Over Kniesoor, Oorsmeer en Tinnitus

Aflevering 2: anekdotes uit de gezondheidszorg. Kees Kniesoor wilde hemzelf oordoppen laten aanmeten. Leek hem wel handig aangezien hij vorige zomer ontdekt had dat de disco van de camping 500 meter verderop inbegrepen was in de sta-prijs. Die schuimbollen van de Kruidvat werkten van geen kanten immers.

Opgetogen toog ik naar de goed gesorteerde brillenwinkel die reclame maakte met “al onze audiciens zijn gediplomeerd”. Daar had ik wel oren naar. Ik had uitzicht op een rustige vakantie, en op een jong meisje (moet erg slim zijn, want als je op die leeftijd al een diploma kan halen, nou dan weet je het wel) die me graag wilde helpen. Kom er nog maar eens om. Kost 125 euro, maar dan heb je ook wat.

Ze stak een toeter in mijn oor en slaakte een diepe zucht. “Allemaal oorsmeer! Ik zou voorstellen om eerst even langs de huisarts te gaan om dat uit te laten spuiten, want anders kan ik onze gehoorbeschermers (duur woord van de cursus) niet goed aanmeten”. Teleurgesteld natuurlijk. Maar ja, het is zoals het is. Die doppen moesten er komen!

Huisartsenpraktijk gebeld (vroeger kon je nog gewoon in de wachtkamer gaan zitten, maar die tijden zijn allang voorbij) en een afspraak gemaakt. De huisarts (drie dagen later) verwees me naar haar assistent die dit karweitje ook al  aankan (“al onze doktersassistentes zijn gediplomeerd”).

Nadat ik (op advies van de assistente) drie dagen geprobeerd had al die slaolie in mijn oren te houden (dat valt niet mee), was het dan eindelijk zover. De grote schoonmaak kon beginnen!

Behangen met handdoeken, en een opvangbak die ik onder mijn oor moest houden, werd een apparaat aangezet dat vervaarlijk begon te jutteren en te sputteren. Ze hield mijn oor vast en begon water in mijn oor te spuiten. “Kan even gevoelig zijn” zei ze nog. “Zo gepiept”. Humor.

“Auch!! Gevoelig?? Doet gewoon pijn!” Uit mijn ooghoek probeerde ik nog te ontdekken of die hogedrukspuit geleverd was door Kärcher. “Moet dat zo hard?”
“Ik zal het wel iets zachter zetten, voor u.”
Met name dat “voor u” klonk me toch wat vreemd in de oren. In mijn medisch dossier zal nu wel “is een watje” aangevinkt worden.

Maar het resultaat was er wel naar moet ik zeggen. De opvangbak toonde toch nogal wat sporen van overvloedig rioolslib. Genoeg om alsnog redelijk tevreden huiswaarts te keren.

Ken je dat gevoel? Je komt terug van de disco, en je oren suizen. Kan ook gebeuren als je een harde klap met de vlakke hand op je oor krijgt. Suizen! En niet zo’n beetje ook. Maar ja, mijn ervaring (uit een vroeger leven) was dat dat wel weer overging.

Niet dus. Om gek van te worden!

Drie jaar later (de tijd vliegt) ga ik nog steeds neuriënd door het leven. De enige methode om die vermaledijde tinnitus te onderdrukken. “Niets aan te doen” vertelde me de KNO-arts me nog na een uitgebreid consult. Daar had de huisarts dan toch maar mooi wél een verwijzing voor gegeven.

P.S. plaatje komt hier vandaan.

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

De dermate logische dermatoloog

Aflevering 1: anekdotes uit de gezondheidszorg. Hans Huidakker stond er gevlekt op met zijn psoriasis. Jaarlijks ging even buurten bij de dermatoloog. Die liep dan gewapend met een grote leesloep even een rondje om hem heen. En op de vraag of er nog iets nieuws onder zon was, begon hij altijd te zwaaien met een badschuursponsje. “Huidkanker?”, vroeg ik dan. “Niets te zien”.

Snelste specialisme: je hebt de uitslag al voor je binnen bent. Gaf altijd wel een goed gevoel. Ik kon er weer een jaartje tegen.

Na de verhuizing naar andere oorden was het er niet meer van gekomen. Ritueel uiteindelijk gedeeld met de (ook nieuwe huisarts) die beloofde een verwijzing te sturen naar een plaatselijk dermatoloog. In de vaart der volkeren ging dat hier allemaal elektronisch. Waauw.

