Nieuwjaarskaart 2017 voor jullie allemaal

Als het zicht langzaamaan is verdwenen
Als je veel meer mist dan je mee kan maken
Als je het landschap niet meer herkent
Als vage beelden de leegte vullen

Als je uitkijkt over dat benevelde bos
Ver, veel en ongrijpbaar

En dan plots een zon laat zien dat ze nog kan stralen
Lichtende lijnen door de donkere toppen strooit
Het niets weer in perspectief brengt

Dan verwonder je je
Dan bewonder je
Dan straal je
Dan lach je

Een glimp van herkenning
Een moment van geluk

En je weer iets heel moois kan beleven
Ook al is het maar voor even

Allen een mooi, creatief, boeiend, inspirerend, aandachtig, ontspannen, liefdevol, blij, gezond en overzichtelijk 2017 toegewenst. Vast weer de moeite waard er veel tijd in te steken.

Noot: plaatje heb ik hier gevonden.

Nieuwjaarskaart 2015 voor jullie allemaal

Als zonet alweer is verdwenen
Als straks niet bestaat
Dan leef je in het nu

De emotie van het moment
Het gevoel dat blijft bestaan
Vervlogen, toch bewogen

De klok tikt niet meer
Enkel de spiraal van het leven

Allen een mooi, creatief, inspirerend, gezond en overzichtelijk 2015 toegewenst. Vast weer de moeite waard er de tijd voor te nemen.

P.S. Het plaatje kwam ik hier tegen:  onder het kopje ”dimensie tijd” als aankondiging van deze labyrint uitzending. Moeite van het bekijken zeker waard.

Seroquel, Quetiapine en Alzheimer

Aflevering 8: anekdotes uit de gezondheidszorg. Lisa Lavendel woont in een verpleeghuis (Alzheimer). Als 1ste contactpersoon probeer ik de vinger aan de pols te houden. Toen ik ontdekte welk medicijn ze kreeg sloeg me de schrik om het hart. Niet het enige wat niet klopte zo bleek al gauw.

De (gediplomeerde) verpleegster was medicijnen aan het uitdelen in de huiskamer. Dat gaat volgens een strak protocol. Een af te sluiten (cijferslot) verrijdbare medicijnkast. Per bewoner een af te tekenen formulier welk medicijn wanneer is toegediend. En met een fel-groen hesje waar op de achterkant “niet storen” staat. Het zal hier toch niet gebeuren dat een bewoner een verkeerd medicijn krijgt toegediend! Wat kan er mis gaan zou je haast denken?

“Welke medicijnen krijgt Lisa?” vroeg ik net voordat ze begon, want anders mocht ik haar voorlopig niet meer storen immers.
“Kijk: 1 keer per dag Quetiapine.”
“Wat is dat?”
“Ze kreeg eerst Seroquel. Quetiapine is hetzelfde, maar merkloos en dus nog goedkoper.”
“Wat doet dat medicijn?”
“Het is een antipsychoticum.”
“Is Lisa psychotisch dan?”
“Dat weet ik niet, de verpleegarts heeft dat voorgeschreven, als je wilt weten waarom moet je maar even overleggen met haar.”

Thuisgekomen eerst maar eens op goegel gezocht wat dat medicijn inhoudt. Lees en huiver.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Quetiapine : “De FDA waarschuwt nadrukkelijk tegen gebruik van alle antipsychotica bij dementie”!!
En onder “wetenswaardigheden”: “Het patent van AstraZeneca op Seroquel verliep in 2011. In Nederland daalde de prijs met ruim 95%. In Amerika lopen er duizenden rechtszaken tegen fabrikant AstraZeneca, omdat Seroquel diabetes zou kunnen veroorzaken. Wegens off-label promotie betaalde de firma al 520 miljoen dollar boete.”

