Over kippen en contactlenzen

Een wonderlijke combinatie? Niet direct. Kon zomaar weer eens actueel worden na een mislukte start. Geholpen door liefhebbers van het dierenwelzijn. Motto: maak ze kippig en ze vechten elkaar de tent niet meer uit. Kippen zijn net mensen.

Het probleem
Laat ze dicht bij elkaar scharrelen en het wordt hommeles. Steekt iemand zijn/haar kop boven het maaiveld uit dan is er een gerede kans dat er bloedige gevechten uitbreken. Een traumatische ervaring natuurlijk voor een gemiddelde kip. PTSS. Tja, en dan leggen ze zomaar van de schrik een paar dagen geen ei. Onacceptabel. Want voor de leg zijn ze geboren immers.

De oplossing
Ruim honderd jaar geleden werd al een patent verkregen op de bril. Van de soort dat je slecht kan zien. Geen verre blik over het maaiveld. Geen ruzie, en dus wél elke dag een eitje. Bril-jant! Maar niet praktisch en duur.

Met de voortschrijdende techniek werd de diep gekleurde contactlens bedacht. Een soort van zonnebril. Rood, want dan viel al dat bloed ook niet zo op. Ideaal! Fabrieken gebouwd. Zij een contactlens in de ogen. De bedenkers dollartekens.

Tot een alternatieve oplossing voor hetzelfde probleem plots roet in het eten gooide: de legbatterij werd uitgevonden! Zet ze apart in een (minuscuul en afgesloten) hokje en ze raken niet meer van de leg. Het is voor altijd vrede!

Het probleem en de oplossing
Vrienden van de kip vonden dit (uiteindelijk) maar mensonwaardig. De legbatterij werd een verdomhoekje. Ze moesten een vrije levensloop hebben en lekker kunnen rondlopen en vrij kunnen kakelen met soortgenoten. Stoeien mocht wel maar dan snoeren we ze toch de mond om de schade te beperken? Nou ja, snoeren. We knippen of branden gewoon een stuk van de snavel af. Minder schade, meer eieren! Kost wat, maar dan heb je ook wat.

Dierenwelzijn
Aangezien we nog wel eens beter zijn in het bedenken van oplossingen voor dierenwelzijn dan voor eigen soort, lees ik nu ineens dat het vanaf 2018 verboden wordt om de snavel af te knippen/branden van kippen. Een triomf! Maar zijn we dan weer terug bij af?
Nog sneller was volgens Sharon Dijksma niet mogelijk omdat er “socialere kippen” moeten worden gefokt. Ja, ze gelooft het echt. Kijkt al tijden met een roze bril de wereld in.

De contactlens
56 miljoen leghennen alleen al in Nederland. Dat zijn ruim honderd miljoen contactlenzen! Daar kun je als een beetje contactlensondernemer wel op blindvaren.

Kippen zijn net mensen
Geef ze brood en spelen en ze pikken alles. Middels SM (Sociale Media) mogen ze elke dag hun ei leggen. Maar hou ze als machthebber wel allemaal heel goed in de gaten.  Snoer ze de mond of verduister hun blik. Alles om de vrede te bewaren om ze aan de leg te houden. Maakt niet uit hoe.
“It’s the economy, stupid!”

De Mali anomalie

Onder rugdekking van de bekende argumentatie en bondgenoten nam Frankrijk plots het voortouw een oorlog te beginnen in Mali. In Mali? En waarom juist Frankrijk? Om heel andere redenen dan men ons wil doen geloven. Het gaat niet om Mali. De schoorstenen van hun kerncentrales moeten blijven roken! En die draaien voornamelijk op Frans uranium uit het buurland Niger..

Hollande en Mali
Vrijdag 11 januari. Hollande informeert de wereld dat Frankrijk luchtaanvallen uitvoert op “moslimextremisten” in Mali. Een aan Al-Qaeda gelieerde groep rebellen dreigde heel Mali over te nemen! De groep zou een bedreiging vormen voor “de veiligheid in Europa”. “Er is geen ander doel dan de bestrijding van het terrorisme”. De schijn werd weer gewekt dat het onderdeel was van de “War on Terror”. De bondgenoten konden weer tevreden zijn, en zegden onmiddellijk steun toe.

Dergelijke retoriek is niet onbekend en, zo blijkt uit de historie, veelal bezijden de waarheid. Dat het juist Frankrijk zou zijn vanwege historische (koloniale) banden is ook niet zo’n sterk argument.
Dan maar eens uitzoeken of er andere redenen zijn waarom juist Frankrijk een zo schijnbaar onbeduidend land met veel wapengekletter binnenvalt.

Zijn het de grondstoffen?
Staatarm Mali is niet rijk aan grondstoffen. Behalve goud. Derde producerende land van Afrika. Goudmijnen in het zuiden van het land. Aangetoonde reserves van olie. Niet veel trouwens. Beetje uranium op de grens tussen Noord en Zuid Mali. Maar zeker allemaal niet genoeg om daar een oorlog te gaan beginnen. En zeker niet voor Frankrijk als ‘aanvoerder’.

De geopolitieke oorlog tussen Amerika en China om Afrika?
Dat die woedt is evident. Ook in Afrika. Het is een doorn in het oog van Amerika dat China onderhand Afrika heeft ingenomen als buitengewest voor eigen gewin. Op gebieden als landbouw, olie, en ertsen als koper.
Strategie van China: ik bemoei me niet met jullie interne zaken, wil graag zakendoen. We Investeren in jullie infrastructuur, in ruil voor licenties. En met succes. De exporten naar China zijn inmiddels opgelopen tot ruim boven de 100 miljard.
Amerika’s strategie (Bush): we bemoeien ons wel met jullie interne zaken, trainen jullie legers (AFRICOM  – Bush: war on terror), binden daarmee jullie regeringen aan ons (en dus onze bedrijven), en laten dan de ‘marktwerking’ (lees corruptie) verder het werk doen.

Zo ook in Mali. Sinds jaren wordt het leger van Mali getraind door de Amerikanen. Maar China is ook actief. Ze verstrekten giften en leningen aan Mali, en hadden afgesproken om in het Noorden (!) een dam te bouwen. Allemaal goed en wel, maar is dat een reden om daar een oorlog te beginnen (gesteund ook door China), en nog wel door Frankrijk? Niet echt. Kan het ook niet zijn dus.

