De dermate logische dermatoloog

Aflevering 1: anekdotes uit de gezondheidszorg. Hans Huidakker stond er gevlekt op met zijn psoriasis. Jaarlijks ging even buurten bij de dermatoloog. Die liep dan gewapend met een grote leesloep even een rondje om hem heen. En op de vraag of er nog iets nieuws onder zon was, begon hij altijd te zwaaien met een badschuursponsje. “Huidkanker?”, vroeg ik dan. “Niets te zien”.

Snelste specialisme: je hebt de uitslag al voor je binnen bent. Gaf altijd wel een goed gevoel. Ik kon er weer een jaartje tegen.

Na de verhuizing naar andere oorden was het er niet meer van gekomen. Ritueel uiteindelijk gedeeld met de (ook nieuwe huisarts) die beloofde een verwijzing te sturen naar een plaatselijk dermatoloog. In de vaart der volkeren ging dat hier allemaal elektronisch. Waauw.

“je krijgt een brief met een oproep”. En jawel hoor. Een week later kwam de postbode met een heuse brief. Ik mocht dinsdag (weer drie weken later) om 11:40 komen. Druk, druk, druk, waarschijnlijk.  Maar niet gemopperd. Je moet die lui niet te dicht op de huid zitten.

Aangezien in de brief een dringend advies stond op tijd te komen (omdat bij te laat verschijnen mogelijk de afspraak niet zou kunnen worden nagekomen) was ik netjes op tijd op plaats delict. Normaliter trouwens toch al mijn gewoonte. Afspraak is afspraak toch?

Kaartje afgegeven bij de balie. En in de halfvolle wachtkamer gaan zitten. Nog redelijk opgewekt.
Het vooruitzicht even snel door de obligate leesmap te bladeren had wel wat. Anders moest je daar voor naar de kapper immers.

Inmiddels was het 12:30 geworden. De tijd vloog om met die fascinerende verhalen uit de story en de privé.  ietwat geïrriteerd toch maar eens vragen bij de receptie of ze me niet vergeten waren..
“Nee hoor, het is vanmorgen wat uitgelopen, Ze is nu even lunchen, maar ze zal zo wel terugkomen”.
Even lunchen?!! Ik kreeg spontaan bijkomende dermatologische klachten: rode vlekken in mijn nek.

En ja hoor. Exact om 13:30 galmde over de gang: “Meneer Huidakker?”. Ik snel dat kamertje in, er was immers geen tijd te verliezen.
Knappe vrouw. Puntgaaf perzikhuidje. Mijn geschonden vertrouwen groeide. Als ze zo goed voor zichzelf kon zorgen kon ze dat mogelijk ook voor anderen, dacht ik nog.

Na een vluchtig oogcontact, en een obligaat eerste contact (“Dr. Vlek”) geen hand. Dat hadden ze in dat specialisme wel afgeleerd.
Ze had meer oog voor het scherm dan voor mij (spelletje patience?). Dus begon ik me maar uit te kleden, dat was ik zo gewend. “Laat u dat maar zitten, ik heb het al gezien”. Verbaasd over deze snelheid, röntgen-ogen en verbijsterend overzicht vertelde ik even mijn ervaringen bij mijn vorige specialist. “Die checkte mij altijd ook even op huidkanker”.
“Doe ik niet”, zei ze.
Huhh? Waarom niet?”
Staat niet op de verwijzing.”
“Had ik wel om gevraagd!”
“Staat er niet in, dus kan ik dat niet doen, dan moet u een nieuwe verwijzing vragen aan de huisarts.”

De broek weer half opgehesen, zakte nu spontaan tot op de enkels. Het vooruitzicht weer een afspraak te moeten maken bij de huisarts, weer weken te moeten wachten op een uitnodiging, weer uren die story te moeten doorbladen in die wachtkamer, was iets waar ik niet op stond te wachten natuuurlijk. Dat terwijl ik eindelijk haar doolhof was binnengedrongen. Dan maar een ultieme poging.

“Maar als u naar mijn huid kijkt voor de psoriasis en u ziet een huidkankertje, vertelt u me dat dan?”
“Nee”.
“Maar u heeft toch de Eed afgelegd? “. De naam Hippocrates schoot door mijn hoofd.
“Daar heeft u een andere verwijzing voor nodig”.