Daar word je natuurlijk al helemaal niet vrolijk van.
Maar eens verder neuzen dan. Dat leverde al gauw het volgende op:

“Van geen enkel antipsychoticum is werkzaamheid bij agitatie bij patiënten met de ziekte van Alzheimer aangetoond en bovendien zijn ze niet voor deze indicatie geregistreerd. Dit gecombineerd met het gegeven van ernstige bijwerkingen, maakt dat deze middelen niet in aanmerking komen voor de behandeling van agitatie bij de ziekte Alzheimer.”
Bron: http://gebu.artsennet.nl/Archief/Tijdschriftartikel/Quetiapine-en-rivastigmine-bij-de-ziekte-van-Alzheimer.htm

“Antipsychotica, waaronder quetiapine, kunnen vanwege hun anticholinerge werking de darmbewegingen verminderen en patiënten blootstellen aan potentieel ernstige complicaties.”
Bron: http://gebu.artsennet.nl/Archief/Tijdschriftartikel/Quetiapine-en-ischemische-colitis.htm

“Conclusie onderzoekers. Quetiapine en rivastigmine zijn beide niet effectief bij de behandeling van agitatie bij patiënten met dementie die zijn opgenomen in een verpleeghuis. In vergelijking met placebo geeft gebruik van quetiapine een significant grotere afname van de cognitie.
Bron: http://gebu.artsennet.nl/Archief/Tijdschriftartikel/Quetiapine-en-rivastigmine-bij-de-ziekte-van-Alzheimer.htm

En alsof dat nog niet genoeg was:
“Studies have shown that older adults with dementia …. who take antipsychotics (medications for mental illness) such as quetiapine have an increased risk of death during treatment.”
Bron: http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/druginfo/meds/a698019.html

Ik was werkelijk met stomheid geslagen. Was ik (en Lisa) hier in een scenario beland waar zelfs Robin Cook nog niet aan had gedacht?

Een middel toedienen met een contra-indicatie voor dementie? Met een verhoogde sterftekans? Met ernstige complicaties. Dat niet helpt om de verschijnselen waarvoor het gegeven wordt te verhelpen? En ook nog eens significante afname van cognitie veroorzaakt, juist iets wat de grootste uitdaging is om daar nog te redden wat er te redden is bij patiënten met Alzheimer.

Ik zal de lezer niet vermoeien met wat er daarna allemaal gebeurde. Kort samengevat:
Het kostte wat overredingskracht, maar Lisa gebruikt dit middel niet meer. En ze is er opgewekt onder.
De verpleegarts had niet veel anders te melden dan “Ik heb er wel goede resultaten mee bereikt”.

Dan maar naar het management dat nu een aantal vragen heeft openstaan.

a. Het is jullie beleid dat medicijngebruik altijd in overleg met de eerste contactpersoon is. Nu blijkt (ook bij rondvragen) dat dit niet standaard gebeurt. Hoe gaan jullie dat borgen?
b. Jullie gebruiken middelen in dit huis met een contra-indicatie voor dementie. Niet geregistreerd ook voor deze toepassing. Met een verhoogde sterftekans. En significante afname van cognitie. Is dit bekend? Hoe hoog is het gebruik in dit huis? Wat is jullie beleid in deze?

De tweede vraag is door het management spoorslags de “Vakgroep Ouderengeneeskunde” in geslingerd. De vakgroep en het management zijn ze nu al 2 maanden aan het broeden op een antwoord..

Ik zal ze toch niet wakker hebben geschud uit hun verdoving? Of zijn ze zo geagiteerd geraakt dat ze massaal aan de Quetiapine zijn en daardoor (ook) hun cognitieve vermogens sterk zijn afgenomen?

Algemeen: Er woedt al langer een (onbeslechte) discussie over het overmatig gebruik van psychofarmaca en antipsychotica in verpleeghuizen. Ze worden maar al te vaak ingezet om bewoners rustig te houden zodat ze met minder personeel toe kunnen.

Wat benchmarking/getallen:
Gemiddeld krijgen 33% van de bewoners in verpleeghuizen psychofarmaca (vallen antipsychotica onder). 22% van de bewoners krijgen antipsychotica. Er zijn huizen waar dit oploopt tot 50%. Dit kan ook 10% zijn. Die verschillen zijn niet toe te schrijven aan verschillen in populatie. Wel aan keuzen in beleid.
Bronnen:
http://www.npo.nl/radar/26-05-2014/TROS_1358230 (vanaf 7:16)
http://www.npo.nl/altijd-wat/07-10-2014/KN_1661775 (vanaf 11:35)
“Het effect van antipsychotica neemt af bij langer gebruik. De termijn voor het gebruik van deze medicijnen is daarom maximaal twaalf weken. In de praktijk worden de antipsychotica echter veel langer gebruikt. Een derde van de mensen met dementie die het voorgeschreven kregen gebruikte twee jaar of langer een antipsychoticum.”
Bron: http://www.alzheimer-nederland.nl/actueel/blogs/2014/mei/tips-over-antipsychotica-bij-dementie.aspx

