Opvoeden: het ondergeschoven kindje in de opvoeding.

Net als ieder andere, ben ook ik jaren en jarenlang opgevoed. ontwikkelingswerk, zoals mijn vader dat wel eens noemde. Tientallen jaren ploegen we voort om onszelf, met hulp van anderen, klaar te stomen voor de maatschappij die allerlei eisen aan ons stelt. Om die vervolgens weer proberen waar te maken.

Voor mezelf heb ik maar eens op een rijtje gezet, welke eisen dat zoal zijn en waarom.

Mijn maatschappij:
Schooldiploma’s: waarborg dat ik aan minimum eisen voldoe om ergens aan de bak te komen..
Zwemdiploma A,B,C: om te voorkomen dat ik niet verzuip, maar ook om anderen te kunnen redden.
Nascholingscertificaten, waarborg dat ik ‘bij ben’. Aan minimum eisen blijf voldoen.
Diverse lidmaatschappen, soms verplicht omdat ik anders niet mee mag doen.
Inschrijvingen in beroepsregisters, om te waarborgen dat ik geen beunhaas ben/wordt.
Het rijbewijs, om je eigen leven en dat van anderen niet in gevaar te brengen.
Paspoort, huwelijksboekje, inschrijving in de gemeente, belastingdienst, sofinummer. Men weet me te vinden anders mag ik niet meedoen. Ook uit zorg of ik wel ‘binnen de perken’ blijf.

Voor de rest zijn er duizenden beroepen waar een diploma, of certificaat voor vereist is. Daar mag ik me dan ook niet ‘aan wagen’. Voor sommige beroepen maar goed ook!
 
Mijn hobbies (deels voormalig):
Vaarbewijs 2 , om je eigen leven en dat van anderen niet in gevaar te brengen.
Basiscertificaat Marifonie, om te mogen communiceren op het water. Veilig met name.
Duikbrevetten: om je eigen leven en dat van anderen niet in gevaar te brengen.
Golfvaardigheidsbewijs: voor veiligheid richting andere golfers, maar ook vereist als je mee wilt doen.
Tientallen registraties met wachtwoorden: anders mag ik niet meedoen. Traceerbaarheid en veiligheid.

Wil ik op een knol door de landerijen rijden, dan is me dat verboden: levensgevaarlijk! Ik heb immers geen ruiterbewijs . Het zou ook levensgevaarlijk zijn.
 
Allemaal noodzakelijke bewijzen dat ik ‘het kan’. Allemaal bewijzen die ik nodig heb om iets te mogen in onze leefwereld. Dat ik ergens ‘recht’ op heb, al is maar toegang tot.
Maar ook om me te leren dat ik plichten heb en heb laten zien dat ik die goed begrepen heb. Ook om te laten zien dat ik het leven van anderen en die van mezelf niet onnodig in gevaar kan/mag brengen.

Maar voor het belangrijkste dat er is, het ‘klaarstomen’ van mijn volgende generatie, hoef ik niets te bewijzen. Het wordt voetstoots aangenomen dat ik het zou kunnen. Ik mag daar ook zo aan beginnen. Niet gehinderd door enige voorkennis, heet dat geloof ik.
 
Ook ik heb door schade en schande moeten ervaren dat ik slechts een amateur was en nog ben.
Mijn score op het opvoedingscanon loog er niet om. Ik had met die score geen enkel ander examen kunnen behalen, en zou dus nergens worden toegelaten, anders dan onder strikte persoonlijke begeleiding!

Maar is dat eigenlijk allemaal niet erg vreemd?
 
Kinderen opvoeden draait toch om mensenlevens?
 
Kinderen krijgen is toch echt  de enige beslissing in je leven die je nooit terug kunt draaien?
 
Die verantwoordelijkheid moeten we zelf maar nemen, wordt er dan gezegd.

Er gaat dan ook nog wel eens wat mis. Met vaak levenslange gevolgen.
Het loopt ook nog wel eens helemaal uit de hand. Dan staan er hordes hulpverleners klaar om het puin te ruimen. Een geruststellende gedachte. Maar wel een ‘doekje voor het bloeden’. En altijd te laat.
 
Is wat meer opvoeding in opvoeding eigenlijk niet wenselijker?
 

Bronnen:
Opvoedingscanon.nl
Volledig Rapport Opvoedingscanon.
Volkskrant: Opvoeden, meer dan intuïtie alleen
Flinke hiaten in opvoedkennis Blog van Janneke van Bockel 11/12.
(Mevrouw) Peda-Overkill. Blog van Mevrouw 12/12: over pedagogische eisen waar je als leraar allemaal aan moet voldoen, voordat je op ‘onze’ kinderen mag worden losgelaten..