Toearegs
De Toearegs claimen al eeuwen soevereiniteit. Over een gebied dat het Noorden van Mali, het zuiden van Algerije en het Noordwesten van Niger omspant. Met weinig succes. Tot nu toe dan.
Na de val van Gadaffi (die hun milities steunden), trokken ze zich weer terug in ‘home-territory’ vol beladen met (de moderne) wapens van Gadaffi. Ze werden echter pas echt succesvol toen ze zich lieerden (verstandshuwelijk) met the Islamic Maghreb (AQIM) een moslimextremistische groepering. Het Noorden van Mali was in no-time ingenomen.

Vanaf dat moment kreeg Frankrijk het pas echt Spaans benauwd. Zo makkelijk controle kunnen krijgen over Mali, mogelijk het zuiden van Algerije (gas) dan is het wachten op nog meer gedonder (link) in Noordwesten van Niger. Ze hadden er al een voorproefje van gehad immers.

Het Franse staatsbedrijf Areva exploiteert in het Noordwesten van Niger (‘Toeareg gebied’) twee enorme uraniummijnen (Arlit en Akouta). 72% van de export van Niger is uranium, meest naar Frankrijk. 75% procent van de energie van Frankrijk komt uit kerncentrales. En 40% van het benodigde uranium komt uit Niger!

Zo’n mijn laat je dus voor geen goud vallen.. De schoorstenen moeten wel blijven roken in Frankrijk..

Plaatje: mijnwerker in uraniummijn Arlit, Niger
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/africaandindianocean/niger/8006762/French-mine-workers-kidnapped-by-al-Qaeda-in-North-Africa.html

Chinese koper-koorts

China is verreweg de grootste koperverwerker te wereld. Ruim 30% van alle geproduceerde koper wereldwijd. Uit eigen mijnen halen ze slechts 7%. Dus de wereld wordt afgegraasd om dat gapende gat te vullen. Waar en hoe? Daar zitten ze niet mee. Als hun honger maar wordt gestild. Een verbijsterend overzicht. ““Chinezen zijn onze nieuwe kolonialisten”.

Chili
Beschikt ruimschoots over de grootste kopervoorraden ter wereld. Meer dan 1/3 van alle tot nu gekende voorraden. Dikke pech voor de Chinezen dat het staatsmijnen zijn. Mogen dus meebieden voor de opbrengst. Desondanks neemt China 50% van de export van koper uit Chili voor zijn rekening.
Dat moet toch goedkoper kunnen hebben ze bedacht. En jawel. Bij de buren is ook heel wat te halen.

Peru
Chinalco investeert 3 miljard dollar in de aankoop van een complete berg (Mount Toromocho) in de Andes die vol met koper zit. 2 miljard ton. Potentieel de grootste kopermijn ter wereld. Een koopje. Om die af te graven moet je wel een aantal dorpen verplaatsen. Geeft de burgers een fooi als compensatie. En verder neem je het niet zo nauw met arbeidsvoorwaarden en milieuvervuiling. Protesteren? Ze hebben niets in te brengen. China en de Peruaanse overheid zien het als een win-win situatie. 3 miljard cash kunnen ze daar wel wel gebruiken. Luister, kijk en huiver: Peru’s ‘Copper mountain’ in Chinese hands (BBC).
Daarmee heb je het echter wel zo’n beetje gehad in Zuid-Amerika. Afrika is komt ook aan de beurt.

Congo
Armste land ter wereld. Maar overvol bodemschatten. De strijd om die grondstoffen heeft al miljoenen levens geëist. China investeert 9 miljard dollar. In ruil voor een licentie om 10 miljoen ton koper en 600.000 ton kobalt op te graven. Bouwt daarvoor 3000 kilometer spoorweg, 1000-en kilometers weg (verhard en asfalt), een paar elektriciteitscentrales, scholen en huizen. Veelal met Chinees personeel overigens. Lees en huiver: Chinese spoorwegen gaan naar Congo, en Afrikaans koper voor een Chinese fooi. Dromen van een bloeiend Congo. “Chinezen zijn onze nieuwe kolonialisten”.

Zambia
Buurland van Congo. Maakt ook deel uit van die ‘Afrikaanse ‘copperbelt’. China koopt de exploitant uit van de grootste kopermijn ter wereld (Lumwama). Voor 6,5 miljard dollar. Win-win? Voor de Chinezen en de overheid wel. 75% van de export van Zambia bestaat uit koper. 2/3 van de inkomsten van de overheid komt uit de mijnbouw. En voor de burgers? Lees en huiver het verbijsterende rapport wat Human Rights Watch er over schreef: Zambia workers detail abuse chinese owned mines. De spanningen lopen hoog op: Zambian miners kill Chines manager during pay protest. (rechter deel plaatje hierboven).

Myanmar
Dichter bij (hun) huis. Maar daar is ook wat te halen. Een kopermijn in het Noorden. Geduid als een “friendship joint venture” tussen Birma and China. Opvallend: een joint venture tussen het leger van Myanmar en een dochteronderneming van een Chinese wapenproducent. De bevolking komt in opstand als de mijn wordt uitgebreid (investering 1 miljard). Zonder enige compensatie voor de bewoners (26 dorpen) wordt daarvoor 3200 hectare land geconfisqueerd. Duizenden demonstranten worden met waterkanonnen, traangas (en gerucht: chemische wapens) uit elkaar geslagen. Lees en huiver: Riot police move end myanmar copper mine protest. (linker deel plaatje hierboven).

Afghanistan
“Waar twee honden vechten om een been, loopt de derde er mee heen.” Ik schreef er in 2009 al een blog over:  Afghanistan, de bodemoorlog. Daarin: == China koopt zich in in Afghanistan. In 2008 won ze een tender om het enorm koperveld (mogelijk de grootste ter wereld) daar te mogen exploiteren: Aynak . Investering 4 miljard. Gewoon een miljard meer dan alle andere bieders tot grote schrik van Amerikaanse en Britse bedrijven en hun regeringen. Strijkstokken? Afghanistan is een van de meest corrupte landen ter wereld. Onderdeel van het bod: een 400 megawatt energiecentrale, dorpen, ziekenhuizen en moskeeën en een spoorlijn naar Pakistan. In ruil voor een 30 jarige lease. ==
Laatste stand van zaken: geschatte opbrengsten inmiddels 1000 miljard! Forget Taliban. Chinese copper miners new threat Afghanistans Buddhas. 