De terreur van de DBC (diagnose behandel combinatie) had hier post gevat besefte ik me plots.
Kijken naar huidkanker kon ze niet declareren immers.

In nog een laatste poging haar het vel over de oren te trekken: “Maar in de tijd dat we het hier nu over hebben, had u al lang even kunnen kijken of ik ergens huidkanker heb”.

Ze reageerde niet eens, pakte haar kladblok en schreef een recept voor een zalfje op.
“U kunt wel een zonnebankkuur krijgen als u dat wilt” mompelde ze.
Ja, die zal wel onderbezet zijn, dacht ik, ze zoekt zeker extra inkomsten want dat kan ze wel declareren.

“Nee, dank u” zei ik. “Je wilt niet weten hoeveel mensen er met huidkanker rondlopen”.

2 uur later na het betreden van haar tempel, en 10 minuten nadat ik de spreekkamer was binnen gegaan stond ik weer buiten. Een dermatoog die je als een stuk vuil behandeld. Kom er nog maar eens om.

N.B. Inmiddels is ze met de noorderzon vertrokken.

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

Plaatje: http://www.engelfriet.net/Alie/Hans/spaarbank2.htm

GGZ. Graaiers, Gauwdieven en Zakkenvullers

Vandaag een nieuwe aflevering in de serie over misstanden in de gezondheidszorg. De GGZ. Met landelijk 86.000 werknemers, 850.000 klanten, en 5 miljard omzet geen kleine speler. 5 miljard die worden verzameld door (ook jouw) premies voor de ziektekostenverzekering. Maar worden jouw premies wel goed besteed? Niet dus. Firma list en bedrog. Slapend rijk worden. Lees en huiver. 

Eerst wat getallen.
Totale omzet zorgverzekeraars: 36 miljard (!) opgebracht door de (verplicht) verzekerden.
Totale omzet AWBZ: 26 miljard. Opgebracht door premies die van het salaris worden inhouden.
In totaal al ruim 70 miljard, ruim 10% van het BNP. Opgebracht door de burger. Uitgegeven door de gezondheidszorg. Voor het welzijn van de burger. Zeggen ze.
Structureel stijgen deze kosten (en opbrengsten) sneller dan de inflatie. 

Eerder beschreef ik al enkele sectoren waar veel geld over de balk wordt gesmeten. Vandaag de GGZ. Met een omzet van 5 miljard. Betaald uit de ziektekostenpremies van de burgers. Die elk jaar stevig groeien. Onterecht. Er kunnen miljarden op bespaard worden. En dat gebeurt maar niet. 

Werking GGZ.
Het is een tweedelijns instelling. Geestelijke gezondheidszorg. Een verwijzing van de huisarts is vereist. GGZ werkt met DBC’s (Diagnose-Behandel-Combinatie). Op een DBC wordt tijd geschreven. Na afsluiting van een DBC wordt een factuur gestuurd naar de zorgverzekeraar. Die die factuur ‘klakkeloos’ betaalt. Je ziet dit op je overzicht die je krijgt van de zorgverzekeraar. Het kost je “niets”. De verzekeraar betaalt immers. Uit jouw premies. Het hele systeem wordt opgelegd en staat onder toezicht van de NZA (Nederlandse Zorg Autoriteit). Die tevens de DBC’s en de tarieven er voor opstelt. Uiteraard heeft de zorgverzekeraar ook een verantwoordelijkheid: controleren of de facturen terecht worden verstuurd.

Een gatenkaas van regelingen. Waar creatief mee wordt omgesprongen. Hier een typerend voorbeeld. 

Uit het leven gegrepen.
Mevrouw Alzheimer krijgt een overzicht van betaalde facturen van haar zorgverzekering. Daarop een  bedrag van 958 euro, gedeclareerd door de GGZ. Een jaarfactuur.
Verrassend. Want ze is er nog nooit geweest!
Haar partner wel (bedachten ze zich na de eerste verbijstering). Die is in dat jaar ingegaan op een open uitnodiging die hij eens kreeg voor een ondersteuningsgroepje van mantelzorgers. En is maar eens (nietsvermoedend) gaan kijken.
Twee uurtjes met een kopje koffie een rondje doen: “hoe gaat het?”. Je ontmoet wat lotgenoten. Best wel leuk.
In totaal 5 keer (van de 7 keer) bezocht. In rekening gebrachte kosten (zo blijkt dus): 191 euro per keer!!!!
Reden om dit maar eens goed uit te zoeken. Hoe is dit in vredesnaam mogelijk??!!
En jawel, het is mogelijk.. Want wat is er gebeurd? 

