De conclusie: een ontluisterend Godsbeeld

Deel 25 uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. En daarmee ook het laatste deel uit deze bloedstollende feuilleton. In de introductie van deze serie gaf ik aan waarom ik er behoefte aan had om (een gedeelte van) het OT maar eens te gaan fileren.

Het doel was een beeld van God te krijgen zoals Hij is beschreven in de bijbel, de “Waarheid”. Eigenlijk door Hemzelf aan ons verteld, als ik de gelovigen mag geloven. “Gods woord” claimen ze.

Juist omdat het beeld wat de diep-gelovigen aan de minder diep-gelovigen en ongelovigen voorhouden bij mij geen enkele herkenning opriep als ik hun bijbel er diagonaal op nasloeg. Kon ik me zo vergissen?

Waar vind ik bijvoorbeeld “God is Liefde”, de “Almachtigheid van de Liefde”, de “Vergevingsgezinde”, de “Barmhartige”, de God die “geen onderscheid maakt”? Hoe vaak heb ik het niet moeten horen?

Inmiddels de eerste 5 boeken doorgeworsteld te hebben, zijn voor mij die vragen wel beantwoord.

Niet per toeval die eerste 5 boeken. Samen (Thora, Pentateuch) vormen ze het fundament voor het Joodse geloof. En ook voor het christelijke geloof, voor zover het het Godsbeeld betreft.

De eerste ontluisterende conclusie die ik helaas moet trekken: die prachtige, geroemde, en vaak geciteerde eigenschappen zijn daar helemaal niet te vinden! Geen enkel spoor zelfs!

Hij blijkt wel een hele serie eigenschappen te hebben die een volkomen tegengesteld beeld geven.
Hier dus maar een lijstje zoals ik ze ben tegenkomen en heb beschreven in de blogs (2-24) uit deze serie:

Slechte architect: ‘intelligent design’ was zeker niet zijn ‘forte’.
Ging meteen met het paradijs al mis immers. Barstensvol ontwerpfouten!

Slechte manager, slecht leider:
– Geen visionair, slecht strateeg.
– Maakt standaard foute keuzen.
– Gaat geheel Zijn eigen gang.
– Management by absence.
– Management by terror.
– Slecht luisteraar. Pikt noden zelden op.
– Zorgt vooral goed voor Zichzelf. Werkt enkel voor de eigen bonus.
– Omringt zich met grote luxe, ten koste van zijn onderdanen.
– Geen vermogen tot enige zelfreflectie, miniem zelfinzicht.

Lastige persoonlijkheidskenmerken/persoonlijkheidsstoornissen:
– Machtswellusteling, potentaat, dictator.
– Koppig, eigenwijs, slecht verliezer.
– Wreed, bruut, pestkop.
– Jaloers, onzeker.
– Zuurpruim, azijnpisser, gifkikker.
– Geen enkel gevoel voor humor.
– Geen enkel relativeringsvermogen.
– Miniem EQ, IQ: twijfelachtig. Hoe dom kan je soms/regelmatig zijn?
– Uitgesproken narcist: omringt zich met aanbidders, mensen met kritiek worden uitgesloten.
– Omringt zich consequent met de verkeerde ‘aanbidders’: moordenaars, oplichters, lover boys en zuipschuiten.
– Gewetenloos.
– Egoïstisch, egocentrisch.

Machtsmisbruiker:
– Schender van mensenrechten, oorlogsmisdadiger, beul, folteraar
– Schuwt genocide niet om zijn gelijk te krijgen.
– Schuwt etnische zuiveringen niet om zijn uitverkoren volk een plekje te laten verwerven.
– Is bereid onnodig volkeren en economieën ten gronde te richten om ze een lesje te leren.
– Is bereid het eigen volk af te slachten om ze een lesje te leren.
– Geen respect voor andere culturen, cultuurbarbaar.

 
Tja, beste lezer. Moet ik nog even doorgaan? Niet een lijstje om vrolijk van te worden. Dat bestaat toch niet!?

En kom dan daarmee toch weer op de vraag of God nou wel of niet bestaat.

Als hij niet bestaat is er geen vuiltje aan de lucht. Er zijn wel meer vreemde mythische personen/goden en sprookjesfiguren bedacht door de eeuwen heen. Veelal juist niet van onbesproken gedrag. Op zich best vermakelijk.