Mongolië
Ook dicht bij huis. Straatarm land van nomaden. Blijkt ook over enorme voorraden koper te beschikken. In het noorden ( Erdenet, grootste kopermijn in Asië, opbrengst gaat al voor het grootste gedeelte naar China) en een nieuw giga veld in het zuiden (Gobi woestijn, Oyu Tolgoi) tegen de grens van China. Inmiddels nickname Minegolia. Historisch gezien een gespannen relatie China (de muur). China laat het er niet bij zitten. En koopt zich inmiddels in via de beurs van Hong-kong. China levert de benodigde electriciteit, en zit dus al aan de knoppen.
Goed voor de straatarme lokale bevolking? In de Tolgoi mijn werken 18.000 mensen. De helft zijn al Chinezen. Dit ter voorkoming van de “Dutch Disease” ten gevolge van de spectaculaire groei van heb BNP: 17%. Speculanten en beleggers laten zich niet kisten.

De grondstoffenoorlog
De grootmachten voeren al decennia een wereld wijde grondstoffenoorlog (zie de links hieronder). Zonder toegang tot, of macht over de distributie van de immer schaarser wordende grondstoffen geen macht. In dit blog maar weer eens een onderdeel daarvan uitgelicht. Niet dat China de enige smeerlap is in deze nietsontziende strijd. Wel om te laten zien dat ze deze oorlog op geheel eigen wijze aan het voeren zijn. Geen bommen. Maar net zo nietsontziend. Net als bij elke oorlog zijn de burgers de grootste slachtoffers. Waar naast mensenrechten ook het milieu op grote schaal worden verkwanseld. Het nieuwe kolonialisme.

Nederland
Speelt geen echte rol van betekenis in deze oorlog. Heeft zich wel gedwee aangesloten bij een andere grootmacht in deze oorlog. Met een andere strategie. Die wel bommen inzet om hun belangen te behartigen.

Maar is binnen de marge wel aan het opschuiven. We korten miljarden op ontwikkelingssamenwerking.  Lilianne Ploumen mag leiding gaan geven aan een nieuw gecombineerd ministerie: Internationale Handel en Ontwikkelingssamenwerking. Afgekeken van de Chinezen? Terug naar de “VOC mentaliteit”.

En de Nederlandse burger en de media?  Die spreken er schande van als een paar kruimeldieven, geïnspireerd door de explosief stijgende koperprijzen, weer eens meters koperen bovenleiding van de NS hebben gestolen, of de in brons gegoten denker van Rodin…

 

Terug lezen: China en het kolonialisme:
2009: https://aadverbaast.wordpress.com/2009/11/23/china-graaft-zich-in-in-afrika-2/
2009: https://aadverbaast.wordpress.com/2009/11/25/afrika-de-volkstuin-van-china-2/

Terug lezen (o.a.): de grondstoffenoorlog
2008: https://aadverbaast.wordpress.com/2008/01/28/oorlog-het-is-al-lang-oorlog-en-dat-zal-alleen-maar-erger-worden-2/
2008: https://aadverbaast.wordpress.com/2008/08/11/georgie-wie-heeft-de-leiding-2/
2008: https://aadverbaast.wordpress.com/2008/11/09/de-grondstoffenoorlog-het-wordt-erger-en-erger-2/
2009: https://aadverbaast.wordpress.com/2009/12/02/irak-afghanistan-en-uiteindelijk-iran-olie-op-het-vuur-2/
2009: https://aadverbaast.wordpress.com/2009/11/04/afghanistan-de-bodemoorlog-2/
2010: https://aadverbaast.wordpress.com/2010/01/06/ook-israel-kon-over-het-water-lopen-2/

De doodstraf de nek omdraaien?

Op 28 maart publiceerde Amnesty International hun jaarlijkse wereldwijde rapport over de doodstraf en executies in 2010. Schokkende cijfers. En omstandigheden.
In dit blog een korte samenvatting van het rapport. En de aansluitende vraag: hoe kan je principieel voor of tegen zijn als we ‘kamerbreed’ mee doen met oorlogen waar veel meer doden vallen. Inclusief onschuldige burgers..

Aantal executies in 2010: Totaal: 527+ (exclusief China), was 714+ in 2009. Koplopers:
Iran: 252+
Noord Korea: 60+
Jemen: 53+
VS: 46
Saudi Arabië: 27+
Libië: 18+
Syrië: 17
Rest: minder dan 10. 

Aantal uitgesproken doodstraffen in 2010:  2024+ (exclusief China) in totaal 67 landen. Koplopers:
Pakistan: 365
Irak: 279+
Egypte: 185
Nigeria: 151+
Algerije: 130+
VS: 110+
Maleisië: 114+
India: 105+
Afghanistan: 100+
Zambia: 35
Saudi Arabië: 34+
Bangladesh: 32+
UAE: 28+
Tunesië: 22+
Iran, Noord Korea, China etc: onbekend.
Rest minder dan 20. 

Iran, Pakistan, Saudi Arabië, Sudan en UAE en Jemen hebben doodstraffen uitgesproken voor kinderen van 17 jaar of jonger.
In totaal zitten er wereldwijd ruim 15000 mensen in de dodencel. 3200 daarvan in de VS. 

China:
Geheim. Schattingen lopen uiteen van 1500 – 6000 per jaar. Daarmee meer dan alle andere landen bij elkaar.
Er zijn 68 vergrijpen waarvoor de doodstraf kan worden uitgesproken.
Waaronder: belastingontduiking, en het smokkelen van cultuurschatten.
China is bezig de doodstraf ietwat in te perken. 13 vergrijpen worden uit de lijst gehaald.
Ook mensen boven de 75 kunnen dan de doodstraf niet meer krijgen. Kwestie van lange adem. 

Methoden:
Ophangen: Bangladesh, Botswana, Egypte, Iran, Irak, Japan, Maleisië, Noord-Korea, Singapore, Sudan, Syrië.
Elektrocutie: VS
Gaskamer: VS
Dodelijke injectie: China, VS, Taiwan, Thailand
Onthoofding: onder meer Saudi Arabië (met zwaard).
Schieten (vuurpeleton of hart- of hoofdschot): China, Vietnam, VS, Jemen, Noord-Korea, Taiwan, etc.
Veroordeling tot steniging komen voor in Nigeria, Pakistan, en Iran.  

Publiekelijke uitvoeringen van de doodstraf komen voor in: Iran, Noord-Korea, en Saudi Arabië. 

Conclusie.
Waar de UN veroordelingen tot de doodstraf al lang in meerderheid heeft afgewezen als inhumaan is het nog schering en inslag.
In 4 landen in de G20 (China, VS, Japan en Saudi Arabië) worden deze nog regelmatig (tot dagelijks) uitgevoerd.
Amnesty International mag dan mild zijn en constateren dat meer en meer landen de doodstraf afschaffen. Er zijn in 2010 meer veroordelingen geweest dan in 2009. 