“je krijgt een brief met een oproep”. En jawel hoor. Een week later kwam de postbode met een heuse brief. Ik mocht dinsdag (weer drie weken later) om 11:40 komen. Druk, druk, druk, waarschijnlijk.  Maar niet gemopperd. Je moet die lui niet te dicht op de huid zitten.

Aangezien in de brief een dringend advies stond op tijd te komen (omdat bij te laat verschijnen mogelijk de afspraak niet zou kunnen worden nagekomen) was ik netjes op tijd op plaats delict. Normaliter trouwens toch al mijn gewoonte. Afspraak is afspraak toch?

Kaartje afgegeven bij de balie. En in de halfvolle wachtkamer gaan zitten. Nog redelijk opgewekt.
Het vooruitzicht even snel door de obligate leesmap te bladeren had wel wat. Anders moest je daar voor naar de kapper immers.

Inmiddels was het 12:30 geworden. De tijd vloog om met die fascinerende verhalen uit de story en de privé.  ietwat geïrriteerd toch maar eens vragen bij de receptie of ze me niet vergeten waren..
“Nee hoor, het is vanmorgen wat uitgelopen, Ze is nu even lunchen, maar ze zal zo wel terugkomen”.
Even lunchen?!! Ik kreeg spontaan bijkomende dermatologische klachten: rode vlekken in mijn nek.

En ja hoor. Exact om 13:30 galmde over de gang: “Meneer Huidakker?”. Ik snel dat kamertje in, er was immers geen tijd te verliezen.
Knappe vrouw. Puntgaaf perzikhuidje. Mijn geschonden vertrouwen groeide. Als ze zo goed voor zichzelf kon zorgen kon ze dat mogelijk ook voor anderen, dacht ik nog.

Na een vluchtig oogcontact, en een obligaat eerste contact (“Dr. Vlek”) geen hand. Dat hadden ze in dat specialisme wel afgeleerd.
Ze had meer oog voor het scherm dan voor mij (spelletje patience?). Dus begon ik me maar uit te kleden, dat was ik zo gewend. “Laat u dat maar zitten, ik heb het al gezien”. Verbaasd over deze snelheid, röntgen-ogen en verbijsterend overzicht vertelde ik even mijn ervaringen bij mijn vorige specialist. “Die checkte mij altijd ook even op huidkanker”.
“Doe ik niet”, zei ze.
Huhh? Waarom niet?”
Staat niet op de verwijzing.”
“Had ik wel om gevraagd!”
“Staat er niet in, dus kan ik dat niet doen, dan moet u een nieuwe verwijzing vragen aan de huisarts.”

De broek weer half opgehesen, zakte nu spontaan tot op de enkels. Het vooruitzicht weer een afspraak te moeten maken bij de huisarts, weer weken te moeten wachten op een uitnodiging, weer uren die story te moeten doorbladen in die wachtkamer, was iets waar ik niet op stond te wachten natuuurlijk. Dat terwijl ik eindelijk haar doolhof was binnengedrongen. Dan maar een ultieme poging.

“Maar als u naar mijn huid kijkt voor de psoriasis en u ziet een huidkankertje, vertelt u me dat dan?”
“Nee”.
“Maar u heeft toch de Eed afgelegd? “. De naam Hippocrates schoot door mijn hoofd.
“Daar heeft u een andere verwijzing voor nodig”.

De terreur van de DBC (diagnose behandel combinatie) had hier post gevat besefte ik me plots.
Kijken naar huidkanker kon ze niet declareren immers.

In nog een laatste poging haar het vel over de oren te trekken: “Maar in de tijd dat we het hier nu over hebben, had u al lang even kunnen kijken of ik ergens huidkanker heb”.

Ze reageerde niet eens, pakte haar kladblok en schreef een recept voor een zalfje op.
“U kunt wel een zonnebankkuur krijgen als u dat wilt” mompelde ze.
Ja, die zal wel onderbezet zijn, dacht ik, ze zoekt zeker extra inkomsten want dat kan ze wel declareren.

“Nee, dank u” zei ik. “Je wilt niet weten hoeveel mensen er met huidkanker rondlopen”.

2 uur later na het betreden van haar tempel, en 10 minuten nadat ik de spreekkamer was binnen gegaan stond ik weer buiten. Een dermatoog die je als een stuk vuil behandeld. Kom er nog maar eens om.

N.B. Inmiddels is ze met de noorderzon vertrokken.