Toch geloven hele volksstammen dat Hij wel bestaat. En die mensen willen mij, veelal met hoge zendingsdrang, doen geloven dat Hij echt bestaat. Altijd bestaan heeft. Wie is Hij dan? De figuur die naar hun zeggen nauwkeurig en zorgvuldig beschreven is in de bijbel.

Maar na deze uitgebreide zoektocht, is het bij mij niet meer de vraag of Hij wel of niet bestaat.

Veel belangrijker: ik moet er niet aan denken dat Hij echt bestaat!! God verhoede!! God bewaar me!!

Toch wel weer een verbijsterende (eind)conclusie/gedachte/overweging…

 
P.S. Met dit blog rond ik deze lange serie af. Ik dank de reaguurders en reageerders voor de aandacht en boeiende en meest leerzame reacties. 1000-en..
P.S. Plaatje: http://www.statenvertaling.net/kunst/grootbeeld/66.html
P.S. alle verschenen blogs (25) in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”

Van Exodus via Leviticus en Numeri naar Deuteronomium

Deel 24 uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Wat een ongelooflijke bende inmiddels. De stenen tafelen aan gruzelementen, 3000 mensen zonder pardon afgeslacht. En God nog steeds pissig. Wilde Hij eerst nog te midden van zijn volk gaan “wonen”, nu zag Hij dat helemaal niet meer zitten.

“Ik zal u brengen naar het land van melk en honing. Maar zelf trek Ik niet met u mee want u bent zo’n halsstarrig volk dat Ik u onderweg zou kunnen vernietigen.” (Ex 33:3)

“Vernietigen”?! Kijk, met zo’n vriend heb je geen vijanden meer nodig.

Ook Mozes had het eigenlijk helemaal gehad met ‘zijn volk’.
“Mozes sloeg telkens de tent op buiten het kamp, op een behoorlijk afstand” (Ex 33:7).

Wonderlijk genoeg waren God en Mozes nog wel steeds ‘on speaking terms’.

“Toen sprak de HEER tot Mozes. ‘Kap twee stenen platen.. Ik zal er weer dezelfde geboden ingriffen als in de platen die u stukgesmeten hebt. Morgenvroeg moet u klaar zijn, want dan moet u de Sinaï beklimmen.’ ” (Ex 34:1-2).

Jezus! Laat God die ouwe voor de zoveelste keer die hoge berg opklauteren! Nu zelfs met twee zware stenen tafelen op zijn rug. Arme man.
Ook wel een erg flauwe streek van God trouwens. Die stenen tafelen had Mozes natuurlijk ook óp de berg kunnen maken..Of God zelf zelfs, met een vingerknipje.

Boven gekomen gaat God meteen over tot de orde van de dag. Er moest nog menige klus geklaard worden voordat de “Israëlieten” hun “beloofde land” binnen konden trekken.

“Onderhoud wat ik u vandaag voorschrijf. Dan zal ik de Amorieten, Kanaänieten, Hethieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten voor u verdrijven.” (Ex 34:11)

Ja, beste lezer.. Wederom ben ik met stomheid geslagen..

Hadden we al gezien dat God meermalen genocide toepast om zijn zin door te drijven. Nu blijkt dat etnische zuivering hem ook helemaal niet vreemd is. Alles om zijn verkozen Hebreeuwse volk een eigen plek te geven. Door andere volkeren te “verdrijven” en/of uit te roeien?!

Maar is dat niet precies de open zenuw in het “collectieve geheugen” in onze “Joods-Christelijke cultuur”?

En alsof er nog niet genoeg parallellen te vinden zijn, zelfs nog in de zeer recente geschiedenis  : “Breek hun altaren af, sla hun heilige zuilen stuk, en hak hun heilige palen om.” (Ex 34:13)

Iets waar de wereld (terecht) schande van spreekt omdat er geen enkel respect getoond wordt voor andere culturen en cultuuruitingen. God kon dat ook echt niet opbrengen blijkbaar.

“Want u mag geen andere god vereren. De HEER heet de jaloerse. Hij is een Jaloerse God.” (Ex 34:14)

Mag ik even de (pseudo-)psycholoog uithangen? Jaloersheid vindt veelal zijn oorsprong, en wordt gevoed door onzekerheid. “Almachtig” en onzeker.. Spannende (en dus) gevaarlijke combinatie toch? Levensgevaarlijk zelfs. Dat had Hij al bewezen.

