga wel graag door in de politiek.

Wouter (met button: Crisis? Hoezo Crisis?) biedt Maxime een Premier Grand Cru  aan.
Nee, absoluut niet!  .. ik zie dat het potverteren weer hoogtij viert bij de PvdA.

Balkenende behoort niet echt meer tot de Idols in Nederland. Geen X-factor van belang. Jij als premier? Je wordt genoemd. Ook tegen de afspraak, maar het president is al geschapen?
Ik heb die ambitie niet.

En als je gevraagd zou worden?
U kunt veel van mij vragen, maar niet om te voorspellen.

Zijn Blackberry begon te snateren, en weg was hij. Binnenlandse zaken te doen dacht ik nog.
Ik bepaal hoe het hier toegaat is ook zo’n citaat van hem. Onvoorstelbaar en onvoorspelbaar

En las snel door in Hoe word ik een rat van Joep Schrijvers.

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit een interview met Maxime Verhagen in de Telegraaf van 2 maart 2010.
 
Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechtsPlaatje: Tom Ordelman, ‘Oranjeboom café’, Velp, 360 graden.
 
 

Mijn gesprek met Gerdi Verbeet..

Zit ik aan mijn stamtafel te lezen komt gerdi verbeet , met die voorzitters-hamer, ietwat verbeten,  binnen lopen en gaat naast me zitten.

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
Het vertrouwen in de politiek moet terug.

Mooie missie van je, hoe ga je dat doen hier?
Ik ben gewoon open en eerlijk. Ik vertel iedereen wat de plannen zijn.
 
En wat zijn de plannen?
Mijn eerste vraag aan mensen was altijd: Kan ik nog iets voor je doen? Kan ik nog iets uitzoeken, wil je nog iets geregeld hebben?
 
Niet één vraag, maar meteen drie! Geen plan maar enkel vragen! Komt wat verwarrend over bij me.
Ik ben zo genuanceerd als ik maar zijn kan.
 
Kán je dan niet wat genuanceerder zijn? Dat wekt niet direct vertrouwen bij me.
Ik sluit ook niet uit dat ik het zo doe omdat ik gewoon niet anders kan.
 
Pijnlijk gevoel lijkt me.
Pijnlijk om te zien dat je met de beste bedoelingen de plank toch zo misslaat.
 
Plank? De hamer dan toch. Wat ga je daar aan doen?
Ik zeg altijd: van alles waar je niet aan doodgaat, groei je.
 
Als die hamer op dat plankje slaat zal je er niet aan doodgaan. Maar groeien? Hoe?
Ik móét handelen. Dat is het enige wat me overeind houdt.
 
Hoe ga je dan handelen/behandelen? Wat is je “plan”?
Ik doe niets wat niet bij me past. Ik ben daar beslister in geworden.
 
Wat past dan bij je?
Ik ben geneigd alles zelf te doen, al ben ik tot midden in de nacht bezig.

Maar wat houdt je dan zo bezig?
Weet je, ik ben nooit zo heel erg met mezelf bezig.
 
Verrassend. Tot nu toe begin je zo’n beetje elk antwoord met “ik”!
Ik wil mensen het gevoel geven: dit plan is ook mijn plan. Maar weiger concessies daaraan te doen.
 
Maar zou het niet meer vertrouwen geven als de politiek eens wat minder hun eigen plan trekken?
Dit is te ingewikkeld, hierop ga ik niet reageren.
 
Moet ik dat dan maar eens aan anderen gaan vragen?
Ik vind het knap hoor, dat anderen dat wel kunnen.
 
Pijnlijke constatering?
Ik heb mijn act altijd together.
 
Ook als het al gauw wat te ingewikkeld voor je wordt? Is dat niet een nog pijnlijker constatering?
Ik zeg ook eerlijk: ik vond het pijnlijk. Pijnlijk omdat het resultaat zo anders kan zijn dan je hebt beoogd.
 
Maar eens tijd om op te stappen dan?
Ja, en we hebben de wijsheid ook niet in pacht. Een ander mag het ook best eens doen.
 
En ze stapten weer op.

Ik bedoelde uit de kamer eigenlijk.
Strak plan, denk ik nog. “Open en eerlijk”.  Dat wekt vertrouwen in de politiek.