Dilemma:
Alhoewel Nederland de doodstraf heeft afgeschaft (laatste executie in 1952), zijn de Nederlanders hierover verdeeld. Slechts 60% veroordeelt principieel de doodstraf.
Voor de discussie: is het niet een merkwaardige tegenstelling dat we aan de ene kant de doodstraf veroordelen, en aan de andere kant ‘kamerbreed’ goedkeuren mee te doen aan meerdere oorlogen waarbij veel en veel meer doden vallen wereldwijd?   

 

Plaatje: komt hier vandaan. Een executie in Vietnam. Willem Alexander en Maxima brachten er net een officieel bezoek. Met een grote handelsmissie in hun kielzog. Doel: verbeteren handelsbetrekkingen.. 

Bronnen (o.a.):
Amnesty International volledige rapport Amnesty (PDF)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Doodstraf
http://en.wikipedia.org/wiki/Lethal_injection
http://en.wikipedia.org/wiki/Capital_punishment

HP de tijd en het VKblog. Het is oorlog. (+ VK reacties)

 
onder de kop vk-bloggers razend op volkskrant besteed hp de tijd vandaag aandacht aan de perikelen op het vkblog. een staaltje journalistiek waar de honden geen brood van lusten. het is maar weer eens een illustratie hoe media berichten over nieuwsfeiten: verdraaid en verminkt.
 
bovenaan het artikel een taartpunt die niet gehinderd door enige voorkennis is geplukt van  blogger krijgsman waar het commentaar bij geplakt is: “blogger marcel jan krijgsman weet waarover hij praat.”  zij niet blijkbaar. uit de context gerukt, en geen enkele binding met de realiteit.
 
het artikel vervolgens begint met:
 
volkskrant-hoofdredacteur phillipe remarque trekt de stekker uit vkblog. het weblog van de krant begon zes jaar geleden met de hoop een kweekvijver te worden van burgerjournalisten. vkblog zou parels van teksten en exclusieve primeurs moeten opleveren. scoops heeft het project nooit voortgebracht en de kilo’s bagger waaronder de parels verborgen liggen kost de volkskrant nu te veel tijd. maar daar denken de vk-bloggers heel anders over. sterker nog: het is oorlog! een bloemlezing.
 
al veel op aan te merken lees ik toch nog maar even verder.
“de bloemlezing”. een uiterst merkwaardige selectie van bloggers is er gemaakt.  
roland danckaert (tot 3 keer toe), annelies, frans wuijts, bömers, prikkeldraad, krijgsman, medusa en rudolfhendriques worden geciteerd.
 
ook nog eens voorzien van ‘snedig’ commentaar door de redactie zelf. en daar mag de lezer het mee doen.
 
geen woord over de werkelijke omstandigheden, de diverse indicatieven van vkbloggers, de radiostilte vanuit de volkskrant richting bloggers, de thom meens affaire, de wijze van handelen van de volkskrant enzovoort enzovoort.
 
Als ervaringsdeskundigen (en dat zijn de lezers hier) kunnen we weer eens vaststellen hoe media omgaan met het nieuws: een volstrekt onjuiste weergave van de realiteit.  
 
Treurig om te zien dat de HP de tijd zich ook al, in een wanhopige strijd om de gunst van de lezers, verlaagt tot riooljournalistiek, tendentieuze berichtgeving en het plempen van bagger op het internet.
 
Laten de media zich dan niet verbazen over teruglopende abonnementscijfers en reclamecijfers, maar eens stevig de hand in eigen boezem steken in plaats van de vinger op deze wijze te richten naar loggers en gebruikers van die sociale media.
 
Op deze wijze van werken ga ik deze kranten alvast scharen onder de noemer: asociale media.
 
“Het is oorlog”
 
 
Noot: deze blog is ook integraal geplaatst op mijn wordpress blog:
https://aadverbaast.wordpress.com/2011/01/27/hp-de-tijd-en-het-vkblog-het-is-oorlog/
 
 

Kortom geen enkel poging tot echte journalistiek. En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoor- en wederhoor.

Het gevecht om de vrede.

“Wilt u oorlog of vrede?”. Vrede zal men zeggen. De wereld is aan het worstelen hoe een vreedzame wereld te verkrijgen. Veelal sterk beïnvloed door de supermachten. Die dat weer op andere wijze proberen te bereiken. Haaks op elkaar staand. En dat geeft gedonder natuurlijk. Een overzicht van de diverse benaderingen. Wie draagt het meeste bij aan vrede? In hoeverre laten we ons leiden door onze reflexen? In hoeverre zijn we echt democraat? Aan de lezer om de eigen conclusies te trekken.

De Verenigde Staten. De Bush Doctrine.
Het buitenlands beleid is recent (09/11/01) verscherpt. De Bush Doctrine. Door Obama vooralsnog nog niet vervangen door een andere. De kernpunten daar van:
 
Preventie – De Verenigde Staten behoudt zich het recht voor preventief op te treden tegen landen van waaruit aanvallen van terroristen of met massavernietigingswapens op de Verenigde Staten kan worden uitgevoerd.

Unilateralisme – de Verenigde Staten treedt het liefst op met haar bondgenoten, maar zal dit ook alleen doen. De Verenigde Staten ziet zich niet gebonden door internationaal recht en VN-resoluties wanneer de veiligheid van haar burgers in direct gevaar is. De Verenigde Staten treedt zodoende zo snel mogelijk op, desnoods zonder groen licht van de Veiligheidsraad, teneinde de bedreiging niet te laten escaleren.

Onoverkomelijke macht – de militaire macht van de Verenigde Staten kan en mag niet bedreigd worden door andere mogendheden.

Verspreiding van vrijheid en democratie – De veiligheid van de Verenigde Staten is het best gediend door middel van het verspreiden van neoliberaal kapitalisme over de wereld.
 
Noot: deze tekst is integraal overgenomen uit: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bushdoctrine
 
Rusland: Peaceful Coexistence
Vreedzame coëxistentie. Een keuze ontstaan en misschien wel afgedwongen (koude oorlog, bewapeningswedloop) in 1956 door Khrushchev. Een trendbreuk t.o.v. het oude denken. Geen inktvlek werking van het communistische ideaal meer. Voor en na het uiteenvallen van de SU is niet meer zo duidelijk gecommuniceerd wat de doctrines voor buitenlands beleid zijn. Dat blijft binnenskamers.
 