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

Plaatje: http://www.engelfriet.net/Alie/Hans/spaarbank2.htm

Feuilleton: anekdotes uit de gezondheidszorg

Wie kent ze niet? Als je kuren hebt en een beroep moet doen op de gezondheidszorg dan kan je er ongetwijfeld over meepraten. Viel je al niet om van het ziek zijn, dan wel van verbazing. Een spreekkamer vol lotgenoten die lijden aan Chronische Verbijsteritis. Veelal leidend tot een opspelende Nervus Agitaris. Het zal je maar overkomen. Je kunt er doodziek van worden.

Boek of blog
Ik kan er inmiddels wel een boek over schrijven. Toch besluit ik om de (her en der) verzamelde anekdotes maar in een serie blogs te publiceren. “Ter leering ende vermaeck”. Van de lezer en voor mezelf. Ernst en luim. Over casinogeneeskunde, lokettencultuur, paarse krokodillen, Kafka, muggen op olifanten en v.v., pillendraaiers, dilemma’s, marktwerking, klantenbinding, -werving en -afstoting, huismiddeltjes, op verkeerde benen staan etc. etc.

Vorm/disclaimer
Het is niet mijn bedoeling om personen (of de zorgleverancier in kwestie) aan de schandpaal te nagelen. Daarom zullen de genoemde namen gefingeerd zijn, waarbij de echte naam in kwestie wel (in de meeste gevallen) bij de schrijver bekend is. De anekdoten zijn slechts illustratief voor mijn zorgen over de zorg.

Om het wat directer te maken zal veelal de “ik-vorm” gekozen worden. Zonder nou meteen te suggereren dat het me persoonlijk is overkomen. Gelukkig maar. Ook ik tel mijn zegeningen.

Ik wens de lezer van de verhalen veel leesplezier. Ik kan al wel verklappen wat één van de conclusies zal zijn na het lezen van de verhalen: ben je niet assertief genoeg dan ben je overgeleverd aan ‘de Goden’, specifiek die van de willekeur. Kan je voor kiezen natuurlijk. Maar het zou mijn recept niet zijn dat ik ga uitschrijven.

En om deze inleiding positief af te sluiten het volgende. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel in de gezondheidszorg. Gelukkig gaat er ook heel veel goed. Maar ook hier geldt: het kan altijd beter en gezonder. Daar worden we allemaal beter van immers. Komende week de eerste anekdote..

 

P.S. Wil je direct weten wanneer er weer een nieuwe aflevering wordt gepubliceerd dan kan dat: neem een abonnement op het blog, zie rechterkolom.

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

N.B. eerdere blogs die raken aan de gezondheidszorg:
2014: https://aadverbaast.wordpress.com/2014/03/03/meer-lol-met-cholesterol/
2014: https://aadverbaast.wordpress.com/2014/01/27/over-ziekenzorg-en-zieke-zorg/
2013: https://aadverbaast.wordpress.com/2013/01/14/martin-van-rijn-schoffeert-miljoenen-mantelzorgers/
2012: https://aadverbaast.wordpress.com/2012/08/03/de-bittere-pillen-van-de-farma-maffia/
2012: https://aadverbaast.wordpress.com/2012/04/12/boordevol-cholesterol/
2012: https://aadverbaast.wordpress.com/2012/02/14/wie-o-wie-mag-aan-de-euthanasie/
2011: https://aadverbaast.wordpress.com/2011/04/06/ggz-graaiers-gauwdieven-en-zakkenvullers/
2011: https://aadverbaast.wordpress.com/2010/11/28/zin-pgb-awbz-en-wmo-zin-onzin-gebruik-en-misbruik-2/
2011: https://aadverbaast.wordpress.com/2010/11/14/vissen-in-de-vijver-van-verpleeghuizen/
2011: https://aadverbaast.wordpress.com/2011/10/01/het-pgb-en-de-vraaguitval/
2011: https://aadverbaast.wordpress.com/2011/01/20/mantelzorgcompliment-een-veeg-uit-de-pan/
2011: https://aadverbaast.wordpress.com/2011/01/04/zin-en-onzin-van-het-pgb-2/
2010: https://aadverbaast.wordpress.com/2010/03/15/pgb-en-zorgboerderijen-misbruik-van-en-in-de-zorg-2/
2007: https://aadverbaast.wordpress.com/2007/12/02/alzheimer-misbruik-door-diefstal-onder-volmacht-2/