Maar om zeker te zijn van zijn eeuwigheidswaarde “.. sprak de HEER tot Mozes: ‘stel deze woorden op schrift, want op grond van deze woorden sluit Ik met u en met Israël een verbond.” (Ex 34:27)

Mozes had het er maar weer druk mee dat allemaal op schrift te stellen.. “Mozes bleef daar 40 dagen en veertig nachten (al weer!!), zonder te eten of te drinken.” (Ex 34:28)

Arme man, en ouwe taaie hoor! Een beetje normaal mens, was zonder drinken al lang aan versterving de pijp uitgegaan..

“En de HEER grifte de woorden van het verbond, de geboden, in de stenen platen.” (Ex 34:28)

Tja, en dan lees ik verder.. van Exodus, naar Leviticus, naar Numeri, en vervolgens Deuteronomium.

En dan snap je wel een beetje wat Mozes daar allemaal moest consumeren (nee, geen voedsel noch water) aan ‘geestelijk voedsel’. Boeken vol!

God legde even tot in groot detail en haarfijn uit waar je allemaal aan moest voldoen om bij hem in de gratie te mogen blijven.
Je mocht, nee je moest, in hem blijven geloven terwijl je je tegelijkertijd moest houden aan een dikke stapel strikte voorwaarden.

Ruim 600 (!!) voorschriften en leefregels. Inclusief straffe straffen als je je er niet aan houdt.
Doodstraf, steniging, uitroeiing, afslachting etc was Hem niet vreemd immers.

Over duivelse dilemma’s gesproken..

Ze staan allemaal beschreven in het (3e) boek Leviticus. En nog eens dunnetjes overgedaan in het (5e) boek Deuteronomium. Kort samengevat ook wel de Mitswa/Mitswot genoemd. Ik ga ze hier niet allemaal beschrijven/herhalen, de lezer zal dat begrijpen.  Hier het hele lijstje.

Het joodse geloof baseert zich voornamelijk op de eerste 5 boeken van de bijbel. Samen ook wel de Thora of Pentateuch genoemd. God had daarmee zijn punt wel gemaakt. De rest is ‘historie’ immers.

Blijft dus over om nog even het 4e boek Numeri aan te stippen. Het verhaalt over de laatste tientallen jaren van die 40 jaar (onnodig lang) durende reis door de woestijn.

Met daarin nog weer een serie rotstreken van God. Die maar bleef mopperen over “het halsstarrige volk”, dat nog wel eens wilde mopperen. Niet vreemd toch als je 40 jaar door die zandbak aan het rondtrekken bent?

Ik pik er twee uit ter illustratie..

Er werd gemopperd omdat er geen vlees genoeg was (Nu 11). God werd daar weer moedeloos van. Liet het weer kwartels regenen (Nu 11:31). Maar toen hij de onverzadigbaarheid en gulzigheid van het volk zag die die kwartels aan het rapen waren schoot het Hem weer het verkeerde keelgat in.

Reden voor hem om weer helemaal los te gaan tegen zijn eigen volk!
“Het vlees zat nog tussen hun tanden, niet fijngekauwd, toen de HEER al in toorn tegen het volk ontstak en een zeer grote slachting onder hen aanrichtte.” (Nu 11:33).

Nee, enige empathie en/of begrip voor de noden van het volk zijn hem volkomen vreemd. Meteen afslachten die lui!

Maar dan: eindelijk (na 40 jaar..) aangekomen in de buurt van “het land dat overvloeit van melk en honing” worden er verkenners uitgestuurd om alvast even een kijkje te gaan nemen. Bloedje-nieuwsgierig toch?

Niet vreemd dat ze toch wel een beetje huiverden bij de gedachte daar naar binnen te moeten trekken. Geen verrassing toch dat andere volkeren dat land ook al veel eerder ontdekt hadden? Rijke en krachtige volkeren inmiddels..
God werd echter weer woedend, omdat hij het zag als twijfel aan zijn woord dat Hij die lui wel even dat land uit zou knikkeren..

Tja, daar moet je niet bij mee aankomen immers. Zeer lange teen van Hem.

