Gods tweede verbond: de besnijdenis

Afl 10. uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Terwijl de stammen rondom Abram (inmiddels 85) elkaar afslachtten (Gn 14) maakte hij zich zorgen dat er geen nageslacht zou komen. Sarai (zijn bloedmooie vrouw, halfzus en onvruchtbaar) had een slavin: Hagar. Sarai had een plannetje.

“Je weet dat de HEER mijn schoot heeft gesloten, Ga dus naar mijn slavin: misschien krijg ik een zoon van haar” (Gn 16:2).
Niet voor een kleintje vervaard, stemde Abram daarmee in. “Hij had gemeenschap met haar en zij werd zwanger”. (Gn 16:3-4).

Kon je op wachten: mot in de tent. Hagar werd “hooghartig” tegen Sarai. Sarai boos op Abram. Sarai maakte het leven van Hagar zuur. Hagar vluchtte de woestijn in. Waar een engel van God (?) haar vond. (Gn 16:4-7)

“Ga naar uw meesteres terug en dien haar”. “Uw nakomelingen zal ik talrijk maken”. “U zult een zoon baren en hem Ismaël noemen.” (Gn 16:9-11)

Maar ja, of hem nu een goed leven beschoren zou zijn was maar helemaal de vraag: “Een wilde ezel wordt hij, zijn hand gaat omhoog tegen allen, en allen verheffen de hand tegen hem; al zijn broers trotseert hij!” (Gn 16:12)
Dat belooft alweer niet veel goeds.

Inmiddels 13 jaar (in relatieve stilte) later kwam de Heer weer eens bij Abram langs. Inmiddels 99. Om een verbond met Abram te sluiten.

“Ik zal u zeer vruchtbaar maken, volken zal ik van u maken, zelfs koningen zullen uit u voortkomen.” “U zult niet langer Abram heten, uw naam zal Abraham zijn, want Ik heb u vader gemaakt van vele volken.” (Gn 17:5-6)
“Heel Kanaän.. zal ik aan u en uw nakomelingen geven om het voor altijd te bezitten” (Gn 17:8)
Kijk, toch iets waar je niet gauw nee tegen zegt.

Maar dan tovert God weer iets heel bijzonders uit zijn hoge hoed om deze afspraak te bezegelen. Je krijgt niet iets voor niets in Zijn wereld!

“Alle mannelijke personen moeten besneden worden… dat zal het teken zijn van mijn verbond met u”
Iedereen die dus in uw huis is geboren of door u gekocht is, moet besneden worden.”
“U moet dus mijn verbond onderhouden, u en uw nakomelingen, generatie na generatie.” (Gn 17:9-13)

En alsof dat nog niet genoeg was: “Iedere onbesnedene, .., moet uit zijn stam verwijderd worden; hij heeft mijn verbond gebroken.” (Gn 17:14).
En als doekje voor het bloeden: “Sarai..haar naam zal Sara zijn. Ik zal haar zegenen en ook uit haar zal Ik u een zoon schenken.” (Gn 17:15-16)

Hoe bedenk je het: ergens mee verbonden zijn door afscheid van je voorhuid te nemen?! Je moet er maar opkomen!

Abraham moet er ook van geschrokken zijn. Je gaat toch niet zomaar al die snikkels mutileren om er maar bij te mogen horen immers?

Nog even afgezien dat de mens groots was geschapen naar het “evenbeeld” van God. Met een voorhuid dus. Die er nu ineens vanaf moet? Bekijk het even!

Hij probeerde dus nog even te onderhandelen. “Laat Ismaël liever uw gunst genieten” (Gn 17:18).
Ja, ja, “gunst” en “genieten”. Die Abraham wist het wel mooi te verwoorden. Dat dan ook weer wel.

Maar God liet zich niet vermurwen. “Nee, uw vrouw Sara zal u een zoon baren, en u zult hem Isaak noemen. Met hem en zijn nakomelingen zal Ik mijn verbond sluiten, een altijddurend verbond.” (Gn 17:19)

Abraham ging verder maar niet meer de messen slijpen over zijn puntje en liet er geen gras over groeien: “.. nog diezelfde dag besneed hij hun voorhuid, zoals God bevolen had.” (Gn 17:23)

Ja, beste lezer, dan weten jullie nu waar dit gebruik vandaan komt en waarom. Vanaf nu gesneden koek!

Een jaar later wierp Sara een zoon. Abraham was toen 100 jaar. Sara inmiddels 90 (!). Abraham zou 175 jaar oud worden. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Maar daarover later.

