Gemeentelijke drempelvrees

Aflevering 4: anekdotes uit de gezondheidszorg. Na een hersenbloeding zat Hendrik Hobbel al 2 maanden in een revalidatie centrum. Hij kon niet wachten om weer naar huis te gaan. De gemeente liet hem letterlijk en figuurlijk zitten. Kost naast moeite ook geld immers.

Daar zit je dan gekluisterd aan een rolstoel. Één been en arm trokken het niet meer. Lastig als je wilt rondtrekken in je eigen huis. Na een maandje in dat oord vol lichamelijk ongemakken had ik het daar wel gezien. Hoog tijd om naar huis te gaan!

Nu bestaat er een Wet Maatschappelijke Ondersteuning. En ik kon wel wat ondersteuning gebruiken dacht ik nog. Op de website van de overheid zag ik staan: “de gemeente kijkt samen met u of ondersteuning nodig heeft en in welke vorm.” Gemeente dus maar eens gebeld.

“Daar hebben wij een WMO-loket voor”
“Ja, maar ik zit in het revalidatiecentrum. Ik zit in een rolstoel.”
“Dan kunt u toch iemand anders meenemen? En vergeet niet uw legitimatiebewijs mee te nemen!”
Dat “samen met u” werd wel erg letterlijk genomen zo bleek.

Opgetogen togen we samen naar het loket. Klassiek ingedeeld als een gemiddeld gemeentehuis: van het kastje naar de muur.

Efficiënt als ze zijn, werd een stapel formulieren overhandigd om in te vullen (gelukkig kan dat met één hand) en toen ik daar wat verbaasd mijn wenkbrauwen over fronste, reageerde ze nog ad rem met: “u zult begrijpen dat we niet zo maar voor iedereen allerlei voorzieningen kunnen treffen!”

Ergens nog onder de indruk dat het gebouw zo rolstoelvriendelijk was ingericht hoopte ik nog dat als ze zo goed voor zichzelf konden zorgen ze dat ook wel voor mij zouden doen.

Na de formulieren ingevuld en overhandigd te hebben (gezelligheid kent geen tijd) werd me verteld dat ze me een brief zouden sturen met een datum voor een huis- respectievelijk inspectiebezoek. Kon ik natuurlijk weigeren (de overheid kijkt immers niet ongevraagd achter de voordeur), “maar ja, dan kunnen we ook niets voor u doen”.

Vier weken later (jawel) was het dan zover! Omdat ik het huis niet in kon vanwege de trapjes bij de voordeur ‘inspecteerde’ de ‘ervaringsdeskundige’ het huis. Ik bleef maar buiten in de motregen. Je moet er wel wat voor over hebben immers.

Goed nieuws: een traplift en een verbouwing van de badkamer (tot douche met zetel) was toch wel nodig vond de inspecteur.

Maar toen kwam de hamvraag: “wilt u een drempelplaat bij de ingang óf bij de achterdeur naar de tuin?”
“Hoezo?”
“U zult moeten kiezen, we vergoeden max 1 drempelplaat. U zult begrijpen dat…”
Tussen de lezer en mij: nee, dat begreep ik echt niet. Vind de gemeente het logisch dat ik moet kiezen tussen: óf de voordeur niet meer uitkunnen óf de tuin niet meer in?

Toch maar eens voorzichtig na een maand gebeld om te vragen wanneer ze begonnen met de verbouwing (ze zullen me toch niet vergeten zijn?) krijg je te horen: “we zijn er mee bezig”.
“Waarmee bent u bezig?”
“We laten u het wel weten als het zover is.”

2 maanden later hetzelfde verhaal. Ze zullen toch niet een Europese tender hebben uitgeschreven voor deze megalomane ingreep schoot nog door mijn hoofd. Of zouden ze erg druk zijn met elk dubbeltje honderd keer om te draaien voordat ze die durven uit te geven?

Na 3 maanden was het dan toch zover. Ik kon naar huis! Traplift was klaar, en ik kon douchen zittend op een daarbij geleverde po-stoel. En natuurlijk ontbrak die ene geweldige drempelplaat niet. Bij de voordeur dan toch maar. Anders kon ik het huis niet eens in komen immers.

Edith Schippers maar klagen dat zorg zo duur is. Toch zo’n vier maanden onnodig in een revalidatiecentrum moeten wonen omdat gemeenten zo’n enorme drempelvrees hebben.

N.B. Plaatje: http://www.bndestem.nl/regio/roosendaal/opgelucht-als-ik-naar-binnen-kan-1.683036

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

Over drempelvrees, kiesdrempels en verstandskiezen

De verkiezingsprogramma’s zijn vastgelegd. De één met nog schonere beloften dan de ander. Het wachten is nu op het “mandaat van de kiezer”. De stembus als grabbelton. Graaien naar de gunsten van de stemmer, om ze vervolgens te grabbel te gooien.