En lees gauw weer verder in: : De herontdekking van het ware zelf

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit een interview met Gerdi Verbeet in Volkskrant Magazine 2 januari 2010.
 
Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechts
 
 

Plaatje: Tom Ordelman, ‘Oranjeboom café’, Velp, 360 graden.

Mijn gesprek met Agnes Jongerius..

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te lezen komt agnes jongerius, hortend en stotend, binnenlopen..

Allemachtig, zeg ik, dat ik jou hier tref.. 
Ik vraag schaamteloos hulp aan iedereen van wie ik denk: daar kan ik wat aan hebben.
 
Jij en hulp? Van mij nog wel? Als machtigste vrouw van Nederland?
Ik wil mezelf worden. Dat is nog niet voor elkaar.

Kan je aan die top niet jezelf zijn dan? Het doel heiligt de middelen of zoiets?
Het is een verschrikkelijk middel maar in die toppen is sprake van zelfgenoegzaam denken.

Vervelend gevoel lijkt me daar zelfgenoegzaam midden in te zitten.
Je eigen gevoel dat ben jezelf. Bij vlagen zit ik in een enorme groeispurt, dan ben ik weer een tijdje aan het dobberen.
 
Lastig dat tobberen en dobberen. En waar komt dat dan vandaan?
Dat heeft allemaal te maken met hoe je je verhoudt met andere mensen. Wie doet er toe, wie niet. Wat doet er toe, wat niet. Zonder onverschillig te worden.
 
Zonder onverschillig worden? Je staat nog te boek als een vrouw met passie!
Als je iets met passie doet dan ontglipt je wel eens iets.

Zoals?
Ik wilde me niet bezighouden met de vraag of de mensen over me zouden praten, en zich zouden afvragen of ik wel geschikt was. En toch houdt het me bezig.
 
En vind je jezelf geschikt?
Ik heb de ingewikkelde eigenschap dat als iemand tegen me zegt: “dat kan je niet” dat ik dan denk: moet je eens opletten. Dat kan ook een enorme valkuil zijn.
 
En ben je daar dan ingetrapt? Of gevallen? Toch geen excuus-Agnes?
So be it. Al lijkt het alsof deze discussies terug te voeren zijn naar: het persoonlijke is politiek.

Persoonlijk zit je midden in de politiek toch? Is dat niet machtig?
De politiek en ik, we passen niet bij elkaar. Het is ook nog eens een hondenbaan.

Ook al weer een “zwaar beroep” in dat steeds langer wordend lijstje?
Het beeld van drie loodgieters tassen alleen al.

Welke persoonlijke keuze wil je dan maken?
Het persoonlijke wordt maatgevend, terwijl mensen ook kunnen zeggen: ik doe het zo:, maar iedereen mag zijn eigen keuzen maken. Op de een of andere manier lukt dat nooit. Nooit, nooit, nooit!

Maar hoe lang hou je dat dan nog vol? Wat gaat je eigen keuze dan worden?
Je moet in ieder geval weg voordat iedereen denkt: eigenlijk is ze over haar uiterste houdbaarheiddatum heen. Ik durf het haast niet zeggen, maar ik zou wel eens een tijdje naar het buitenland willen.
 
En gaat dat dan snel gebeuren? Wanneer ga je?
Blijkbaar is niet iedereen er van overtuigd dat mensen zelf kunnen beslissen over hun eigen leven.
 
Jij wel? Kan je kort dit korte gesprek samenvatten? Heb je er wat aan gehad?
We spreken elkaar niet tegen en we spreken elkaar niet aan. Tuig van de richel. De duvel en zijn oude moer. Een zelfingenomen bende. Ik lig nergens wakker van hoor.
 
Geen slapeloze nachten met al deze innerlijke en uiterlijke onrust?
Als ik wel eens zeg dat ik ergens “slapeloze nachten” van iets heb, dan heeft Ger de neiging op te bellen en te zeggen: “ze liegt, ze slaapt altijd”. En dat klopt.

En weg was ze. Ik had nog wel wat vragen over.

“Ze liegt en slaapt altijd”? Toch een karakteristieke eigenschap van een rasechte politicus?
Een bijzonder huwelijk tussen haar en de politiek? Hoe lang nog?

Gaan we met deze invloedrijkste vrouw met al haar onzekerheid een onzekere toekomst tegemoet?

