Psychologische hersenspinsels

Aflevering 5: anekdotes uit de gezondheidszorg. Lisa Lavendel (zelf GZ-psycholoog) kreeg wat problemen op haar werk. Ze vergat nog wel eens een afspraak. Kon zich patiënten niet meer zo goed voor de geest halen. Geheugenproblemen. Lastig. Toch maar eens goed uitzoeken wat de reden zou kunnen zijn.

De bedrijfsarts had al aangegeven dat ik voorlopig maar even niet moest gaan werken. De weg naar de huisarts was al gauw gevonden.
Die had de diagnose direct paraat: “Je bent overspannen. Of je hebt een burn-out. Ga eerst maar eens een tijdje rustig aan doen.”.
“Niet mijn gevoel. Ik denk dat er iets anders aan de hand zou kunnen zijn. De bedrijfsarts liet zelfs het woord dementie als mogelijkheid vallen.”
“Schandalig. Hoe haalt hij zich dat in zijn hoofd. Dat mag hij helemaal niet zeggen! Ga maar lekker een tijdje op vakantie, dan komt het wel weer goed.”

Met moeite toch een verwijzing gekregen om maar eens wat meer onderzoek te laten doen. Meten is weten immers. Groot ziekenhuis opgezocht. Drie maanden later (neurologen zijn zeer druk bezet zo bleek) en een MRI verder (“niets bijzonders op te zien”) mocht ik toch een dagje doorbrengen met het ondergaan van een neuropsychologische testbatterij.

Ook daar druk, druk druk. Na lang aandringen (drie maanden!) kreeg ik dan eindelijk de resultaten en diagnose te horen: “Onverwerkte trauma’s!”. Advies: “In therapie!” Verrassend, maar ja wie ben ik?

Nu had ik niet zo’n zin om een lang traject in te gaan met een van mijn vakbroeders. Als het dan al om onverwerkte trauma’s gaat dan maar aan de EMDR.  Een techniek om van trauma’s af te komen.  Men weet niet hoe het werkt, maar wel is bewezen dat het werkt.

De EMDR praktijk was al gauw gevonden. Geaccrediteerd uiteraard. Met je gezondheid laat je immers niet sollen.
Nu is het idee dat je je moet concentreren op een traumatische ervaring die je hebt gehad. Op dat moment maakt de therapeut met één of meer opgestoken vingers een heen en weer gaande beweging voor je ogen. Het resultaat zou moeten zijn dat de trauma’s (de gevolgen er van) als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Viel allemaal niet mee zo bleek.
“Ik ben al weer vergeten waar ik aan moest denken!?”
“Nog maar een keer dan Lisa. En je beter concentreren nu!”

Heel wat moeizame wekelijkse sessies (en facturen) later, kwam het hoge woord er dan uit:
“Ik kan je zo niet helpen van je trauma’s af te komen. Je bent elke keer vergeten waar je je op moest concentreren. Dan kan ik niets voor je doen.”
“Vervelend, want zo kom ik geen stap verder met het oplossen van mijn geheugenproblematiek.”
“Onzin, je hebt helemaal geen problemen met je geheugen, je bent aan het dissociëren!”
“Dissociëren? Nou, ik weet wel wat dissociëren is, maar ook dat ik niet dissocieer!”
“Ga maar terug naar de huisarts, ik kan verder niets voor je doen. Ik stuur haar wel mijn eindverslag”.
“Zet je dan in je verslag dat je diagnose is dat ik dissocieer?”
“Ja natuurlijk.”
Zet je er dan ook in dat ik me niet kan vinden in die diagnose?”
“Nee, dat je bespreek je maar zelf met je huisarts.”

Daar kon ik het mee doen. Afscheid genomen om elkaar nooit meer tegen te komen.

Na heel wat diagnoses verder (overspannen, burn-out, onverwerkte trauma’s, dissociatie), verloren tijd (veel tijd, ruim anderhalf jaar) nam de huisarts de genoegzame houding aan van “zie je wel, ik had wel gelijk”, maar schreef toch zuchtend op dringend verzoek een verwijzing uit naar een geheugenpoli. Je moet er maar opkomen!

Om een lang verhaal kort te maken. Diagnose Alzheimer. We spreken nu over 2008. Inmiddels zit Lisa sinds een half jaar in een verpleeghuis. Gelukkig kan ze zich deze traumatische ervaringen van gepruts in de ‘reguliere gezondheidszorg’ al lang niet meer herinneren.

 

 
Plaatje: http://mborsje-deontdekking.nl/index.php/emdr-2/wat-is-emdr/

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.