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

Psychologische hersenspinsels

Aflevering 5: anekdotes uit de gezondheidszorg. Lisa Lavendel (zelf GZ-psycholoog) kreeg wat problemen op haar werk. Ze vergat nog wel eens een afspraak. Kon zich patiënten niet meer zo goed voor de geest halen. Geheugenproblemen. Lastig. Toch maar eens goed uitzoeken wat de reden zou kunnen zijn.

De bedrijfsarts had al aangegeven dat ik voorlopig maar even niet moest gaan werken. De weg naar de huisarts was al gauw gevonden.
Die had de diagnose direct paraat: “Je bent overspannen. Of je hebt een burn-out. Ga eerst maar eens een tijdje rustig aan doen.”.
“Niet mijn gevoel. Ik denk dat er iets anders aan de hand zou kunnen zijn. De bedrijfsarts liet zelfs het woord dementie als mogelijkheid vallen.”
“Schandalig. Hoe haalt hij zich dat in zijn hoofd. Dat mag hij helemaal niet zeggen! Ga maar lekker een tijdje op vakantie, dan komt het wel weer goed.”

Met moeite toch een verwijzing gekregen om maar eens wat meer onderzoek te laten doen. Meten is weten immers. Groot ziekenhuis opgezocht. Drie maanden later (neurologen zijn zeer druk bezet zo bleek) en een MRI verder (“niets bijzonders op te zien”) mocht ik toch een dagje doorbrengen met het ondergaan van een neuropsychologische testbatterij.

Ook daar druk, druk druk. Na lang aandringen (drie maanden!) kreeg ik dan eindelijk de resultaten en diagnose te horen: “Onverwerkte trauma’s!”. Advies: “In therapie!” Verrassend, maar ja wie ben ik?

Nu had ik niet zo’n zin om een lang traject in te gaan met een van mijn vakbroeders. Als het dan al om onverwerkte trauma’s gaat dan maar aan de EMDR.  Een techniek om van trauma’s af te komen.  Men weet niet hoe het werkt, maar wel is bewezen dat het werkt.

De EMDR praktijk was al gauw gevonden. Geaccrediteerd uiteraard. Met je gezondheid laat je immers niet sollen.
Nu is het idee dat je je moet concentreren op een traumatische ervaring die je hebt gehad. Op dat moment maakt de therapeut met één of meer opgestoken vingers een heen en weer gaande beweging voor je ogen. Het resultaat zou moeten zijn dat de trauma’s (de gevolgen er van) als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Viel allemaal niet mee zo bleek.
“Ik ben al weer vergeten waar ik aan moest denken!?”
“Nog maar een keer dan Lisa. En je beter concentreren nu!”

Heel wat moeizame wekelijkse sessies (en facturen) later, kwam het hoge woord er dan uit:
“Ik kan je zo niet helpen van je trauma’s af te komen. Je bent elke keer vergeten waar je je op moest concentreren. Dan kan ik niets voor je doen.”
“Vervelend, want zo kom ik geen stap verder met het oplossen van mijn geheugenproblematiek.”
“Onzin, je hebt helemaal geen problemen met je geheugen, je bent aan het dissociëren!”
“Dissociëren? Nou, ik weet wel wat dissociëren is, maar ook dat ik niet dissocieer!”
“Ga maar terug naar de huisarts, ik kan verder niets voor je doen. Ik stuur haar wel mijn eindverslag”.
“Zet je dan in je verslag dat je diagnose is dat ik dissocieer?”
“Ja natuurlijk.”
Zet je er dan ook in dat ik me niet kan vinden in die diagnose?”
“Nee, dat je bespreek je maar zelf met je huisarts.”

Daar kon ik het mee doen. Afscheid genomen om elkaar nooit meer tegen te komen.