Hij had het weer helemaal met ze gehad. “De HEER sprak tegen Mozes en Aäron: Mijn geduld met deze verdorven gemeenschap die tegen Mij mort, is uitgeput!” (Nu 14:26-27).

Om vervolgens zijn eigen belofte (de slaven uit Egypte te brengen naar het beloofde land) te breken:
“In deze woestijn zullen de lijken liggen van allen die tegen Mij hebben gemord, van alle ingeschreven, van ieder boven de 20 jaar.” (Nu 14:29).

Kortom: enkel kinderen die onderweg in de woestijn geboren zijn, mogen er nog in. De ouderen (inclusief Mozes, en de ‘bevrijde’ slaven uit Egypte), mogen er niet in van Hem!
In het zicht van de haven, wel kijken niet aankomen..

Ja, beste lezer.. Hoe wreed kan je zijn.. Wat een valsheid! Wat een bruut.

Ik heb het nu echt helemaal met Hem gehad. Ook “mijn geduld …. is uitgeput” inmiddels.
Het beeld wat ik me van Hem wilde vormen (wat de inzet was van deze zoektocht) is inmiddels wel overduidelijk naar mijn gevoel.

Rest dus nog een laatste blog waar ik deze serie mee wil afronden. En de persoonlijkheid van God zal schetsen zoals ik Hem inmiddels heb leren kennen. Met verbijsterende conclusies.

 
P.S. Binnenkort (laatste) deel 25: De conclusie: een ontluisterend Godsbeeld
P.S. Plaatje: http://www.statenvertaling.net/kunst/grootbeeld/972.html
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”

Volksoproer na de ‘bevrijding’

Deel 20 uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Nadat Hij een spoor van dood en verderf achterliet had God de Israëlieten eindelijk de woestijn ingestuurd. Maar na drie dagen begon het volk al onbedaarlijk te “mokken”. “Wat moeten we drinken?” (Ex 15:24).

Het water in de eerste oase was niet te zuipen zo bitter. God loste het weer op. En liet Mozes er een stuk (zoet-?)hout in gooien en “het water werd zoet.” (Ex 15:25).

Later zou de toverstaf van Mozes ook de dorst weer kunnen lessen: “sla op die rots, en er zal water uit stromen”. (Ex !7:6). Keigoed!

Na een dikke twee maanden en een paar oases verder, weer gedonder: “Waren we maar door de hand van de HEER gestorven in Egypte, waar we bij de vleespotten zaten en volop te eten hadden. U hebt ons alleen maar naar de woestijn gebracht om al deze mensen van honger te laten omkomen.” (Ex 16:3).

Stelletje ondankbare honden!

Maar God zou God niet zijn, als Hij ook daar niet een oplossing voor had: “Ik zal brood voor u laten regenen uit de hemel.” (Ex 16:4). En zo geschiede. “Israël noemde het brood manna. Het was wit als korianderzaad en smaakte naar honingkoek.” (Ex 16:31).
Na het bakken van deze zoete broodjes, nog een bonus: “Toen het avond was kwamen er kwartels aangevlogen en vielen neer over heel het kamp”. (Ex 16:13). Smullen!

Wat zij toen nog niet wisten, maar God al wel, was: “Veertig jaar lang aten de Israëlieten manna, tot ze in de bewoonde wereld streken kwamen.” (Ex 15:35).

Ho, wacht even..

Ze 40 jaar een beetje laten ronddolen in die niet al te grote zandbak daar? Weer zo’n brute streek van ‘hun’ God?

Jazeker. Nergens voor nodig.
Deze geschiedschrijving begint namelijk pas echt hilarische proporties te krijgen als de schoonvader van Mozes (Jetro), de vrouw en twee kinderen van Mozes hem gewoon even vanuit Midjan  een beleefdheidsbezoekje komen brengen (Ex 18). Omdat ze al gehoord hadden dat hij daar met een heel volk verbleef. Er waren er dus al meer heen en weer gereisd zonder problemen.

Niet om de hoek trouwens. Midjan ligt ergens in het huidige Saudi Arabië! Jetro had blijkbaar geen enkel moeite de heen- en terugweg te vinden in die streken en “de bewoonde wereld” weer te bereiken.