De boodschap komt zo machtig onzeker over. Lonely at the top? Of last van het Vogelaar-syndroom?

En ik lees maar weer verder in: Trouw geen vrouw met grote voeten van Mineke Schipper.

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit een interview met Agnes Jongerius in Opzij  (vrouwen met opinie) november 2009 n.a.v. haar unanieme verkiezing als de machtigste vrouw  van Nederland.
 
Eerder in een Volkskrant onderzoek , werd ze al tot “de meest invloedrijke vrouw van Nederland” benoemd en geroemd.
 
Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechts
 

Plaatje:: Tom Ordelman, ‘Oranjeboom café’, Velp, 360 graden.

Mijn gesprek met Hanja Maij-Weggen..

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te lezen komt hanja maij-weggen, met calvijn’s hoofd, binnenlopen..

Goh, zeg ik, dat ik u hier tref..
Als je veel talenten hebt, ga je niet in de tuin zitten.

Ga zitten, leuk dat je mijn uitnodiging voor de kroeg hebt aanvaard.
Ik ben wel zo opgevoed dat je geen nee kunt zeggen als je ergens voor wordt gevraagd en dat in principe heel goed aankunt.
 
Ik heb de levendigste herinneringen aan je toen je minister van verkeer en waterstaat was.
Mijn specialismen waren milieu en sociale zaken. Wat heb ik nou met verkeer en waterstaat?

Mijn idee. Lubbers dacht daar toen toch wel anders over.
Nou, zei Ruud, verkeer en waterstaat heb ik je in drie maanden geleerd hoor.

Ooit getwijfeld? Ook gewoon een kwestie van de handjes laten wapperen?
Ik geloof niet dat ik daarover twijfelde, Hooguit zat ik met een wat vreemdsoortig ministerie.
Maar ik heb geleerd dat Ruud Lubbers gelijk had: het kostte me wat kilo’s maar ik heb het vrij snel geleerd.
 
Ik moet altijd nog aan die vreemdsoortige gleuf van je denken. Ik zat er jarenlang elke dag in.
Ik vond de media behoorlijk seksistisch.
 
Het is je vreemd?
Pas op hoor, vrouwelijke journalisten deden het ook.

Ik oppassen? Een enorme misser van je, die carpoolstrook op de A1. 63 miljoen toen (1993).
In het tweede jaar van mijn ministerschap was ik het zat, het geschrijf over mijn kleren en uiterlijk. Ik dacht: laten ze eens luisteren naar wat ik te zeggen heb.
 
Wat je zegt. Westerterp toonde aan dat die enorme investering voor wisselende kontakten geen hout sneed. Het was zelfs illegaal. Je overtrad het gelijkheidsprincipe!
Laat ik het zo zeggen: Ik heb veel kunnen doen, in mooie posities.

Mooie posities. Je neemt afscheid als commissaris van de konegin van Brabant. Vrolijke boel?
Ik weet niet wat u daarmee bedoelt. Op een receptie loop ik toch gezellig rond?

En nu ‘achter de tomaten’?
Waar je ze het liefst hebt ja..

En moeizaam gesprek, maar we waren het uiteindelijk eens. Ze heeft toch wat geleerd, ondanks alle haar ‘talenten’. “Excelleren met vrouwelijkheid” was er geen van.

En las gauw verder in: De zeven ondeugden van vrouwelijke managers van Ellen Soentken.

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit het interview met Hanja Maiij Weggen in Volkskrant Magazine van 8 augustus 2009. 
Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechts De Jonghe Graeff van Buuren

Voor de gelegenheid maar eens van stamkroeg gewisseld:

Mijn gesprek met Mariëtte Hamer..

 

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te lezen komt mariëtte hamer, met modderpoten, de kroeg binnen banjeren.

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
Uiteindelijk kom je altijd ergens anders dan je dacht. Dat is het mooie van het leven. 

Even een rustpuntje hier tussendoortje in deze crisissfeer?
Ik merk dat ik me in de informele sfeer meer kan permitteren.In deze crisis kunnen mensen zich helemaal niets meer permitteren.
Soms kan het je helpen te relativeren, als er iets beroerds is gebeurd. 

Wel héél erg relativerend zeg. Burgers zitten diep in de shit. Inmiddels gemiddeld 26000 euro armer!
Ik hou van mensen in de modder. Daar herken ik me. in. Aardse mensen ook vooral. Ik ben zelf ook erg aards. 