Na heel wat diagnoses verder (overspannen, burn-out, onverwerkte trauma’s, dissociatie), verloren tijd (veel tijd, ruim anderhalf jaar) nam de huisarts de genoegzame houding aan van “zie je wel, ik had wel gelijk”, maar schreef toch zuchtend op dringend verzoek een verwijzing uit naar een geheugenpoli. Je moet er maar opkomen!

Om een lang verhaal kort te maken. Diagnose Alzheimer. We spreken nu over 2008. Inmiddels zit Lisa sinds een half jaar in een verpleeghuis. Gelukkig kan ze zich deze traumatische ervaringen van gepruts in de ‘reguliere gezondheidszorg’ al lang niet meer herinneren.

 

 
Plaatje: http://mborsje-deontdekking.nl/index.php/emdr-2/wat-is-emdr/

N.B.: alle afleveringen uit deze serie zijn te vinden in de rechterkolom onder het kopje: “Anekdotes gezondheidszorg”.

Martin Van Rijn schoffeert miljoenen mantelzorgers

De staatssecretaris van Volksgezondheid gaat 3,5 miljard bezuinigen op een AWBZ budget van 25 miljard. In Pauw en Witteman legt hij uit hoe. Volkomen ongefundeerd stelt hij dat er veel te weinig mantelzorg wordt verricht. Door een vermeend gebrek aan een “betrokken samenleving”. Hij leeft onder een steen, de feiten zijn totaal anders.

De visie van Martin van Rijn
Schuif grote gedeelten van de AWBZ naar de gemeenten (met een sterk verminderd budget).
Stelling: zorgbehoevenden zouden lijden aan een te grote mate van “vraagverlegenheid” in de betekenis van: ik durf niet om zorg te vragen aan mijn naasten (itt een te gemakkelijke vraag naar formele zorg). Martin van Rijn ziet het als zijn missie daar wat aan te gaan doen!
De gemeente zal met je “om de keukentafel” in kaart brengen welke zorg door wie geleverd kan en moet worden. Dat heet dan “zorg op maat”. Hun maat: de ambtenaar bepaalt in hoeverre de buurman, kennissen, kinderen, partner etc. ingezet moeten gaan worden om zorg te verlenen. De ‘rijdende rechter’ achter de voordeur. “U zult het er mee moeten doen!”

Argument is de valse retorische vraag: “willen we in een verzekeringssamenleving of liever in een betrokken samenleving wonen? Hij bevestigt vervolgens ook nog ‘fijntjes’ dat het eerste feitelijk de status quo is in Nederland.
En doet er vervolgens nog een schepje bovenop: “Ik zou deze discussie ook willen voeren als we wel genoeg geld zouden hebben”. Ja, ja, je moet maar durven!

Een grof schandaal. Hij schetst hiermee een beeld dat de directe omgeving van ernstig zieken achterover leunt en maar al te gemakkelijk de zorg overlaat aan te duur betaalde zorgleveranciers.

Op de opmerking dat dat toch niet voor alle familie, vrienden, kennissen, buren geldt, reageert hij nog met “1000-en mensen doen dat al”. “1000-en”???? 3,5 miljoen, meneer van Rijn!!!

De feiten (bron + bron)
3,5 miljoen Nederlanders van 18 jaar en ouder verlenen mantelzorg. Verdeeld als volgt:
2,7 miljoen verlenen hulp aan chronisch zieken, tijdelijk zieken of stervenden.
2,6 miljoen mensen zorgen meer dan acht uur per week of langer dan drie maanden voor een ander.
1,4 miljoen mantelzorgers verlenen meer dan acht uur per week zorg.
1,1 miljoen mantelzorgers die zowel intensieve (>8 uur/wk) als langdurige hulp (> dan 3 maanden) geven.

“Ruim 450.000 mantelzorgers voelen zich ernstig belast. Zij ervaren dat de zorg teveel op hun schouders komt te rusten, dat hun zelfstandigheid in de knel raakt en dat de zorgverlening ten koste gaat van hun gezondheid en conflicten oplevert op het werk of in de thuissituatie. “

Alzheimer Nederland heeft veel onderzoek naar mantelzorgers verricht. Hun bevindingen:
“70% van de mensen met dementie (..250.000..) woont thuis en wordt  verzorgd door hun naaste familie en/of omgeving. Maar dit vraagt zijn tol. 82% (!!!) van de mantelzorgers is overbelast of loopt een groot risico op overbelasting. Als de mantelzorger de ondersteuning van een dementiepatiënt niet meer aankan, is dat een belangrijke reden voor opname in een verpleeg- of verzorgingshuis.”

