Walgelijk leedvermaak. We hebben een humorprobleem

Met stijgende ontzetting keek ik afgelopen week naar ‘leuke filmpjes’ die verschenen in programma’s als Paul de Leeuw, DWDD, en zelfs Pauw en Witteman. Filmpjes waarbij slachtoffers van totaal misplaatste grappen doodsangsten uitstaan. Hilarisch? Nee, het is diep triest. We hebben een ernstig humorprobleem.

Doodsangsten in de lift
Toevallig? Drie filmpjes werden opgepikt door de genoemde programma’s. Alle drie speelden ze zich af in een lift. Waren zoals dat heet “viraal” gegaan op youtube. Miljoenen keren bekeken.

1. Je plaatst een doodskist in een lift. De begeleiders missen de lift. Onderweg valt de doodskist open en valt ‘de dode’ er half uit..
2. Onderweg valt het licht uit in de lift. Als het licht weer aangaat staat er ineens een exorcist-achtige ‘geest’ naast je..
3. Reclame filmpje van LG. Leggen een vloer met hun schermen in de lift. Nietsvermoedende liftgangers zien ineens levensecht de bodem onder hun voeten wegvallen..

Verbindende factor: de slachtoffers staan doodsangsten uit. Gillen het uit van angst. De makers, de redacties, en de kijkers thuis en in de zaal vinden het blijkbaar hilarisch. Applaus!
Maar is dat niet schandalig? Bruut, wreed, onmenselijk, onacceptabel?

Lachen om home video’s en Bananasplit
Ook zomaar twee programma’s die al jaren zeer hoge kijkcijfers trekken. Lachen, gieren, brullen.
Mensen die van een dak, een toneel of ergens anders van af flikkeren. Kinderen en volwassenen die doodssmakken maken. “Practical jokes” die totaal verkeerd aflopen. Topper: verpletterde geslachtsdelen. Hoe hoger het slachtoffer gehalte hoe leuker het schijnt te zijn..
Hans Bauer die mensen in de maling neemt. En als ze de wanhoop nabij zijn (eufemistisch gesteld) als een duvel uit de doos tevoorschijn komt met een brede lach: “Je bent in het programma Bananasplit! Kijk, daar staat de camera!” Oh, wat hebben we gelachen.. De grootste familie van Nederland..

Middeleeuwse sentimenten
In de middeleeuwen waren het ware volksfeesten als een misdadiger openbaar werd gevierendeeld, verbrand of anderszins werd terechtgesteld. Waarbij de menigte vervolgens in huilen uitbarstte als het ook daadwerkelijk voor hun ogen gebeurde.

Wat is er anders als een Australisch radioprogramma een receptioniste van een ziekenhuis in de maling neemt en zij daarin trapt? Vond men hilarisch! Tot het bericht komt dat het slachtoffer zelfmoord heeft gepleegd. Dan wordt dat verschrikkelijk gevonden..

Wat is er anders aan een het uitnodigen van een voetbalhooligan bij P&W om de ‘romantiek’ van de hooligans te mogen uitleggen, zijn boek te mogen promoten, en nog geen week later Nederland in rouw is om een grensrechter die doodsschoppen kreeg van stelletje losgeslagen voetballertjes?

Respect
Het toverwoord duikt weer op in de media naar aanleiding van de recente gebeurtenissen. Terecht.
Het lachen is ons wel vergaan.

We hebben een ernstig humorprobleem als we nietsvermoedende mensen misbruiken en slachtoffers creëren voor onze behoefte tot vermaak. Leedvermaak. En dat heeft niets maar dan ook niets met respect te maken. Om over empathie nog maar te zwijgen.

N.B. De stelling dat we een ernstig humorprobleem hebben kan niet beter geïllustreerd worden in het verbijsterende interview met Giel Beelen in DWDD van afgelopen maandag: Drama prinses Kate-grap: Giel Beelen. Een ode en lofzang aan die misplaatste grappen.
Waar hij eindigt met zijn samenvatting: “Alles voor de radio” en “..als je zo’n telefoontje niet leuk vindt dan hang je de telefoon op en niet jezelf”…
Zijn abjecte rechtvaardiging om vooral door te blijven gaan om mensen ernstig in de maling te nemen, zonder ook maar enig respect/empathie op te kunnen brengen voor de gemaakte slachtoffers.

Het programma eindigde met LuckyTV die ook over dat drama ging: hier te zien. Die hebben de boodschap tenminste beter begrepen.