Aards? Laag bij de grond(s) zul je bedoelen. Peilingen beneden ANP! Redden jij en Wouter het nog wel? Eerst was hij ‘messias’, nu zijn wij ‘arme kerkratten’ na zijn uitgeven van onze centen?
Ik vind Wouter een hele leuke vent, maar ik hou erg van mensen die zich omhoog hebben moeten vechten. Daar herken ik me in.  

Wouter (met button: “dat weet ik ook niet”) vraagt wat Mariëtte wil drinken.
Als het echt tegen zit trekken we de champagne open. 

Laat de kurken maar knallen? Je doet maar luchtigjes over die bubbels.  
Ik word vaak somberder gezien dan ik ben. Het belangrijkste is dat mensen het gevoel oppakken van wat je zegt. Dat zegt meer dan imago. 

Je imago zegt me letterlijk niets inderdaad. Gevoel oppakken, zeg je. Misschien ben ik niet de enige die hier een verwarrend gevoel over heeft.
Dan ontstaat er een soort chaos, en in die chaos sla ik toe. Als de anderen dan in verwarring zijn, kun je het jouw kant op laten rollen: “zullen we het dan maar zó doen”?  

Dat heeft toch niets met inhoud van doen. Dan speel je toch een spelletje!
Maar het gaat uiteindelijk om wat je doet. Ik houd erg van het spel.  

En je zei nog in je speech voor het partijcongres: “Er is absoluut geen tijd voor spelletjes van politieke partijen. Daar zijn wij ons zeer van bewust.”. Bespeur ik een vorm van vernauwd bewustzijn?
En nu snap ik het niet meer. 

En weg was ze.
Vanavond mag ze in Delft weer optreden in ‘haar feuilleton’: “Mariëtte in gesprek met.. “. Ook al van hier afgekeken. Zo speel je geen spelletjes.  

En ik lees gauw verder in: Of mice and men van John Steinbeck.
  

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit het interview met Mariëtte Hamer in Volkskrant Magazine van 11 april 2009. 

Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechtsFoto: Tom Ordelman, ‘Oranjeboom café’, Velp, 360 graden.

Waarom blog ik? – 250.010

 

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te bloggen komt gjb met een tevreden glimlach op zijn gezicht binnenlopen.

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
De 250.000-ste blog is net gemaakt op het VKblog. Reden genoeg voor een feestje dacht ik..

Ik zag het net (en ook weer niet..), vandaar dat ik even een blog aan het plaatsen ben met de titel “Waarom blog ik”?
Inmiddels is mij wel duidelijk geworden dat je blogt als ‘een beest’. Nou waarom blog je?
 
Heel verhaal Geert-Jan. Heb je even? Het begon allemaal met crisis in huize Verbaast.. Soms gebeuren er van die dingen waardoor je hele leven op de schop moet. Onverwacht, en ongevraagd. Herkenbaar?
Niet helemaal. Dat soms iets ongevraagd op de schop moet dat herken ik wel. Maar vertel.

Waar je er altijd van uit ging dat het leven oneindig is, krijg je ineens te horen dat het eindig is. En dat het als los zand uit je gezichtsveld gaat lopen. Op onze vraag ‘hoe nu verder? Zeiden ze ‘Ga maar bedenken wat je leuk vindt’.
En dat was bloggen?

Niet te snel. Onze toekomst kon ineens redelijk uitgetekend en voorspeld worden. Het voorland was bekend, en we waren die grens al overgetrokken. Ik zou steeds meer en voortdurend in de buurt van mijn geliefde moeten zijn. Van minuut tot minuut eigenlijk. Om voor elkaar te zorgen. Om elkaar weer op weg te helpen als we zouden vastlopen. Om het vaststaand verlies te kunnen compenseren, om het draaglijk te houden. Om kwaliteit van leven op peil te houden, zolang als het nog kan.
En toen ging je bloggen? Was dat de oplossing?

Niet te snel. We hebben wel draconische maatregelen genomen.
Zoals?

