Over Willem Alexander en schaken

Betrouwbare bronnen rond het koningshuis bevestigen dat Willem Alexander een grondige hekel heeft aan schaken. Niet verwonderlijk. Het is ook wel een uitermate confronterend spel voor hem. Dat begint al met de opdracht: de koning verslaan om het spel te winnen. De gedachte alleen al doet hem het angstzweet uitbreken.

De koning kan vrijwel geen stap zetten. Stapje vooruit, stapje achteruit, stapje links en stapje rechts. Veelal geen enkele stap. Zijn veiligheid hangt grotendeels af van de omstanders. En door blijvend aan de kant gezet te worden. Geen vergelijk dus. Schikken in het ondergeschikte is je lot als koning. In de hoop staande te kunnen blijven tussen al dat geweld. Je mag dan de naam hebben maar je hebt bar weinig in te brengen.

Nee, dan ‘zijn’ koningin. Best wel een lekker stuk. Trekt alle aandacht naar zich toe. Beheerst het hele speelveld. Vliegt alle kanten op. Grote stappen snel thuis. Maxima-le bewegingsvrijheid. Één verkeerde zet van een tegenstander en die wordt genadeloos door haar afgeslacht. Maakt ze een fout, dan wordt ze zelf gevloerd en kun je het verder als koning wel schudden.

8 pionnen in de gelederen. Lijkt heel wat. Maar kunnen niet veel. Worden met gemak neergesabeld als ze de gelederen niet sluiten. Wel even een moment van herkenning. Dat een leek toch zomaar een koningin kan worden. Nou ja zomaar. Je moet wel even ongeschonden de overkant halen. Een soort van overloper zijn dus eigenlijk.

De loper. In het Engels: bishop. En jawel hoor: blijkt ook in dit spel gewoon een ordinaire schuinsmarcheerder te zijn. En komt er nog mee weg ook.
Het paard, wat in het Engels weer een knight heet. Blijkt vervolgens enkel vreemde bokkensprongen te kunnen maken. Kan je dus ook geen kant mee op.

Nee, het schaakspel is niet voor hem weggelegd. En dan heb je er ook nog eens een scherpzinnige flexibele geest en vooruitziende blik voor nodig om er nog iets van te kunnen maken. Ook niet een van zijn sterkste kanten. Zijn eigen koningin (die hem al geschaakt had) beschreef hem al als “een beetje dom”.

Nee, Willem Alexander is geen schaker. Niet eens een spelletjesmens zo begrijp ik.

Hij past daarmee wel weer naadloos in de familietraditie van de monopolymonarchie waar het 200 jaar lang minder om het spel ging maar juist om de knikkers.

 

 

Bron plaatje: klik hier voor een grotere versie. Moeite waard.