De GGZ kent mevrouw Alzheimer via het café. De GGZ heeft het (snode) plan opgevat een praatgroepje te gaan samenstellen voor de mantelzorgers. De pijp moet blijven roken!
Een shortlist van kandidaten wordt samengesteld.
Er wordt snel gebeld met de huisarts om een verwijzing ‘achterom’ te regelen (voor zover al niet aanwezig). Daar begint het allemaal mee immers. Verplicht!
De huisarts geeft die in goed vertrouwen. De ‘patiënt’ en mantelzorger weten nog van niets..
Toen die verwijzing binnen kwam kon de vlag uit: de blanco cheque was binnen!
Direct wordt een DBC geopend.
De eerste minuten konden al worden geschreven: teamoverleg over ‘de patiënt’. Hoe gaan we die (en de partner) aanpakken..
Tikt al gauw lekker aan. 5 mensen om de tafel verzameld. 10 minuten is al weer 50 minuten binnen.
Uitnodigingen de deur uit gedaan. Voor de tweede keer kon de vlag uit: partner heeft aangegeven te komen, de stakker..
Opkomst: een man/vrouw of 5-6. Maar ja, om minuten te kunnen schrijven, zet je er niet één (kopje koffie inschenken), maar minstens twee of drie eigen mensen bij. Dat telt al weer dubbel of zelfs driedubbel op.
En als je er niet bent? Gewoon ook minuten schrijven. Telt ook weer lekker aan. Je had er per slot van rekening kunnen zijn.
Daarna natuurlijk (mensen verzamelen om mee te doen), nog het gesprek om in eigen kring te evalueren. Ook weer minuten wegtikkend. Zo houden ze elkaar lekker bezig..
In totaal bleken er in zo wel 450 minuten (7,5 uur) geschreven te zijn op de individuele DBC.
Even snel kijken welke DBC hier goed bij past?
Jawel hoor: “Delirium dementie en overig – vanaf 250 tot 800 minuten – variant 1, zonder farmatherapie.: 958 euro.” Bingo! Kassa! 

Ach, en dan heb ik het nog niet eens over de verkeerde boekingen, verkeerde namen, de vele fouten in het patiëntendossier, het wel opstellen (verplicht) van een behandelplan maar die vooral niet met de patiënt doorspreken. Die wil je niet wijzer maken dat die al is.. 

Consequentie: 191 euro voor 2 uurtjes babbelen met lotgenoten.. Je moet het maar durven. Durven ze inderdaad. Met droge ogen.
Als benchmark: zou dit onder een PGB vallen, dan schrijft het zorgkantoor een maximum tarief voor: voor groepsactiviteiten (bvb zorgboerderijen) is dit 52 euro per dagdeel. Een dagdeel is 4 uur! Voor 2 uurtjes is dit dus: 26 euro. Heel wat anders dan 191 euro! 7 keer meer.. 

Maar ja, de GGZ kan niet worden afgerekend via het PGB.
Dat risico is er overigens wel. Een DBC mag maar maximaal een jaar duren. Niet zonder reden: dan moet er wel resultaat geboekt zijn onderhand vindt de NZA.
Is dat niet het geval dan stelt de NZA dat het ‘geval’ verwezen moet worden naar de AWBZ. Wel een andere geldstroom.
Geen nood. Ook daar heeft de GGZ wat opgevonden. Een slimme IT-er heeft er voor gezorgd dat elke “blanco cheque” DBC precies op 364 dagen (1 jaar minus 1 dag) wordt afgesloten. En automatisch een nieuwe DBC wordt geopend. Geen haan die er naar kraait.. 