Met werken gestopt. Dat kon niet meer. Voor beiden. Met alle eigen vaste afspraken en verplichtingen gestopt, dat ging immers ook niet meer als je de hele dag bij elkaar moet blijven. Niet dat je de hele dag met zorgen bezig bent. Maar als er iets vastloopt moet je er wel meteen bij zijn. Kwaliteit van leven zolang mogelijk op peil houden, begrijp je?
Nog niet helemaal, maar dat komt nog wel denk ik. Ga door..

Als je elkaar steeds minder kunt uileggen, wordt het ook steeds moeilijker om met elkaar, alles wat  bezighoudt, te kunnen delen, of daar met elkaar over van gedachten te wisselen. Je gaat dan dus een extra uitlaatklep zoeken, extra gesprek- en discussiespartners, uitdagingen etc. Serieus, maar ook de lach. Maar wel vanuit  allemaal vanuit je eigen huis. Zonder vaste afspraken, beginnen wanneer je wilt, maar ook onmiddellijk kunnen ophouden als we elkaar nodig hebben, of wat anders willen of moeten gaan doen. Absolute vrijheid dus, te doen en te laten wat we willen.  Op elk moment dat het ons uitkomt.
Er begint me iets te dagen. En?
 
Ik liep per toeval tegen bloggen aan. Voorzichtig begonnen. En ik werd steeds enthousiaster. Ik kan er mijn ei in kwijt. Ik kan beginnen en ophouden wanneer ik wil. Ik kan gesprekken aan gaan als ik dat wil. En net zo veel en net zo weinig als ik wil, en tijd voor over heb. En er weer mee ophouden als ik wil of als het moet. Maar ook de ernst en de luim vinden die ik zoek. Mijn venster op de wereld om me heen. Een venster dat leek gesloten te gaan worden. Maar nu weer wijd open staat. Met alle uitdagingen die ik zoek en nodig heb.

Allemaal vanuit huis.. Waarbij mijn geliefde en ik elkaar toch in het oog kunnen houden. De absolute eerste prioriteit. Het bleek een ideale oplossing te zijn veel te kunnen compenseren voor wat ik al verloren had, en steeds meer zou gaan verliezen. Ik zocht en ik vond.
Een mooie oplossing inderdaad. Niet enkel  een hobby dus, begrijp ik.
 
Klopt. Natuurlijk ook een hobby, maar ook letterlijk en figuurlijk een overlevingsmechanisme. Daarom blog ik alsof ‘mijn leven er van af hangt’. Alsof? Niet eens. Ik zou geen betere oplossing kunnen bedenken Het is een belangrijk stuk van mijn leven geworden. Mijn noodzakelijk ‘tussendoortje’. Mijn feestje als ik thuis ben.
Het is me helemaal duidelijk. Sterkte en ook veel plezier. Blog ze! Ik hoop je nog veel tegen te komen.

Hij pakte zijn jas en tas. Schudde stevig mijn hand, en weg was hij weer.
 
En ik dacht: een tipje van de sluier is toch genoeg. Ik hoef hem toch niet te laten weten dat mijn Marie vorig jaar de diagnose Alzheimer kreeg? Ze is nog maar 52 jaar. En de liefde van mijn leven. Waar ik alles voor wil doen, om samen nog lang en gelukkig te leven. We genieten er van zo lang als het kan. En zij mag het zeggen. Ook zolang het nog kan. Je weet immers dat je elkaar bij leven langzaam maar zeker gaat verliezen. Alzheimer heb je samen.

En daarom blog ik. Alle bloggers bedankt. Want jullie helpen me hierbij. En dat waardeer ik buitengewoon! Dan wordt bloggen pas echt een feestje!

Ik ga nu mijn blog “waarom blog ik?” er op zetten. Marie? Bitterballen? En iets te drinken?
Ik ga het zelf wel even halen. Drankjes en die schaal met lekkers,  inclusief een paar bitterballen.
 
….Aad! Wat ging ik ook alweer doen in de keuken?
Iets te drinken halen! Wat wil je drinken, mijn liefste?

Mijn gesprek met Balkenende en Bos..

Zit ik mijn kroeg aan de stamtafel te lezen, komen Bos en Balkenende met crisishoofden binnen lopen en gaan met hun verhitte koppen tegenover elkaar tegenover me zitten.