China: Five Principles of Peaceful Coexistence
Overeengekomen met India (na de inval in Tibet) in 1954. Ook een kwestie van “dit nooit  weer”.  Sinsdien wel hoeksteen van het internationale beleid van China. In 1982 werden deze punten zelfs in de Chinese grondwet opgenomen. Uitgangspunt van alle bilaterale overeenkomsten.

1. Wederzijds respect voor elkaars territoriale integriteit en soevereiniteit
2. Wederzijdse non-agressie
3. Wederzijds non-bemoeienis in elkaars interne zaken
4. Gelijkheid en wederzijds voordeel
5. Vreedzaam coëxistentie

Het leidt regelmatig tot veel verwarring bij de westerse ‘beschavingen’. Of zoals Balkenende het benoemde: “indringende gesprekken”. China refereert dan regelmatig naar punt 3: inmenging in China’s interne zaken. Intussen doen ze op basis van deze doctrine uitgebreid internationale zaken volgens hun model. Verwijzend met name naar “wederzijds voordeel”.
 
Azië en Afrika: de tien principes van Bandung
Voor het eerst vastgelegd in 1955 in een Aziatische-Afrikaanse Conferentie in Bandung. Als antwoord om de invloed van de ‘imperialistische staten” US en SU te beperken. Sindsdien is het nog steeds onderdeel van een brede lobby om deze principes tot een gedragen doctrine te maken.

1. Respect voor de fundamentele mensenrechten en voor de doelen en principale uitgangspunten van het VN charter.
2. Respect voor de soevereiniteit en territorial integriteit van alle landen.
3. Acceptatie van gelijkheid van alle rassen en gelijkheid van alle landen, groot en klein.
4. Onthouden van interventie of bemoeienis in de interne zaken van een land.
5. Respect voor voor het recht van ieder land om zichzelf te verdedigen, alleen of collectief. In overeenkomst met het VN charter.
6. (A) Afzien van overeenkomsten voor collectieve defensieve overeenkomsten  om het doel van één der grootmachten te dienen. (B)  Afzien van het uitvoeren van druk op andere landen.
7. Afzien van elke actie of bedreiging van agressie of het gebruik van macht tegen de territoriale integriteit of politieke onafhankelijkheid richting elk land.
8. Oplossen van elk international dispuut. Met vredige middelen, zoals: onderhandeling, arbitrage of gerechterlijke uitspraken. Als ook andere vredige overeenkomsten naar de keuzen van landen in overeenkomst met het charter van de VN.
9. Promotie van wederzijdse belangen en samenwerking.
10. Respect voor het recht, en internationale verplichtingen.

In April 2005 werd het 50 jarig bestaan gevierd in Indonesië. De conferentie werd bijgewoond door meer dan 100 landen Het leidde tot de oprichting van de New Asian-African Strategic Partnerschip (NAASP). Met deze 10 principes als uitgangspunt. Een partnership, samen meer dan 70% van de wereldbevolking vertegenwoordigend. Als we wereldburgers waren en moesten stemmen, wat zou er dan gebeuren?

Aan de lezer om dit tot zich te nemen. Ook aan de lezer om zich een oordeel te vormen welke (set van) principes de grootste kans bieden op een vreedzame samenleving in de wereld. Want dat is toch wat we allemaal willen?

 

Barack Obama. Nog Hope, Change, en Yes We Can?

20 januari 2010. Barack Obama precies een jaar “in office”. Ik schreef hem een jaar geleden een felicitatie brief. met een aantal verzoeken.  Heeft hij aan die verzoeken voldaan? Hoog tijd voor een tussentijdse evaluatie. Resultaat: hij krijgt een dikke onvoldoende! Hoog tijd om aan de slag te gaan met die (pennen)streken. Nog één dag..

statuut van rome
ik verzocht hem: tekenen!
clinton had al ooit getekend, bush schrapte het. obama tekende nog niet.
Resultaat: 0

In het kielzog van dat geschrap joeg Bush er nog een paar zeer vergaande wetten door:
Supplemental Appropiations Act
American Servicemembers Protection Act (ook wel “The Hague Invasion Act” genoemd).
En sloot meer dan 100 Artikel 98 Verdragen.
Ik verzocht hem die allemaal te schrappen.
Resultaat: 0

Nou ja, het leek dat er even hoop was. Hillary Clinton meldde in augustus dat het zeer spijtig was dat Amerika het Internationale Strafhof niet erkende. Maar daarna werd het weer angstvallig stil..

De redenen waarom hij had moeten tekenen (respectievelijk schrappen) kun je hier  lezen.
Dan is het meteen afgelopen met onze “Atlantische reflex”.

CEDAW: Convention on Discrimination against Women
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

Convention on the Rights of the Child
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

International Covenant on Economic, Social en Cultural Rights
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

Convention of the Prohibition of the use, Stockpiling and Transfer of Anti-Personnel Mines
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

Comprehensive Test Ban Treaty,
Ik verzocht hem: tekenen, En de Nuclear Posture Review (NPR) te schrappen!
Resultaat:0
 
Anti Ballistic Missile Treaty
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

Cluster Bom Ban Treaty
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

Chemical Weapons Convention
Ik verzocht hem: tekenen, maar dan zonder restricties!
Resultaat: 0

Arms Trade Treaty
Ik verzocht hem: tekenen!
Resultaat: 0

Guantánamo Bay in Cuba
Ik verzocht hem: onmiddellijk sluiten!
Resultaat: niet gesloten. Zijn belofte: “binnen een jaar”, na gevraagd uitstel (100 dagen).
Op de valreep (15/12/09) wel een presidential memorandum: de  gevangenen verplaatsen “as expeditiously as possible”. Daar kan je ook alle kanten mee op.
Ook een 0.

Kyoto Protocol
Ik verzocht hem: tekenen!
Kopenhagen kwam voorbij. Hij kwam binnenvallen en stal de show. Maar het was een No-Show.
Net geen smog. Een dikke opgetrokken mist was het ‘resultaat’.
Resultaat: 0

Tussentijdse score.
De score op mijn lijstje waarmee hij met een paar pennenstreken voorgoed de wereld had kunnen hervormen? 0 van 15!!

Wat heeft hij wel voor elkaar ‘gebokst’?
–        60.000 man extra naar Afghanistan (totaal dan 100.000). De nieuwe strategie. De warlord.
–        Nog steeds 125.000 man in Irak. Hoezo “terugtrekken”? Een “echec” zei Davids.
–        De spanning richting Irak wordt nog steeds opgevoerd. De volgende oorlog?
–        Het overheidstekort in 2009: 1400 miljard (was in 2008: 450). De Staatsschuld is inmiddels opgelopen naar 12.200 miljard! Beiden een All-Time-High.    

