Mijn gesprek met Agnes Jongerius..

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te lezen komt agnes jongerius, hortend en stotend, binnenlopen..

Allemachtig, zeg ik, dat ik jou hier tref.. 
Ik vraag schaamteloos hulp aan iedereen van wie ik denk: daar kan ik wat aan hebben.
 
Jij en hulp? Van mij nog wel? Als machtigste vrouw van Nederland?
Ik wil mezelf worden. Dat is nog niet voor elkaar.

Kan je aan die top niet jezelf zijn dan? Het doel heiligt de middelen of zoiets?
Het is een verschrikkelijk middel maar in die toppen is sprake van zelfgenoegzaam denken.

Vervelend gevoel lijkt me daar zelfgenoegzaam midden in te zitten.
Je eigen gevoel dat ben jezelf. Bij vlagen zit ik in een enorme groeispurt, dan ben ik weer een tijdje aan het dobberen.
 
Lastig dat tobberen en dobberen. En waar komt dat dan vandaan?
Dat heeft allemaal te maken met hoe je je verhoudt met andere mensen. Wie doet er toe, wie niet. Wat doet er toe, wat niet. Zonder onverschillig te worden.
 
Zonder onverschillig worden? Je staat nog te boek als een vrouw met passie!
Als je iets met passie doet dan ontglipt je wel eens iets.

Zoals?
Ik wilde me niet bezighouden met de vraag of de mensen over me zouden praten, en zich zouden afvragen of ik wel geschikt was. En toch houdt het me bezig.
 
En vind je jezelf geschikt?
Ik heb de ingewikkelde eigenschap dat als iemand tegen me zegt: “dat kan je niet” dat ik dan denk: moet je eens opletten. Dat kan ook een enorme valkuil zijn.
 
En ben je daar dan ingetrapt? Of gevallen? Toch geen excuus-Agnes?
So be it. Al lijkt het alsof deze discussies terug te voeren zijn naar: het persoonlijke is politiek.

Persoonlijk zit je midden in de politiek toch? Is dat niet machtig?
De politiek en ik, we passen niet bij elkaar. Het is ook nog eens een hondenbaan.

Ook al weer een “zwaar beroep” in dat steeds langer wordend lijstje?
Het beeld van drie loodgieters tassen alleen al.

Welke persoonlijke keuze wil je dan maken?
Het persoonlijke wordt maatgevend, terwijl mensen ook kunnen zeggen: ik doe het zo:, maar iedereen mag zijn eigen keuzen maken. Op de een of andere manier lukt dat nooit. Nooit, nooit, nooit!

Maar hoe lang hou je dat dan nog vol? Wat gaat je eigen keuze dan worden?
Je moet in ieder geval weg voordat iedereen denkt: eigenlijk is ze over haar uiterste houdbaarheiddatum heen. Ik durf het haast niet zeggen, maar ik zou wel eens een tijdje naar het buitenland willen.
 
En gaat dat dan snel gebeuren? Wanneer ga je?
Blijkbaar is niet iedereen er van overtuigd dat mensen zelf kunnen beslissen over hun eigen leven.
 
Jij wel? Kan je kort dit korte gesprek samenvatten? Heb je er wat aan gehad?
We spreken elkaar niet tegen en we spreken elkaar niet aan. Tuig van de richel. De duvel en zijn oude moer. Een zelfingenomen bende. Ik lig nergens wakker van hoor.
 
Geen slapeloze nachten met al deze innerlijke en uiterlijke onrust?
Als ik wel eens zeg dat ik ergens “slapeloze nachten” van iets heb, dan heeft Ger de neiging op te bellen en te zeggen: “ze liegt, ze slaapt altijd”. En dat klopt.

En weg was ze. Ik had nog wel wat vragen over.

“Ze liegt en slaapt altijd”? Toch een karakteristieke eigenschap van een rasechte politicus?
Een bijzonder huwelijk tussen haar en de politiek? Hoe lang nog?

Gaan we met deze invloedrijkste vrouw met al haar onzekerheid een onzekere toekomst tegemoet?

De boodschap komt zo machtig onzeker over. Lonely at the top? Of last van het Vogelaar-syndroom?

En ik lees maar weer verder in: Trouw geen vrouw met grote voeten van Mineke Schipper.

Bron:
Allemaal letterlijke citaten uit een interview met Agnes Jongerius in Opzij  (vrouwen met opinie) november 2009 n.a.v. haar unanieme verkiezing als de machtigste vrouw  van Nederland.
 
Eerder in een Volkskrant onderzoek , werd ze al tot “de meest invloedrijke vrouw van Nederland” benoemd en geroemd.
 
Noot:
Dit gesprek is onderdeel van de feuilleton: “mijn gesprek met…….”
Alle vorige afleveringen van “mijn gesprek met…….” staan in het infoblok rechts
 

Plaatje:: Tom Ordelman, ‘Oranjeboom café’, Velp, 360 graden.