Hij was niet de enige trouwens, die hen zo makkelijk konden vinden. Ook “Amalek rukte op om Israël in Refidum aan te vallen..” (Ex 17:8)

Een harde strijd die Mozes zittend vanaf een steen aanvoerde. “En zolang Mozes zijn armen opgeheven hield, waren de Israëlieten aan de winnende hand.” (Ex 17:11). Kost wat moeite als je al op leeftijd bent, maar gelukkig kregen zijn vermoeide armen ondersteuning van Aäron en Chur. (Ex 17:12). Amalek en zijn legers werden uiteindelijk in de pan gehakt.

God was woedend over die streek van Amalek: “Ik ga de herinnering aan Amalek van de aarde wegvagen”. (EX 17:14). Hij kondigde zijn zoveelste genocide aan. Die (later) ook plaatsvond. “..dood iedereen, mannen en vrouwen, kinderen en zuigelingen, runderen en schapen, kamelen en ezels.” (Sam. 15:3)

Met ongekend succes. Nergens anders dan in de Bijbel is ook maar enige referentie te vinden naar de “Amalekieten”.  Alsof ze nooit bestaan hebben! Hebben ze dan ook niet..

Afijn, nog maar net drie maanden onderweg, “weggerukt” van de “vleespotten” van Egypte, een “mokkend” en “morrend” volk, structurele tekorten aan water, elke dag aan de manna (droog brood), en inmiddels een oorlog achter de rug. Geen gebrek aan uitdagingen.

Mozes (en het volk) hadden zich deze bevrijding toch heel anders voorgesteld. Hij kreeg het inmiddels Spaans benauwd en “..klaagde zijn nood bij de HEER: wat moet ik doen met dit volk? Ze staan op het punt mij te stenigen.” (Ex 17:4).

Hoog tijd voor God om eens orde op zaken te stellen voor die losgeslagen bende.
Hij koos er voor eens wat stevige piketpaatjes te slaan: een hoogstpersoonlijk onderonsje op de berg met Mozes om hem de nodige instructies mee te geven.

“Hoogstpersoonlijk” want niemand mocht er zijn behalve Mozes En als iemand van het volk alsnog de berg zou betreden “..wordt ter dood gebracht.” “Hij moet gestenigd of met pijlen neergeschoten worden” (Ex 19:12).

Ja, ja. God die instructies geeft om (onder voorwaarden) iemand te “stenigen”. Moet kunnen.

Mozes moet behoorlijk opgewonden zijn over deze komende belangrijke gebeurtenis. En instrueerde het volk met: “Maak u gereed voor overmorgen, want niemand mag gemeenschap hebben met een vrouw.”. (Ex 19:15). Hij maakte zich klaar. Voor topsport.

Een waar spektakel zou het worden. Maar daarover een volgende keer.

 
P.S. Binnenkort deel 21: 10 geboden, wetten en straffen
P.S.: plaatje komt hier vandaan: http://www.wikiart.org/en/nicolas-poussin/gathering-of-manna
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”

Noach, de veilige landing

Afl 5. uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Honderdvijftig dagen bleef het water maar stijgen. Maar “Toen dacht God aan Noach en al die wilde en tamme dieren die bij hem in de ark waren.” (Gn 8:1) Gelukkig maar. God trok de stop er uit en “Het water vloeide langzaam van de aarde weg” (Gn 8:3).

Enkele maanden later en nog geen enkel land in zicht. Toch moet Noach ergens aan zijn water hebben gevoeld dat het water aan het zakken was. Knap staaltje van intuïtie!

En hij stuurde een duif op pad om eens wat rond te vliegen. Met succes (in een tweede poging). “Toen de duif tegen de avond bij hem terugkwam met een groene olijftak in haar bek, begreep Noach dat het water van de aarde weggezakt moest zijn.” (Gn 8:11)

De archeologen zijn nog steeds aan het zoeken maar het staat het er toch echt. De ark bleek uiteindelijke op de “bergen van Ararat” (Gn 8:5) drooggevallen te zijn.

God sprak tot Noach en zei: “Ga uit de Ark..” (Gn 8:15) Nou dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gericht. Ze konden immers niet wachten na zolang in die beestenboel te hebben moeten overleven!

