De dermate logische dermatoloog

Aflevering 1: anekdotes uit de gezondheidszorg. Hans Huidakker stond er gevlekt op met zijn psoriasis. Jaarlijks ging even buurten bij de dermatoloog. Die liep dan gewapend met een grote leesloep even een rondje om hem heen. En op de vraag of er nog iets nieuws onder zon was, begon hij altijd te zwaaien met een badschuursponsje. “Huidkanker?”, vroeg ik dan. “Niets te zien”.

Snelste specialisme: je hebt de uitslag al voor je binnen bent. Gaf altijd wel een goed gevoel. Ik kon er weer een jaartje tegen.

Na de verhuizing naar andere oorden was het er niet meer van gekomen. Ritueel uiteindelijk gedeeld met de (ook nieuwe huisarts) die beloofde een verwijzing te sturen naar een plaatselijk dermatoloog. In de vaart der volkeren ging dat hier allemaal elektronisch. Waauw.

“je krijgt een brief met een oproep”. En jawel hoor. Een week later kwam de postbode met een heuse brief. Ik mocht dinsdag (weer drie weken later) om 11:40 komen. Druk, druk, druk, waarschijnlijk.  Maar niet gemopperd. Je moet die lui niet te dicht op de huid zitten.

Aangezien in de brief een dringend advies stond op tijd te komen (omdat bij te laat verschijnen mogelijk de afspraak niet zou kunnen worden nagekomen) was ik netjes op tijd op plaats delict. Normaliter trouwens toch al mijn gewoonte. Afspraak is afspraak toch?

Kaartje afgegeven bij de balie. En in de halfvolle wachtkamer gaan zitten. Nog redelijk opgewekt.
Het vooruitzicht even snel door de obligate leesmap te bladeren had wel wat. Anders moest je daar voor naar de kapper immers.

Inmiddels was het 12:30 geworden. De tijd vloog om met die fascinerende verhalen uit de story en de privé.  ietwat geïrriteerd toch maar eens vragen bij de receptie of ze me niet vergeten waren..
“Nee hoor, het is vanmorgen wat uitgelopen, Ze is nu even lunchen, maar ze zal zo wel terugkomen”.
Even lunchen?!! Ik kreeg spontaan bijkomende dermatologische klachten: rode vlekken in mijn nek.

En ja hoor. Exact om 13:30 galmde over de gang: “Meneer Huidakker?”. Ik snel dat kamertje in, er was immers geen tijd te verliezen.
Knappe vrouw. Puntgaaf perzikhuidje. Mijn geschonden vertrouwen groeide. Als ze zo goed voor zichzelf kon zorgen kon ze dat mogelijk ook voor anderen, dacht ik nog.

Na een vluchtig oogcontact, en een obligaat eerste contact (“Dr. Vlek”) geen hand. Dat hadden ze in dat specialisme wel afgeleerd.
Ze had meer oog voor het scherm dan voor mij (spelletje patience?). Dus begon ik me maar uit te kleden, dat was ik zo gewend. “Laat u dat maar zitten, ik heb het al gezien”. Verbaasd over deze snelheid, röntgen-ogen en verbijsterend overzicht vertelde ik even mijn ervaringen bij mijn vorige specialist. “Die checkte mij altijd ook even op huidkanker”.
“Doe ik niet”, zei ze.
Huhh? Waarom niet?”
Staat niet op de verwijzing.”
“Had ik wel om gevraagd!”
“Staat er niet in, dus kan ik dat niet doen, dan moet u een nieuwe verwijzing vragen aan de huisarts.”

De broek weer half opgehesen, zakte nu spontaan tot op de enkels. Het vooruitzicht weer een afspraak te moeten maken bij de huisarts, weer weken te moeten wachten op een uitnodiging, weer uren die story te moeten doorbladen in die wachtkamer, was iets waar ik niet op stond te wachten natuuurlijk. Dat terwijl ik eindelijk haar doolhof was binnengedrongen. Dan maar een ultieme poging.

“Maar als u naar mijn huid kijkt voor de psoriasis en u ziet een huidkankertje, vertelt u me dat dan?”
“Nee”.
“Maar u heeft toch de Eed afgelegd? “. De naam Hippocrates schoot door mijn hoofd.
“Daar heeft u een andere verwijzing voor nodig”.

De terreur van de DBC (diagnose behandel combinatie) had hier post gevat besefte ik me plots.
Kijken naar huidkanker kon ze niet declareren immers.

In nog een laatste poging haar het vel over de oren te trekken: “Maar in de tijd dat we het hier nu over hebben, had u al lang even kunnen kijken of ik ergens huidkanker heb”.

Ze reageerde niet eens, pakte haar kladblok en schreef een recept voor een zalfje op.
“U kunt wel een zonnebankkuur krijgen als u dat wilt” mompelde ze.
Ja, die zal wel onderbezet zijn, dacht ik, ze zoekt zeker extra inkomsten want dat kan ze wel declareren.

“Nee, dank u” zei ik. “Je wilt niet weten hoeveel mensen er met huidkanker rondlopen”.

2 uur later na het betreden van haar tempel, en 10 minuten nadat ik de spreekkamer was binnen gegaan stond ik weer buiten. Een dermatoog die je als een stuk vuil behandeld. Kom er nog maar eens om.

N.B. Inmiddels is ze met de noorderzon vertrokken.

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

Plaatje: http://www.engelfriet.net/Alie/Hans/spaarbank2.htm