Maar is er dan echt geen goed nieuws te melden?
Natuurlijk. Hij werkt hard (tegen de stroom in) om de gezondheidszorg te hervormen.
Hard nodig voor een land waar 25% van de inwoners niet verzekerd zijn tegen die risico’s.
Het is nog afwachten of hem dat gaat lukken. Ik hoop op die verandering. Heel hard nodig.

Oh ja. Hij kreeg ineens de Nobelprijs voor de Vrede. Te vroeg vond hij zelf ook.
Dat laatste was positief. Het getuigt nog van enig relativeringsvermogen.

De balans
Na een jaar kan de voorlopige score opgemaakt worden. Een 1 voor de moeite?

De hoop?
En wij maar blijven hopen op een positieve “change”. “Yes we can!” Want hopen kunnen we.

Ik blijf er ook maar op hopen. Alles beter dan die Bush natuurlijk. Maar is dat goed genoeg?
 
De Verenigde Staten zijn nog niet veranderd.
 

Albert Einstein:
“The definition of insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results.”
 
 

Ook Israël kon over het water lopen

Voor alle betrokkenen was het al lang duidelijk dat de sleutel tot overleven toegang tot water is als je met een sterk groeiende bevolking moet leven in een droog gebied. En tevens oorzaak van potentiele conflicten. Die zijn er dan ook gekomen, en nog steeds. Een strijd op leven en dood die veelal op basis van andere argumenten wordt bevochten dan ons wordt gesuggereerd. De wateroorlogen.

Historie  tot en met 1948.
Charles Warren schreef al in 1875 dat Palestina zonder problemen 15 miljoen joden kon opvangen, mits de waterbronnen onder controle konden worden gebracht.
Tijdens de Paris Peace Conference (1919) ijverde Chaim Weizmann al voor grenzen van een joods thuisland ”including “the control of its rivers and their headwaters”. De rivier de Litani (nu binnen de grenzen van libanon) zou binnen die grenzen moeten liggen.  David Ben-Gurion herhaalde deze stelling in 1941 richting een internationale commissie over Palestina die zich boog over de voorwaarden van een op te richten Joodse staat. De commissie nam het advies niet over. Engeland en Frankrijk waren tegen. De rivier zou uiteindelijk geheel in Libanon komen te liggen.

In 1948 werd de staat Israël opgericht. Niet binnen de eerder gesuggereerde grenzen. Een westers land ontstond temidden van ontwikkelingslanden. Met grote regionale bevolkingsgroei, binnen en buiten de landsgrenzen. En sterk groeiende behoeften. Ook aan water uiteraard. Zeker aan water. En helemaal als je dorre woestijnen wilt gaan ombouwen tot vruchtbare plantages.

Bronnen van water (zie afbeelding).
Grofweg zijn de waterbronnen in de directe regio als volgt verdeeld:
700 MCM Meer van Galilea. Gevoed door met name de Golan hoogte.
370 MCM Ondergrondse waterlagen voornamelijk op de westelijke Jordaanover
320 MCM Ondergrondse waterlagen in het zuidwestelijk gedeelte van Israël/Gaza strook.
410 MCM alle andere bronnen. Ondermeer ontziltingsinstallaties.
Totaal ongeveer 1800 MCM.

Zesdaagse Oorlog 1967. Jordanië, Syrie en Egypte.
Ariel Sharon: “in het algemeen wordt verondersteld dat de start van de 6-daagse oorlog op 5 juni 1967 begon. In werkelijkheid begon het twee en een half jaar eerder, op de dag dat Israël besloot op te treden tegen de omleiding van de Jordaan.”
In 1964, tijdens de Arabische Summit  in Cairo werd besloten een deel van de hoofdstroom van de Jordaan om te leiden. Een risico voor Israël. Zij meer, dus wij minder.
Vlak daarvoor was Israël begonnen met de bouw van een enorm pompstation (westkant van het meer van Galilea) voor zijn andere grote project: The National Water Carrier. Een groots irrigatie en aanvoersysteem tot aan het zuiden van Israël. 440 MCM per jaar (1990 cijfers) wat anders de Jordaan in zou zijn gevloeid. 
In 1964 kondigde de Al-Fatah terreur beweging (door Yasser Arafat opgericht in 1959) aan dat een van de primaire doelen die nationale water carrier zou zijn.

Tot Israël definitief de knoop doorhakte. Ze bezetten de Golan Hoogte  hoogte, de hele West Bank  van de Jordaan en de Gaza Strook. Daarmee (zie kaart) controle krijgend over het water.
En ook nog de Sinai woestijn tot aan Egypte aan toe. Waarom dat eigenlijk?

Jom Kipoeroorlog 1973. Egypte en Syrie.
De strijd vanuit Syrië ging er voornamelijk om de Golan hoogte weer terug te krijgen. Egypte aan de andere kant poogde de Israëliers terug het eigen hok in te drijven. Weg uit de Sinai. Na deze verrassingsaanval  wisten uiteindelijk de Israëlers de overhand te krijgen. Ze stonden binnen geschutsafstand van beider hoofdsteden.

In 1978 werden de Camp David Akkoorden getekend. Egypte sloot uiteindelijk vrede met Israël.

De Israëlische onderhandelaars hadden vooraf een snood plan gesmeed. Als onderdeel van het vredesplan zou Egypte  moeten toestaan dat 1% van het water van de Nijl middels pijpleidingen naar Israël afgetapt zou mogen worden. 800 MCM. Bijna de helft van de huidige behoefte. Sadat  leek akkoord te willen gaan. Tot het leger hem te kennen gaf dat zijn positie hierdoor onhoudbaar zou worden en ze zouden ingrijpen. Een coup stond al op stapel “to stop Israel stealing the Nile”.
Sadat koos eieren voor zijn geld. Het werd geschrapt uit de concept teksten.
Begin en Sadat kregen er toch de Nobelprijs voor de vrede voor. Toen Sadat in 1979 met Israël het vredesverdag tekende zei hij dat hij nooit meer met Israël oorlog zou voeren behalve om zijn waterbronnen te beschermen.. In 1981 werd Sadat vermoord. Hij werd door menigeen in de Arabische wereld als een verrader gezien.