Het eerste wat Noach deed was de BBQ aansteken “Om de HEER te eren” (Gn 8:20).
“Brandoffers” met een selectie van “reine dieren” en “reine vogels” (Gn 8:20)

Niet zonder succes (God moet een smulpaap geweest zijn) “De HEER rook de aangename geur”. (Gn 8:21) Goedgemutst en met een fijne neus voor aardse zaken beloofde aan Hij aan zichzelf dat Hij de “aardbodem” en “andere levende wezens” (anders dan de mens!!) nooit meer zou “treffen”. (Gn 8:21) Ook voerde hij de seizoenen in “Nooit houdt dat op” (Gn 8: 22).

Met Noach en zijn familie had hij andere plannen.
“Wees vruchtbaar, wordt talrijk en bevolk de aarde” (Gn 9:1) Hard nodig als er verder niemand meer is. Hoe dat zonder inteelt kan is me een raadsel, maar vooruit.

Nog een gul gebaar: “Alles wat leeft en beweegt zal u tot voedsel dienen; ik schenk u dat allemaal naast het groene gewas.” (Gn 9:3) “Ze zijn onder uw heerschappij gesteld.” (Gn 9:2)
Vrijbrief voor nogal wat dierenleed, denk ik dan. Marianne Thieme heeft er nog haar handen vol aan.

Maar dan kan het God het toch weer niet laten een aantal stringente eisen te stellen die (ogenschijnlijk!?) volstrekt uit de hemel/lucht komen vallen:
“Alleen vlees met de ziel – vlees met het bloed er nog in – mag u niet eten” (Gn 9:4)

“Ook uw eigen bloed zal ik terugeisen: van alle dieren zal ik het terugeisen, en ook van de mensen, van de mensen onderling zal IK het leven van de mens terugeisen” (Gn 9:5)
Nergens uitgelegd wat de reden van dit decreet is. Waarom?

Nogal cryptisch ook. Maar geen nood, Hij licht dat toe:
“Het bloed van degene die het bloed van een mens vergiet
Zal door mensen worden vergoten
Want de mens is gemaakt naar het beeld van God.” (Gn 9:6)

Ik rol van mijn stoel van verbazing!
Hij begon (bij de schepping) dat de mens was geschapen naar het “evenbeeld” van God, kwam hij later tot het besluit dat de mens toch maar “nietig” (leidend tot totale “vernietiging”), komt Hij weer met het concept van het ”beeld van God”. Hebben we hier te maken met een DraaideurGod?

Maar dat is nog tot daar aan toe. Niets nieuws onder zon immers. Maar het is nog veel vreemder.

Mooi dat je een sanctie zet op bloedvergieten. Maar als sanctie aan mensen een vrijbrief geven om bloed te vergieten (onder omstandigheden)? Omdat ze gemaakt zijn naar het “beeld van God”?

Het zaad is hiermee gelegd voor bloedige oorlogen. Daar kennen we dan ook de vele voorbeelden van. En nog.

Vervolgens doet God nog een belofte: “Ik sluit met u mijn verbond dat nooit meer enig levend wezen door het water van de vloed zal worden uitgeroeid, en dat er zich nooit meer een vloed zal voordoen om de aarde te verwoesten.” (Gn 9:11). Een eeuwigdurend verbond “.. voor alle generaties” (Gn 9: 12)

Tja, voor het lapje gehouden denk ik dan. “de” in “de vloed” is toch heel wat anders dan “een” in “een vloed”. Hoeveel slachtoffers zijn er door de eeuwen heen niet gevallen door overstromingen, en tsunami’s?

Als teken van dit verbond introduceert hij de (regen)boog: “Ik zet mijn boog in de wolken; die zal het teken zijn van het verbond tussen mij en de aarde. Wanneer Ik op de aarde de wolken samenpak, en de boog in de wolken zichtbaar wordt, dan zal Ik denken aan het verbond tussen Mij en u en alle levende wezens… “. (Gn 9:15)

Hij is er blijkbaar wel in zijn nopjes over. Ik (inmiddels) wat minder. Dat had toch veel beter gekund?

Als dat allemaal maar goed afloopt. Maar daarover in een volgend blog.

P.S. Binnenkort deel 6. Noach en zijn kwade dronk
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”
P.S. Plaatje: http://www.grenswetenschap.nl/permalink.asp?i=3752

Met Noach het schip in

Afl 4. uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Als God besluit om alle levende wezens te “vernietigen” (GN 6:13) en je krijgt een aanbod te overleven dan zeg je natuurlijk geen nee.
God geeft zelfs gedetailleerde instructies voor een reddingsvlot. En wie er wel en niet mee mogen als passagier op deze ultieme cruise.