P.S. Binnenkort deel 11. God verwoest Sodom en Gomorra.
P.S.: plaatje komt hier vandaan: http://www.schriftstudies.tk/imghost/Sara%20leidt%20Hagar%20tot%20Abraham.jpg
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”

Loverboy Abram wordt steenrijk door list en bedrog

Afl 9. uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Abram (inmiddels 75) kwam met zijn gevolg aan in Kanaän. God stond hem al op te wachten: “Aan uw nakomelingen zal Ik dit land in bezit geven.” (Gn 12:7). Abram richtte een altaar op als dank, maar trok toch maar verder richting Negeb.

Geen gelukkige keuze overigens. “Hongersnood”! (Gn 12:10), dan maar naar Egypte.
Net voordat Abram Egypte binnentrok verzon hij een list.

Abram zie tegen zijn vrouw (en halfzus) Sarai: “Luister eens, ik weet dat je een mooie vrouw bent. Als de Egyptenaren je zien en denken dat je mijn vrouw ben, zullen ze mij vermoorden en jou in leven laten. Zeg liever dat je mijn zus bent; dan zal ik het er goed afbrengen en om jou in leven blijven.” (Gn 12:11-13)
De farao (zich van geen kwaad bewust) nam die bloedmooie vrouw op in zijn harem. “Omwille van haar behandelde hij ook Abram goed en schonk hem schapen, runderen en ezels, slaven en slavinnen, ezelinnen en kamelen.” (Gn 12:16)

Hoe haal je het in godsnaam in je hoofd je vrouw ‘uit te lenen’? Voor eigen gewin ook nog eens?

Op zich mooi toch van die farao? Abram had er ook al geen moeite mee. Maar God dacht daar heel anders over. En “.. bracht de farao en zijn hovelingen zware slagen toe om wat er gebeurd was met Sarai..” (Gn 12:17)

De geteisterde farao kwam natuurlijk achter dit verachtelijke opzetje. Pissig geworden (logisch), zette hij Abram het land uit, en terecht!

Inmiddels was Abram daar wel steenrijk geworden en mocht alles ook nog eens meenemen van die (te) goede farao. Kom er nog maar eens om. De pluk-ze-wet bestond nog niet.

Terug naar de Negeb. “Abram was een rijk man die heel veel vee, zilver en goud bezat.” (Gn 12:2).

Ik ben wederom met stomheid geslagen. Lover-boy Abram beschermen, en onschuldigen die zich van geen kwaad bewust waren bestraffen. Hoe bedenk je het!

Maar nee hoor. God beloont zijn criminele oogappel nogmaals.

Weer in Kanaän aangekomen zei God tegen Abram: “Laat uw blik rondgaan.. Al het land dat u ziet, schenk ik aan u en aan uw nageslacht, voor altijd. Ik zal uw nakomelingen zo talrijk maken als het zand op de aarde… Ga het hele land door in de lengte en de breedte want ik schenk het aan u!” (Gn 14:14-17)

En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, zie God weer wat later (na wat gebeurtenissen die ik de lezer zal besparen): “Vrees niet, Abram, ik zal uw schild zijn. Uw loon zal zeer groot zijn.” (Gn 15:1).

Maar ja, die Abram was ook niet op zijn achterhoofd gevallen. Sluw zakenmannetje en onderhandelaar immers.
“Heer God, wat heb ik aan uw gaven?” (Gn 15:2) “U hebt mij geen nakomelingen geschonken, en een ondergeschikte zal mijn erfgenaam zijn” (Gn 15:4). Quelle horreur!?

Maar die God weet van geen ophouden. “Kijk naar de hemel en tel de sterren..Zo talrijk zal uw nageslacht zijn.” (Gn 15: 5).
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was sloot hij weer een verbond met Abram:
“Aan uw nakomelingen schenk ik dit land, vanaf de beek van Egypte tot aan de Grote Rivier de Eufraat, het gebied van de Kenieten, Kennizzieten, Kadmonieten, Hethieten, Perizzieten, Refaïten, Amoerieten, Kannaänieten, Girgasieten, en Jebusieten.” (Gn 15:18-21)
Niet direct een volkstuintje.

Die extra buit was al weer binnen. Kost wat maar dan heb je ook wat.

Hoe die ontelbare nakomelingen er dan toch kwamen (Sarai was immers “onvruchtbaar”)?

Daarover een volgende keer..

 
P.S. Binnenkort deel 10. Gods tweede verbond: de besnijdenis
P.S.: plaatje komt hier vandaan
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”