Libanon.
In de jaren 50 omschreef PM Sharett  in zijn dagboeken de plannen van Moshe Dayan om controle te krijgen over de Litani rivier als volgt: ”enter Lebanon, occupy the relevant territory’ then the ‘territory south of the Litani will be annexed to Israel and everything will fall into place.”
 
Er zijn meerdere oorlogen gevoerd, ook recent weer. Ik ga ze niet allemaal hier opnoemen. Altijd om het zuiden van Libanon (zie plaatje). Daar waar het water is. Een oerwens. En dus niet verrassend.
Door de Litani rivier stroomt ongeveer 900 MCM per jaar. Ook weer de helft van de huidige behoefte van Israël. Met relatief eenvoudige middelen kan die worden omgeleidt om dan vervolgens Israël binnen te stromen. Geruchten gaan dat er al aan gewerkt werd. Een oerwens om die onder controle te krijgen lang voordat Israël werd opgericht.

Situatie nu:
De regio kent nu langere perioden van grote droogte. Israël ontrekt inmiddels gemiddeld 15% meer water aan de reserves dan die kunnen worden aangevuld. Met desastreuse gevolgen. Het water staat figuurlijk aan de lippen. Letterlijk komen ze droog te staan. “Verdeel en heers”. De dode zee daalt meters per jaar. De Palestijnen betalen vele malen meer voor het water dan de ‘kolonisten’. Die ook vele malen meer toegang krijgen tot water. Gemiddeld krijgen de Palestijnen minder water per hoofd van de bevolking dan het minimum voor overleving wat is aangeven door de WHO. De kwaliteit van het (inmiddels te zilte) water voldoet niet meer aan de normen. De ‘muur’ volgt een grillige lijn die, volgens berichten, precies zo ligt dat 90% van het water dan aan de ‘veilige kant’ ligt.

Voormalig Secretaris Generaal van de VN, Boutros-Ghali waarschuwde de wereld dat in de 21^ste eeuw de volgende oorlogen in de regio over het water zouden gaan.

Hij was nog bescheiden. Ze gingen er al lang over.

Wat beoog ik met deze blog?
De lezer, die bereid is dit tot zich te willen nemen, hier even aan laten denken als de volgende oorlog uitbreekt.
Je kan er op wachten.
Helaas.

En stel dan maar nog meer vraagtekens bij welke ‘oorlogsretoriek’ van wie dan ook.

Bronnen (o.a.):
Globalresearch.ca: Drought and Israeli policy Threaten West Bank Water Security
desip.igc.org: Theft Of Water
Mideastnews.com: waterwars
tobyspeople.com: Israëls water wars
momentum-media.nl: wateroorlogen (pdf)
Guardian.co.uk: Israël Palestian water dispute
web.macam.ac: The Litani River of Lebanon
NRC: water, natuurlijke bron van conflicten
users.fulladsl.be: wateroorlogen
 
De afbeelding komt hier vandaan
 
VKbloggers die eerder schreven over dit onderwerp:
24/01/09: Qabouter: Israel-Palestina: water is waar het om draait.
07/06/09: Johanna Nouri: Waterschaarste bedreigt vrede Midden-Oosten

 
 

Irak, Afghanistan en uiteindelijk: Iran. Olie op het vuur?

Obama kondigt de ‘nieuwe strategie’ aan. Snel 30.000 extra troepen naar Afghanistan. In zijn (slechts één) jaar presidentschap inmiddels een verdrievoudiging ten opzichte van Bush zijn “we hunt them down.” Totaal dan 100.000. In Irak nog altijd ongeveer 125.000 US soldaten (ondanks beloften) . Opgeteld: 225.000 man. Zuidwest van Iran: Saudi Arabië en o.a. Oman. Bezet met Amerikaanse legerbases. Een ware omsingeling. De publieke opinie wordt intensief bewerkt. Wederom met leugens.

Iran heeft (opgeteld) de grootste olie- en gasvoorraden ter wereld. Geen geheim. Er wordt al 100 jaar om gestreden. Met zeer wisselende successen. Uiteindelijk hadden ze toen het nakijken.

De grootmachten van de wereld, hebben nu elk hun eigen strategieën die te kunnen gaan tappen.

China (daar heb je ze weer) heeft al meer dan 60 miljard dollar geïnvesteerd om een van de grootste gasvelden te gaan exploreren, in ruil voor infrastructuur en technologie. Ook daar timmeren ze letterlijk en figuurlijk aan de weg. Hun strategie: bemoei je niet met ons, dan bemoeien wij je niet met jullie. Rusland levert wapens en nucleaire technologie. Gazprom weet alles van pijpleidingen.

Amerika komt niet veel verder dan economische en militaire omsingeling. De oeroude taktiek: uithongeren. Ook eerder toegepast bij Irak.

In 1996 werd al een wet aangenomen: The Iran-Libya Sanctions Act (ILSA), een paar jaar geleden nog weer verlengd (nu ISA, Libyë mag weer..). Elk bedrijf dat voor meer dan 20 miljoen dollar investeert in Iran kan rekenen op sancties van Amerika. De Westerse oliemaatschappijen hebben het nakijken. Met er nog een paar bovenop: Iran Freedom and Support Act (2006). Geld om groepen te steunen die het regime willen omverwerpen. En nu in het congres (naar idee van Obama): Iran Refined Petroleum Sanctions Act of 2009. Het vangnet wordt langzaam maar zeker dichtgetrokken.
Als Pakistan een pijpleiding wil aanleggen (door Afghanistan) dan word het tegengehouden door Amerika, in ruil voor o.a. wapens en nucleaire technologie. Hetzelfde geldt voor India. Daar zijn vrienden toch voor?

Ondertussen wordt de publieke opinie al jaren bestookt met propaganda en leugens.

De leugens.
Irak: Weapons of Mass Destruction. Nooit gevonden..
Afghanistan: “Osama Bin Laden”: nooit gevonden..
Al Qaida de grootste bedreiging voor “onze” veiligheid. Hoezo?.
Iran: Weapons of Mass Destruction (de ‘bom’): gaan we die ooit vinden?

Iran is inmiddels militair omsingeld door Amerika:
– Oosten: Afghanistan, marionetten regering.
– Westen: Irak: marionetten regering.
– Zuid-Oosten: Pakistan. Vriendje met de Amerikaanse bom!.
– Zuid-Westen: Saudi Arabië: olievriendjes met Amerika. Vol Amerikaanse wapens en bases.
– Zuid-Westen: Bevriende oIie staatjes. Waaronder Oman: Vriendje van Amerika. Direct erboven: Hormuz. 1/3 van alle olietransporten ter wereld gaan door deze slechts 34 km brede ‘straat’.