Goh zeg ik, dat ik jullie hier tref!
Maar ik kreeg geen antwoord, laat staan enige aandacht. Ze waren druk met zichzelf en elkaar bezig. Alsof de rest (weer) niet bestond, (weer) niet werd waargenomen…

Mij waarde Wouter, je mag dan de crisismanager uithangen, goed voor jouw peilstok, maar ik zit nog altijd in een in diepe crisis. Beneden peil. Gekkenwerk.

Met jou aan de leiding is het toch altijd crisis Jan Peter. Ik ken je niet anders. Wat Wilders je nou?

Je kunt mij niet van inconsequent gedrag beschimpen. Verdraaid nog aan toe. Mijn gat zit tenminste zo vast als een huis, nou ja torentje dan. En dat wil ik graag zo houden. Zie jij dan door al die bomen je bosjes nog?

Kalmte bewaren, Jan Peter. Het recept: je gaat op een of twee bankjes zitten, die je eerst voor veel geld hebt geconfisceerd, zet er een zetbaas op om die schoon te maken, en dan kun je daar al rap weer achterover gaan hangen. Bij twijfels, huur Wijfels. Iedereen blij.Tuut, tuut. Hola.  Win-win en zo..
 
Achterover hangen? De beurs is geleegd, de jouwe ook, beide geen knip meer voor de neus waard. Straks moeten we wel met zijn 2-en met pensioen. Maar daar is die bodemloze (bouwfraude)put ook al in zicht. Het lijkt potjandorie Amsterdam wel. Wie kan ik nog wel vertrouwen?
 
Mij natuurlijk. We hebben nog wel wat potjes om te verteren. Tering naar de nering en zo. Het volk eerst rijp maken, en dan toeslaan. Eerlijk zullen we alles delen, en als er minder te delen valt dan, dan kan je ook minder verdelen. Toch? Poldermodel,  tsjak, tjak!
 
Shocktheapie. Klinkt niet verkeerd, maar nu de klinkende munt. Hoe gaan we die er uit slaan dan?

Beetje met de AOW schuiven, langer werken, naar voren schuiven wat naar achteren geschoven was, uitstellen en dan afbestellen, eurootjes drukken, loontjes naar beneden, belastingkjes aanpassen, graaien, (Jan) Pieter peuteren, broekriem aanhalen, hond in de pot, voor dubbeltjes op de eerste rang en zo.. Voor mij geen geheimen meer op dat vlak.. . Na ons de zondvloed.   Het bekende verhaal (aansprekend dus) en toch vernieuwend toch, Pieter Jan?
 
Ja, ja, maar wat is het goede nieuws? De burger wil ook wat positiefs horen. Man en paard en zo. Ik heet overigens Jan Peter.. Mag je hier eigenlijk roken? Zou dat wat zijn?. Beetje mist weer. Ik heb wel wat doekjes voor het bloeden nodig. Ik wind daar geen doekjes om. Ik ben (het) onderhand wel een beetje zat.

André (met T-shirt: open uw (voor)deur, en laat uw kinderen tot mij komen) vraagt wat de heren willen drinken. “Zat op voorraad. Crisis ook hier, we moeten er allemaal van af. Mag ik ook wat suggereren en aanbevelen aan de heren?”

De Klink-nagel aan mijn doodskist? Nee, we moeten het ergens anders in zoeken. Jij kan het leuk bedenken en ik kan het leuk vertellen Samen werken, samen leven toch? VOC mentaliteit en zo.. Is dat mischien wat?
 
Noem eens drie voorbeelden.. Of twee.. Goed, eentje dan… En als je dat niet kan uit-Vogelen, dan stuur ik je hoogst persoonlijk wel de Laan uit.. Je weet wat ik kan. Ook in dit obscure achterkamertje.
 
Ze keken voor het eerst rond, keken elkaar weer aan, schrokken en weg waren ze. Elkaar stevig aan de arm(en) houdend. Mij verbaasd achterlatend.

Ze hadden me niet eens ‘tot ziens’ gewenst! Laat staan: ‘Goedendag’!

En ik moest ineens denken aan Wim Kan: “Elke morgen lees ik stomverbaasd in de krant
wat ik nou weer wil’.
 
Mijn vertrouwen was niet beschaamd. Net als de economie: in een vrije val.

En las gauw verder in Een schitterend gebrek van Arthur Japin. Verstand en liefde gaan niet samen..

P.S.: elke overeenkomst met bestaande personen berust op louter toeval. Het is iets wat je toe valt.