“U moet een ark van pijnhout bouwen; met riet moet u de ark maken en haar van binnen en buiten met pak bestrijken.” (Gn 6:14). Riet en pek. Een vondst natuurlijk. Daar had Thor Heyerdahl niet wat van kunnen leren, maar dat terzijde.

“.. de ark moet driehonderd el lang zijn, vijftig el breed en dertig el hoog.” (Gn 6:15). Noot: een el is hier 52 centimeter.

En Hij heeft werkelijk overal aan gedacht. “Het dak dat u op de ark aanbrengt moet één el naar buiten uitsteken.” (Gn 6:16) Ideaal natuurlijk als je een fris luchtje wilt scheppen (hard nodig met die beestenboel binnen) zonder kletsnat van de regen te worden.

En of dat allemaal nog niet luxe genoeg was: de ark had ook een heus schuifdak! (Gn 8:13)

En verder: “In een van de zijden een deur” (handig!) en “.. een onderste, een tweede en derde ruim”. (Gn 6:16). Kortom: werk aan de winkel!

De lading werd ook zorgvuldig geselecteerd.
“.. u moet zich inschepen.. met uw zonen, met uw vrouw, en de met de vrouwen van uw zonen” (Gn 6:18). Mooi gebaar dat de hele familie mee mocht natuurlijk.

“Neem van alle reine dieren zeven paar mee, .. maar van alle onreine dieren één paar, ..ook van de vogels in de lucht zeven paar.” (Gn 7:2) Geen sinecure overigens om die te vangen.

En dan natuurlijk de nodige proviand inslaan: “Breng verder alle etenswaar bijeen en leg daar een voorraad van aan, zodat uzelf en de dieren kunnen eten.” (GN 6:21).
Wonderlijk trouwens, want nergens staat in de dit stuk hoelang het zou gaan duren allemaal. Lastig lijkt me om dan een boodschappenlijstje te maken voor de buurtsuper.

Ongelooflijke mannetjesputters moeten die familieleden zijn geweest. Geen seconde tijd te verliezen “Want over 7 dagen..” (Gn 7:4) zou Hij beginnen.

Bijzonder trouwens dat het bouwen van zo’n gigantisch schip bij al die andere mensen geen vragen opwekte. “Noach? Wat ben je toch in hemelsnaam aan het doen?” Of zoiets.

En hij hield (deze keer) zijn woord: “En op de zevende dag stortte het water van de vloed over de aarde neer.” (Gn 7:10) en “..braken alle bronnen van de diepte los, de sluizen van de van de hemel gingen open en regen viel..” (Gn 7:11-12).

“Op de diezelfde dag (de zevende) ging Noach de ark binnen..” (Gn 7:13) met zijn familie en alle dieren die ze verzameld hadden. Dat moet een dag vol bloedstollende “religiestress” geweest zijn!

Sympathiek gebaar wel van God. Hij zwaaide ze hoogstpersoonlijk uit. “En de HEER deed de deur achter hen dicht.” (Gn 7:16).

Toen dacht ik toch even een cliffhanger te lezen. Moet vanwege de haast geweest zijn maar Noach en consorten hadden zich niet aan de instructie (zie hierboven Gn 7:2) gehouden.
“Van alle levende wezens kwamen er telkens twee bij Noach in de ark.” (Gn 7:16) “Twee” terwijl er van sommige soorten (vogels en reine dieren) er wel “zeven paar” mee mochten/moesten.

Zou dat zonder gevolgen zijn gebleven? Ondanks dat God er met de neus bovenop stond lijkt Hij dat ook niet in de gaten te hebben gehad. Slordig?

Maar ja, voorlopig bleef het dobberen geblazen. “Het water bleef stijgen op de aarde honderdvijftig dagen lang.” (Gn 7:24). En niet zo’n klein beetje ook. “Vijftien el daarboven steeg het water, zodat het de bergen bedekte” (Gn 7:20)

“Alleen Noach en degenen die bij hem in de ark waren bleven in leven.” (Gn 7:23)

De totale “vernietiging” was een feit. Zijn eerste genocide. En niet zijn laatste, maar daarover later.

