Water naar de zee dragen

Gemiddeld gebruiken we als Nederlander 120 liter water per dag. Zo’n 44 kubieke meter per jaar. De douche slokt het meeste water op: 52 liter (19 kuub). En dat in tijden dat waterschaarste wereldwijd één van de grootste problemen is. We worden dan ook op de huid gezeten flink te besparen op water.

Ik ben als begaan wereldburger natuurlijk niet de beroerdste om mijn steentje bij te dragen door eens stevig te besparen op mijn eigen waterconsumptie. Mooi voornemen van me voor vorig jaar. Ik ging er helemaal voor!

Stevig geïnvesteerd aan waterbesparende doucheslangen, douchekoppen, en badkranen. Keuken- en wastafelkranen laat ik zo kort mogelijk lopen. Maximaal een piesstraaltje als je al iets af wilt spoelen.
De wasmachine loopt enkel op de zuinigste waterverbruiksprogramma’s. Afwasmachine losgekoppeld en in de tuin gezet.
Wc’s worden als het effe kan niet of op zijn minst met zo’n zuinige knop doorgetrokken. Ik ben verwoed wildplasser inmiddels. Badderen is er niet meer bij. Douchen met de korte kookwekker.
De tuin sproeien? Natuurlijk niet. Zwembad? Kan natuurlijk al helemaal niet meer. Volgestort met aarde.

Mijn gouden standaard is inmiddels verschoven van ‘heerlijk schoon en fris’, naar ‘nihilistisch wassen en spoelen’. Het enige wat nog wel echt schoon is is mijn geweten. Ik had immers letterlijk en figuurlijk mijn stinkende best gedaan!

Vol verwachting klopte dan ook mijn hart om te zien wat het in een jaar had opgebracht. In volume, maar ook in de portemonnee natuurlijk. Dat moest heel wat gaan schelen. Geld verdienen als water, dacht ik nog.

En jawel: in heb in plaats van mijn 40 kuub (ik zat al 10% onder het gemiddelde), maar 30 kuub water gebruikt in een heel jaar. Da’s wel mooi even 25% minder. Waauw.. Top! Missie geslaagd! Ik heb ze daar even een figuurlijk en inmiddels letterlijk een poepie laten ruiken!

Maar mijn vurig enthousiasme werd al gauw afgeblust.. Toen ik de financiële jaarafrekening kreeg.

Huh? Ik mocht slechts minder dan een tientje (voor het hele jaar) minder af rekenen ten opzichte van het jaar er voor.

Hoe dat kan? Dus maar eens goed uitgezocht. Verbijsterend weer. Dat zit zo namelijk.

Er komt heel wat bij kijken om schoon water je huis in te krijgen, en weer af te voeren.
Drie instanties (in mijn geval) innen de waterpenningen: WMD voornamelijk voor de aanvoer en de gemeente voornamelijk voor de afvoer. GLBT voor de verwerking daarvan.

Zij slaan me aan voor de volgende vaste kosten:

WMD:
63,60 Vastrecht

Gemeente:
43,50 Rioolrechten: kosten eigenaar
103,50 Rioolrechten: kosten gebruiker

GLBT:
93,47 Watersysteemheffing gebouwd
105,46 Watersysteemheffing ingezetenen
60,49 Zuiveringsheffing eenpersoonshuishouding

Totaal aan vaste kosten per jaar telt dit inmiddels al op tot 470,02 euro!

Let wel: dat ben ik al kwijt zonder nog maar één druppel water gebruikt te hebben!!

De variabele kosten zijn (geïnd door de WMD):
16,50 euro Drinkwater verbruik: 30 kuub à 0,550
10,00 euro Belasting op drinkwater: 30 kuub á 0,333
1,59 euro 6% BTW

Huh?? De totale variabele kosten voor die 40 kuub water is maar: 28,08 euro???!!!
Grofweg een eurootje per kuub?? Een eurootje voor wel 1000 liter??

Dus de variabele kosten maken slechts 6% uit van de totale jaarkosten?
Die 25% besparing (10 kuub) op waterverbruik leverde me ongeveer 10 euro op. Ongeveer een halve eurocent per dag… Op een totale uitgave ongeveer 500 euro.. Dat is zegge en schrijve 2%..

Beste lezer, is dat niet van de idiote? Hoezo financiële prikkel om op water te gaan besparen?
Die is er dus helemaal niet.. Water naar de zee dragen.

Wat zal mijn tuin er weer sappig uit gaan zien deze zomer. En wat zal ik weer fris en fruitig ruiken komend jaar. En met dit mooie vooruitzicht ga ik eerst maar weer eens heerlijk uitgebreid badderen.

