Met 600.000 man de woestijn in. Feest!

Deel 19 uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Nadat God Egypte compleet te gronde had gericht konden de Israëlieten vertrekken. Niet een klein groepje. Nee, “..het aantal personen dat zelf liep, de kinderen dus niet meegerekend, bedroeg ongeveer zeshonderdduizend. Ook vele anderen trokken met hun mee, net als grote kudden kleinvee en runderen.” (Ex 12:37-38)

Maar dan. Had God er eerst voor gezorgd had dat de farao en zijn hovelingen “onwillig” en “halsstarrig” waren, nu deed Hij het omgekeerde: “De HEER stemde de Egyptenaren gunstig ten opzichte van het volk, zodat zij hun verzoek inwilligden.” (Ex 12:36).

Welk “verzoek”?

“De Israëlieten ..vroegen aan de Egyptenaren gouden en zilveren sieraden en kleding.” (Ex 12:35)
En met succes dus : “Zo plunderden de Israëlieten Egypte.” van hun allerlaatste bezittingen.” (Ex 12:36) Je moet er maar opkomen. Bijzonder minne streek van God. Lijkenpikkerij is Hem niet vreemd.

Gepakt en gezakt, richting woestijn dus. Bevrijd? Nog niet helemaal. God had nog wat voor ze in petto.

“En Ik zal de farao weer halsstarrig maken, zodat hij hen gaat achtervolgen. Ik zal mijn heerlijkheid bewijzen ten koste van de farao en heel zijn legermacht.” (Ex 14:4)
Samsom zou zeggen: “nu doet u het weer”!

De farao wist toch nog een knap legertje op de been te brengen na alle plagen: “zeshonderd van de beste (strijd)wagens en alle voertuigen van Egypte, elke met drie man bezet.” (Ex 14:7)

Ach, wie kent niet het vervolg. Hollywood liet zich er graag door inspireren.

“De HEER liet de hele nacht door een sterke oostenwind de zee terugdeinzen. Hij maakte van de zee droog land en de wateren splitsten. Zo trokken de Israëlieten over de droge bodem de zee door..” (Ex 14:21-22).

“Toen sprak de HEER tegen Mozes: ‘strek uw hand uit over de zee, dan zal het water terugstromen over de Egyptenaren, hun wagens en wagenmenners” (Ex 15:26).
En zo geschiede. “Het water dat terugvloeide overspoelde … heel de strijdmacht van de farao.. Er bleef er niet één gespaard.” (Ex 14:28).

De zoveelste volstrekt onnodige massale slachting was een feit. Mensen verzuipen is wel zijn ding immers.

God moet bijzonder in zijn nopjes zijn geweest. Nog voor het allemaal rond was had Hij eerder al uitgebreide en ferme instructies achtergelaten deze dag jaarlijks te herdenken met een feest: “Het Paasfeest”. (Ex 12)

“Houd het feest .. in ere, want dit is de dag waarop Ik uw legers heb weggevoerd uit Egypte” “Als een eeuwig voorschrift moet u deze dag generatie op generatie in ere houden”. (Ex 12:17)
“Deze dag moet u tot een gedenkdag maken, u moet hem vieren als een feest te ere van de HEER.” (Ex 12:14). “Heel de gemeenschap van Israël moet het vieren” (Ex 12:47)

Een feest overladen met strikte rituelen. Ik zal de lezer niet vermoeien met die details. Lees ze in Exodus 12  en 13. Het zijn er nogal wat.

Bijzonder is dat het nu nog jaarlijks wordt gevierd als één van de belangrijkste zo niet het belangrijkste feest in Joodse gemeenschappen. Nog steeds vrij nauwgezet die instructies en rituelen volgend. Niet onder de naam “Pasen” maar Pesach.

En of die groep van 600.000+ mensen het na de eerste euforie ook ervoeren als een bevrijding/feest moet nog maar blijken. Maar daarover later.

 

P.S. Binnenkort deel 20: Volksoproer na de ‘bevrijding’
P.S.: plaatje: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Crossing_of_the_Red_Sea_%28Sistine_Chapel%29
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”

Een vrolijk paasfeest? Over mijn lijk!

Zoiets moet Jezus toch gedacht hebben: om de dooie dood niet, het zal mij niet gebeuren dat ik op een dood punt beland, ik ga toch niet mijn eigen graf delven? Doodleuk haalde hij een kunststukje uit, zodat alles wat hij gedaan had niet op een dood spoor zou belanden. In zijn dooie eentje ook nog. Al sla je me dood, voor mij een oprecht wonder! Geen wonder dat we dat met Pasen herdenken.

Vader was begenadigd kast- en kistenmaker, moeder kon onbevlekt ontvangen. Blijk je zoon te zijn van een ander ook nog. Genoeg suspense om boeken vol over te schrijven. Toch al weer duizenden jaren geleden. Samen beschreven in de Oude en Nieuwe Testamenten.

Ook al zo merkwaardig. Altijd geloofd dat een testament een laatste wilsbeschikking was. Niet nodig dat op te schrijven als je het eeuwige leven hebt toch? Over je graf regeren is dan toch niet meer aan de orde. Laten we wel wezen.

Als onderdeel van deze ingewikkelde identiteitscrisis had de zoon ook nog eens een generatieconflict waar de honden geen brood van lusten. De eerste socialist tegen de grootste dictator. Zal me een strijd op leven en dood geweest zijn. Vader prees hem doodleuk het graf in. Zoon trok dood- en bloedserieus zijn eigen plan.

Ik laat me niet kisten! Ik heb een broertje dood aan al dat gedoe. Zoiets dus.

Het plan moet opgekomen zijn bij zijn laatste avondmaal. En laten we eerlijk zijn. Als je met zo’n stelletje ongeregeld een vorkje hebt geprikt dan heb toch voorgoed gegeten en gedronken?

Daar neem je dus afstand van. Voor eeuwig. Als oprecht profeet en visionair wist je natuurlijk dat al lang dat er geen haan meer naar je kraait zonder een stunt met eeuwigheidswaarde.

Je biezen pakken. Je geheimen in je graf meenemen. Als de dood dat je er een loopje met je genomen zou worden. De strategie was al gauw bedacht: de opstandige opstanding. Pak je kist op en wandel. De grote verdwijntruc waar zelfs Hans Klok zich geen illusie over maakt dat ooit te kunnen evenaren.

En zo geschiedde..

Hij zou zich in zijn graf omdraaien, als hij er nog in gelegen had, in de alwetendheid wat dit allemaal voor gevolgen zou hebben gehad. Door de benen te nemen heeft hij dat voor hem zelf kunnen voorkomen. Koud kunstje. Eitje voor hem natuurlijk.

De rest is geschiedenis.

Mag ik iedereen alsnog een doodgewone vrolijke Pasen toewensen?

Plaatje: Laatste avondmaal bevat steeds meer voedsel
Schilderij van Jacopo Bassano, 1542