De kiesdrempel
Nederland kent geen (kunstmatig verhoogde) kiesdrempel. Ook de ‘kleintjes’ kunnen een zeteltje verwerven. Door de voorstanders geroemd als de ultieme democratie. Door de tegenstanders (ook democraten, wie niet) gezien als een verstoring van de mogelijkheid om stevig te regeren vanwege al die verschillende meningen/coalities. Paul Brill (Volkskrant) refereerde zelfs naar “Israëlische toestanden” in Nederland in een pleidooi de kiesdrempel maar eens flink op te schroeven. Alsof ‘Amerikaanse toestanden’ zoveel meer ruimte biedt aan de meningen van de burger.

Zelfs met deze laagst mogelijk kiesdrempel is het een waar kunststukje om zoveel Nederlanders met zoveel meningen in het keurslijf van slechts enkele partijen te duwen. Dat is dan ook onmogelijk. Daarmee al meteen een stevige deuk oplopend in het imago van een vermeend hoog democratisch gehalte.

Het zijn slechts de politici zelf, die breedsprakig stellen “geheel achter” hun eigen programma te staan. Logisch: zij hebben geen andere keuze (meer).

Ik wel: mijn kiesdrempel is nog nooit zo hoog geweest.

Drempelvrees
“We sluiten niemand uit”. De inkt is nog niet droog van de verkiezingsprogramma’s of er is al drempelvrees om van te voren duidelijkheid te verschaffen over wat keiharde punten uit het programma zijn, of met wie men wel of niet in zee wil gaan. Daarmee meteen het programma boterzacht makend. Pas na de verkiezingen krijgt de kiezer het aloude excuus te horen dat er “nu eenmaal compromissen” moeten worden gesloten. Welke mag je dan lezen in de kranten.

De enige die consequent wordt uitgesloten is de kiezer. Die mag maar gaan afwachten hoe zijn stem wordt misbruikt in de tombola om de macht.

Mijn drempelvrees is nog nooit zo hoog geweest.

Mandaat
Meteen acute kramp in de bilnaad als ik dit woord hoor uit de mond van politici. Inmiddels chronisch. “Het wachten is op het mandaat van de kiezer” en andere variaties op dit thema. Meerdere malen per dag mag/moet ik het aanhoren in de aanloop naar de verkiezingen.
Hoezo mandaat? Ik weiger ten enenmale me op deze manier te laten misbruiken. Als kies-keurig mens geef ik niemand een “mandaat”. En zeker niet aan politici. Die consequent laten zien daarmee aan de haal te gaan.

Verstandskiezen
Kiezen met verstand. Kom er nog maar eens om. De programma’s doorlezend is er geen partij te vinden waar ik alle programpunten (als dan niet doorspekt met vaagtaal) kan ondersteunen.
Vragen ze me dan maar te kiezen uit de minst slechte? Die vervolgens dan gemakshalve ook aannemen dat ik ze ook een “mandaat” gegeven heb om voor elkaar te krijgen waar ik tegen ben? Mijn restje verstand zegt dat ik niet gek ben. En het niet voor het kiezen heb.

Mijn mandaat krijgen ze niet.

Breek me de bek niet open
Ik was al tot de conclusie gekomen dat het woord “kiezer” weinig om het lijf had (“de kleren van de keizer”, i.c.m. de klere aan de kiezer), en slechts de functie vervult van stemmer. De handeling dan. Want daarmee is het weer tot de volgende stembusronde gedaan. De “democratische plicht” is weer vervuld denkt men dan.

Maar nu laat ik ook deze kliko aan me voorbijgaan. Ik stem niet meer. Kiezen kon ik toch al niet.
Ik trek het niet meer. Ik ben ontstemd.
Kan je niet kies vinden, maar het is kiezen of delen. En voor mij niet kiezen én delen.

Mijn stem krijgen ze niet. Die horen ze slechts. Zouden ze daar al voor kiezen.

Verkiezingsprogramma’s:
VVD: Niet doorschuiven maar aanpakken
PvdA: Nederland Sterker & Socialer
SP: Nieuw vertrouwen
CDA:  Iedereen
D66: En nu vooruit
Groenlinks: Groene kansen voor Nederland
PVV Hun Brussel. Ons Nederland
CU: Voor de verandering
PvdD: Hou vast aan je idealen. Laat je niet wegcijferen
SGP: Daad bij het woord

Zie ook: http://www.nrc.nl/nieuws/2012/07/24/politieke-partijen-hebben-het-nietszeggen-tot-kunst-verheven/

Terug lezen:
https://aadverbaast.wordpress.com/2010/03/03/de-weggegooide-stemmer-2/