Geen haan?
De toezichthouder (NZA, meldpunt) gebeld: “we behandelen geen individuele gevallen. Wij adviseren u de verzekeraar te bellen. Die hebben ook verantwoordelijkheid daarin.”
De toezichthouder gemaild. Kreeg onmiddellijk een (automatische) bevestiging: “we zullen zo spoedig mogelijk reageren”. Na twee maanden (en 2 keer nabellen) nog steeds geen enkele reactie..
Verzekeraar gebeld: “We adviseren u contact op te nemen met de GGZ”.
GGZ gebeld, gesproken, gebeld, en gemaild: “wij werken conform de eisen gesteld door de NZA.”
De politiek? Kamerleden zijn onbereikbaar. Tenzij je ze uitnodigt voor een lezing of een lint. Tevreden met de ingevoerde “marktwerking in de zorg”.. 

Micro= macro.
Dit is al de tweede keer. Het jaar hiervoor kreeg meneer Alzheimer toen via zijn verzekering ook al een (jaar)factuur. Na veel werk om het uit te pluizen bleken daar gesprekken op te staan die nooit waren gevoerd. Met mensen die meneer en mevrouw Alzheimer niet eens kenden!
Na reclamatie werd de gehele factuur (na maanden) in zijn geheel gedeclareerd.. Foutje.. 

Er zijn 150.000 mensen met Alzheimer. Snel groeiend naar 200.000. Met hun mantelzorgers een ideale doelgroep natuurlijk. Groei gegarandeerd.

Deze familie is twee keer uit twee keer uitgezogen. Is deze familie de enige? Uiterst onwaarschijnlijk. 

Er zijn 85.000 mensen die hun brood verdienen met 850.000 klanten. Slechts 10 klanten per medewerker per jaar?!
Gaat er dan nergens een lampje branden dat dat wel heel veel ‘vet’ is in de organisatie?

Bij mij wel. Niet alleen een lampje: de noodklok! 

Samenvatting en stellingen.
–        De gezondheidszorg wordt onnodig met hoge kosten opgezadeld.
–        De GGZ speelt hier een laakbare rol in.
–        Toezichthouders, verzekeraars spelen hier een laakbare rol in.
–        De politiek slaapt rustig verder. Marktwerking..
–        De burger mag voor deze onnodige kosten opdraaien: de premies worden gewoon verhoogd.
–        Op de GGZ kan minstens 1-2 miljard bezuinigd worden.
–        Minimaal 20.000 werknemers minder is reëel. Ze houden zichzelf veelal bezig.
–        Daarmee kunnen de premies structureel omlaag. 

Volgend jaar gaan de premies alweer weer flink omhoog. Standaard excuus: “de vergrijzing”. Je zou er inderdaad snel grijs van worden. Mede omdat het je jaren van je leven kost. 

Bronnen o.a. (naast eigen ervaringen):
http://www.ggznederland.nl/ggz-nederland.html
http://www.nza.nl/ “De Nederlandse Zorgauthoriteit maakt en bewaakt goed werkende zorgmarkten”
http://www.fx.nl/artikel/Omzet-zorgverzekeraars-plus-9+1/Default.aspx
http://www.zorgplanet.nl/nieuws/20098/bruto_omzet_zorgverzekeraars_gestegen/
http://nl.wikipedia.org/wiki/Diagnosebehandelingcombinatie
http://www.ggznederland.nl/werken-in-de-ggz/rapport-medewerkers_ggz-2009.pdf
http://www.ggznederland.nl/de-ggz-sector/ggz-instellingen.html 

Onderdeel van de serie:ZIN, PGB, AWBZ en WMO. Zin, onzin, gebruik en misbruik. De serie:
06/04/11: GGZ. Graaiers, Gauwdieven en Zakkenvulllers
20/01/11: Mantelzorgcompliment een veeg uit de pan
04/01/11: Zin en onzin van het PGB
28/11/10: ZIN, PGB, AWBZ, en WMO. Zin, onzin, gebruik en misbruik
14/11/10: Vissen in de vijver van verpleeghuizen
15/03/10: PGB en zorgboerderijen. Misbruik van en in de zorg
12/02/10: Voltooid leven. Mag ik al alsjeblieft dood?
02/12/07: Alzheimer. Misbruik door diefstal onder volmacht

Plaatje komt hier vandaan.