 

 
P.S. Binnenkort deel 5. Noach, de veilige landing
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”
P.S. plaatje komt hier vandaan: http://www.christipedia.nl/Artikelen/Z/Zondvloed

Na mij de zondvloed

Afl. 3 uit de serie: Omtrent Het Oude Testament. Zo’n 1500 jaar na de schepping was een wonderlijke wereld ontstaan. Mensen werden stokoud (nog net geen 1000 jaar). Nota bene de zonen van God (!) verwekten naar hartenlust reuzen bij mooie dochters van mensen. Moord en doodslag, veelwijverij, incest en inteelt moeten aan de orde van de dag geweest zijn.

Geen wonder dat dan de boel dan helemaal uit de hand loopt.

Een leek moet toch kunnen zien dat dit niet “heel goed” (Gn 1:31) was? Dat het opzetje van God inmiddels toch wel mislukt was? En dat eerder gemaakte keuzen om nog een en ander te repareren desastreuze gevolgen hebben gehad?

Maar ik was dan ook zeer verheugd het volgende te lezen:
“De Heer zag hoezeer de slechtheid van de mensen op aarde was toegenomen, en hoezeer de begeerte van hun hart de hele dag naar het kwade uitging. Daarom kreeg Hij spijt dat Hij de mens op de aarde gemaakt had en Hij werd er zeer verdrietig om” (Gn 6:5-6)

Het heeft even geduurd (1500 jaar) maar alsnog een uniek moment natuurlijk! God beschikt dus toch over een zekere portie zelfreflectie en zelfinzicht. En een kwetsbare kant. Die Hij dan ook laat zien. Da’s mooi! Maar droog de tranen en doorpakken nu!

Zijn eerste actie (over een scherpe prioriteitstelling gesproken) was: “Mijn levensgeest zal niet altijd bij de mensen blijven, want hij is maar een nietig wezen; de duur van zijn leven zal honderdtwintig jaar bedragen.” (Gn 6:3/4).

Niet erg sterk denk ik dan. Je handen er van af trekken (management by exception?). En of die 120 jaar de boel recht zal trekken is nog maar de vraag. Ook opvallend dat hij nu tot het inzicht is gekomen dat de mens nietig is. In zijn eerste week op aarde sprak Hij nog van op “..Ons gelijkend” (Gn 1:26). Hoe “nietig” kan Hij zijn?

Maar dit was nog maar het begin zie ik al verder lezend. “Ik ga de mens die Ik geschapen heb, van de aardbodem wegvagen zowel de mens als het vee, en de kruipende dieren en de vogels in de lucht, want het spijt me dat ik ze gemaakt heb.” (Gn 6:7).

En Hij zei ook nog: “De dagen van de mensen zijn geteld, want zij zijn er de schuld (hoezo hun schuld?!) van dat de aarde vol geweld is. Ik ga hen met de aarde vernietigen.” (Gn 6:13).

Kijk, dat zijn geen halve maatregelen! Leren van je fouten, en gewoon opnieuw beginnen. Had hij ook al bij Adam en Eva moeten doen toen Hij zijn eigen belofte (“sterven”) brak (zie Het Paradijs, de valse start) dat had heel wat ellende gescheeld immers.

Maar dan: “Alleen Noach vond genade in de ogen van de Heer.” (Gn 6:8).

“Nou doet U het weer” zou Diederik Samsom gezegd hebben. Maak je weer dezelfde fout! Had ik Hem maar daar voor kunnen waarschuwen! Dan had de wereld er heel anders uitgezien!

Nu God had besloten tot een genocide die zijn weerga niet meer zou kennen tot in de huidige tijd mag je toch hopen dat hij dat ten minste op een beetje humane manier zou doen.

Maar nee, Hij koos uit alle mogelijkheden “de zondvloed”. In moderne termen: hoog water, overstromingen en tsunami’s. Geen prettige dood zo’n verdrinkingsdood natuurlijk. Hoe wreed kan je zijn?!

Maar daarover een volgende keer..

P.S. Binnenkort deel 4. Met Noach het schip in
P.S. alle verschenen blogs in deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Omtrent het Oude Testament”
P.S.: plaatje komt hier vandaan: http://www.statenvertaling.net/kunst/grootbeeld/71.html