Obama (“Hope” and “Change”) kondigt zijn “nieuwe strategie” aan. Wederom in een wervelende show op dezelfde plek (West Point) waar Bush dat eens deed. Ook met ‘charisma’. Toen werd het ook geloofd. Is het nieuw? Nee: het is oude wijn in nieuwe zakken! Amerika is niet veranderd.

Obama beloofd dat vanaf juli 2011 de soldaten worden teruggetrokken. Is “terugtrekken” dan verplaatsen naar Iran? Midden 2011. Ze hoeven de grenzen maar over te steken..

En grenzen worden overschreden.

Vanmorgen in de Volkskrant:
Bondgenoten scharen zich achter Obama

Het is maar dat je het weet.

Terug lezen:
04/12/07 Iran. History repeats itself.
 
Extra bronnen (met name olie/gas en Iran):
NRC: Race om macht en olie in Iran
Globalsecurity: Oil, Iran
Brussels tribunal: Iran war.
Parstimes.com: Iran oil and gas reserves
Rupeenews: Armageddon. Will the US or its ally Israel really attack Iran? (ook bron plaatje)
 
 
 

Placebo Politiek

placebo’s blijken uiterst krachtige medicijnen te zijn. Het woord is afkomstig uit het latijn: “ik zal behagen”. Alhoewel de placebo geen enkel werkzaam component bevat, kan het slikken er van al genoeg zijn om genezing te bewerkstelligen. Het menselijk brein is dus tot wonderlijke dingen in staat. Het zogenaamde “zelfgenezend vermogen”. We kunnen onszelf in voorkomende gevallen onszelf genezen! En lang niet altijd is er een formeel medicijn voor nodig.

Dat farmaceutische industrie worstelt uiteraard met dit effect. Ze worden gedwongen zogenaamde dubbelblind onderzoeken uit te voeren. Hierbij wordt het effect van de placebo, vergeleken met het effect van het benoemde werkzame medicijn. Als er een significant verschil optreedt (ten positieve) , dan mag dit als klinisch bewijs opgevat worden dat het medicijn werkzaam is. In de bijsluiter moet dan nog komen te staan wat eventuele nare bijverschijnselen kunnen zijn.

Waar de farmaceutische industrie niet aan mee wil werken (verrast?)  is om te onderzoeken in hoeverre een placebo werkzaam is in vergelijk tot het niet toedienen van een placebo. Stel je voor immers dat een placebo 80% effect heeft, en het dure medicijn ‘maar’ 90%. Dat kan een significant verschil opleveren. Maar ten opzichtte van wat? Is dat de meerprijs waard?
Waar ze ook niet aan mee wil werken is welke factoren bijdragen aan het placebo-effect. Ze maken er wel gebruik van hun echte medicijnen aan de man te brengen overigens..

Maar gelukkig is er wel onderzoek naar verricht. Tegen de stroom in, maar toch.

Enkele resultaten van de onderzoeken.
– belangrijkste “ingrediënten”: geloof, hoop, en verwachting.
– het proces is belangrijker dan het middel.
– het enthousiasme en zekerheid van de behandelaar is een belangrijke factor.
– de congruentie van de behandelaar: “hij moet zeggen wat hij doet, en doen wat hij zegt”
– een duur placebo werkt beter dan een goedkoop placebo.
– meer pillen werken beter dan één soort pil.
– nieuwe ‘medicatie’ werkt beter dan een oude.
– zelfs de kleur is van invloed.

Ethiek:
Werden in de jaren ‘50-‘60 nog heel regelmatig placebo’s voorgeschreven. Inmiddels wordt in de medische ethiek dit als on-ethisch aangemerkt. Een belangrijke verschuiving!

Politiek.
Al lezend en door-mijmerend over het placebo effect, zag ik meer en meer parallellen met de politiek (behandelaars) en ook de kiezers (de slikkers). Macro, micro, van links tot rechts en van onder tot boven.
Moet ik namen noemen? Roept u maar.. Wie niet? De een overigens succesvoller dan de ander. Niet alle politici beheersen hun ‘vak’. Anderen behandelen ten volle. Wachtkamers vol. De slikkers stromen vol vertrouwen toe. In de hoop en verwachting ergens van genezen te worden.

Enkele parallellen, naast het hierboven gegeven evidente lijstje resultaten natuurlijk:

Waar het in de medische wetenschap al langer als on-ethisch wordt gezien het middel toe te dienen, wordt het door de politiek snelstens uit de kast getrokken.

Waar de politiek zichzelf regelmatig op de borst klopt over behaalde resultaten, zijn veelal de belangrijkste ingrediënten: “geloof, hoop, en verwachting.”

Worden er ‘echte’ medicijnen uit de kast gehaald, dan blijkt vaak het middel erger dan de kwaal. Zonder bijsluiter, vele nare bijwerkingen. Er wordt ook nog eens een te hoge prijs voor betaald.

De slikkers van dit alles hebben een rotsvast vertrouwen in het toegediende placebo. En doen er alles aan om aan te tonen dat het werkt ook nog. De behandelaar bevestigd ze in dat geloof. Congruent.

Volksziekte nummer 1: goedgelovigheid.
Een hardnekkige ziekte, die al duizenden jaren met pandemische proporties over de aardbol raast. Uiterst besmettelijk ook nog.

Geen placebo, noch een werkend medicijn is er voor gevonden waarbij een goede werking is aangetoond. Het virus lijkt schier onbehandelbaar.

Waarom niet?

Misschien werd het antwoord daar al voor gegeven door Galenus (130-200 n. Chr.).
Die stelde toen al dat het de taak van de behandelaar was het zelfgenezend vermogen te ondersteunen en te bevorderen.
En dat is nu juist wat er niet gebeurt in relatie tot juist deze ziekte.

Het is juist voor deze ziekte niet in het belang van de behandelaar. En de slikker moet dat dan maar slikken?

Dan is de cirkel weer rond.

Als de behandelaars ons niet willen behandelen, dan moeten we als burgers en kiezers meer gaan vertrouwen op ons eigen zelfgenezend vermogen. En elkaar de wel werkende medicijnen en zelfs placebo’s (“ik zal behagen”) toe dienen. De behandelaar houden het echte medicijn (de waarheid) immers achter de door hem gesloten deuren.  

En geen vrede hebben dat het medicijn niet beschikbaar gesteld wordt.

En daarmee vrede bereiken. Er is te veel oorlog.

  
Plaatje (deels) geleend van: www.ideachampions.com