Na mij de zondvloed beste mensen. Dat extra tientje voor al die extra waterpret kan bruin (inmiddels, maar niet lang meer) nog wel trekken.

P.S.: plaatje komt hier vandaan: http://www.habitos.be/nl/interieur/de-douche-61/

 

 

Gemeentelijke drempelvrees

Aflevering 4: anekdotes uit de gezondheidszorg. Na een hersenbloeding zat Hendrik Hobbel al 2 maanden in een revalidatie centrum. Hij kon niet wachten om weer naar huis te gaan. De gemeente liet hem letterlijk en figuurlijk zitten. Kost naast moeite ook geld immers.

Daar zit je dan gekluisterd aan een rolstoel. Één been en arm trokken het niet meer. Lastig als je wilt rondtrekken in je eigen huis. Na een maandje in dat oord vol lichamelijk ongemakken had ik het daar wel gezien. Hoog tijd om naar huis te gaan!

Nu bestaat er een Wet Maatschappelijke Ondersteuning. En ik kon wel wat ondersteuning gebruiken dacht ik nog. Op de website van de overheid zag ik staan: “de gemeente kijkt samen met u of ondersteuning nodig heeft en in welke vorm.” Gemeente dus maar eens gebeld.

“Daar hebben wij een WMO-loket voor”
“Ja, maar ik zit in het revalidatiecentrum. Ik zit in een rolstoel.”
“Dan kunt u toch iemand anders meenemen? En vergeet niet uw legitimatiebewijs mee te nemen!”
Dat “samen met u” werd wel erg letterlijk genomen zo bleek.

Opgetogen togen we samen naar het loket. Klassiek ingedeeld als een gemiddeld gemeentehuis: van het kastje naar de muur.

Efficiënt als ze zijn, werd een stapel formulieren overhandigd om in te vullen (gelukkig kan dat met één hand) en toen ik daar wat verbaasd mijn wenkbrauwen over fronste, reageerde ze nog ad rem met: “u zult begrijpen dat we niet zo maar voor iedereen allerlei voorzieningen kunnen treffen!”

Ergens nog onder de indruk dat het gebouw zo rolstoelvriendelijk was ingericht hoopte ik nog dat als ze zo goed voor zichzelf konden zorgen ze dat ook wel voor mij zouden doen.

Na de formulieren ingevuld en overhandigd te hebben (gezelligheid kent geen tijd) werd me verteld dat ze me een brief zouden sturen met een datum voor een huis- respectievelijk inspectiebezoek. Kon ik natuurlijk weigeren (de overheid kijkt immers niet ongevraagd achter de voordeur), “maar ja, dan kunnen we ook niets voor u doen”.

Vier weken later (jawel) was het dan zover! Omdat ik het huis niet in kon vanwege de trapjes bij de voordeur ‘inspecteerde’ de ‘ervaringsdeskundige’ het huis. Ik bleef maar buiten in de motregen. Je moet er wel wat voor over hebben immers.

Goed nieuws: een traplift en een verbouwing van de badkamer (tot douche met zetel) was toch wel nodig vond de inspecteur.

Maar toen kwam de hamvraag: “wilt u een drempelplaat bij de ingang óf bij de achterdeur naar de tuin?”
“Hoezo?”
“U zult moeten kiezen, we vergoeden max 1 drempelplaat. U zult begrijpen dat…”
Tussen de lezer en mij: nee, dat begreep ik echt niet. Vind de gemeente het logisch dat ik moet kiezen tussen: óf de voordeur niet meer uitkunnen óf de tuin niet meer in?

Toch maar eens voorzichtig na een maand gebeld om te vragen wanneer ze begonnen met de verbouwing (ze zullen me toch niet vergeten zijn?) krijg je te horen: “we zijn er mee bezig”.
“Waarmee bent u bezig?”
“We laten u het wel weten als het zover is.”

2 maanden later hetzelfde verhaal. Ze zullen toch niet een Europese tender hebben uitgeschreven voor deze megalomane ingreep schoot nog door mijn hoofd. Of zouden ze erg druk zijn met elk dubbeltje honderd keer om te draaien voordat ze die durven uit te geven?

Na 3 maanden was het dan toch zover. Ik kon naar huis! Traplift was klaar, en ik kon douchen zittend op een daarbij geleverde po-stoel. En natuurlijk ontbrak die ene geweldige drempelplaat niet. Bij de voordeur dan toch maar. Anders kon ik het huis niet eens in komen immers.

Edith Schippers maar klagen dat zorg zo duur is. Toch zo’n vier maanden onnodig in een revalidatiecentrum moeten wonen omdat gemeenten zo’n enorme drempelvrees hebben.

N.B. Plaatje: http://www.bndestem.nl/regio/roosendaal/opgelucht-als-ik-naar-binnen-kan-1.683036

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.