Ze berekenden dat de vrijwillige mantelzorgers van dementerenden de samenleving 7 miljard besparen (op een totale uitgave aan dementie van 5 miljard). Veelal ten koste van hun eigen gezondheid. Diverse malen werd de noodklok al geluid. Geen enkel gehoor..

Schofferen
Martin van Rijn poneert een volstrekt onhoudbare stelling, om vervolgens zijn afbraak beleid daar mee te verdedigen. Hij past hiermee naadloos in het rijtje van politici die ook ‘excelleren’ hele groepen in de samenleving volkomen onterecht opzij te zetten: Henk Kamp (bankhangende werkelozen) en Geert Wilders (criminele moslims). Om maar een paar voorbeelden te noemen. Van Rijn schoffeert nu 3,5 miljoen mantelzorgers. Van enige betrokkenheid is geen sprake.

Mark Rutte weet inmiddels ook van wanten: “Je moet je aan de grenzen van beschaving en fatsoen houden, „een beetje chique” zijn”.

Liegen, de realiteit ontkennen, drogredeneren, een valse voorstelling van zaken geven en mensen schofferen is niet beschaafd, onfatsoenlijk, en zeker niet “chique”.

Onze ‘verkozen’ regering en volksvertegenwoordigers zitten er niet mee. Met alle dramatische gevolgen van dien: zo steven je af op een sterk verminderde volksgezondheid en welzijn.

Waarom blog ik? – 250.010

 

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te bloggen komt gjb met een tevreden glimlach op zijn gezicht binnenlopen.

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
De 250.000-ste blog is net gemaakt op het VKblog. Reden genoeg voor een feestje dacht ik..

Ik zag het net (en ook weer niet..), vandaar dat ik even een blog aan het plaatsen ben met de titel “Waarom blog ik”?
Inmiddels is mij wel duidelijk geworden dat je blogt als ‘een beest’. Nou waarom blog je?
 
Heel verhaal Geert-Jan. Heb je even? Het begon allemaal met crisis in huize Verbaast.. Soms gebeuren er van die dingen waardoor je hele leven op de schop moet. Onverwacht, en ongevraagd. Herkenbaar?
Niet helemaal. Dat soms iets ongevraagd op de schop moet dat herken ik wel. Maar vertel.

Waar je er altijd van uit ging dat het leven oneindig is, krijg je ineens te horen dat het eindig is. En dat het als los zand uit je gezichtsveld gaat lopen. Op onze vraag ‘hoe nu verder? Zeiden ze ‘Ga maar bedenken wat je leuk vindt’.
En dat was bloggen?

Niet te snel. Onze toekomst kon ineens redelijk uitgetekend en voorspeld worden. Het voorland was bekend, en we waren die grens al overgetrokken. Ik zou steeds meer en voortdurend in de buurt van mijn geliefde moeten zijn. Van minuut tot minuut eigenlijk. Om voor elkaar te zorgen. Om elkaar weer op weg te helpen als we zouden vastlopen. Om het vaststaand verlies te kunnen compenseren, om het draaglijk te houden. Om kwaliteit van leven op peil te houden, zolang als het nog kan.
En toen ging je bloggen? Was dat de oplossing?

Niet te snel. We hebben wel draconische maatregelen genomen.
Zoals?

Met werken gestopt. Dat kon niet meer. Voor beiden. Met alle eigen vaste afspraken en verplichtingen gestopt, dat ging immers ook niet meer als je de hele dag bij elkaar moet blijven. Niet dat je de hele dag met zorgen bezig bent. Maar als er iets vastloopt moet je er wel meteen bij zijn. Kwaliteit van leven zolang mogelijk op peil houden, begrijp je?
Nog niet helemaal, maar dat komt nog wel denk ik. Ga door..

Als je elkaar steeds minder kunt uileggen, wordt het ook steeds moeilijker om met elkaar, alles wat  bezighoudt, te kunnen delen, of daar met elkaar over van gedachten te wisselen. Je gaat dan dus een extra uitlaatklep zoeken, extra gesprek- en discussiespartners, uitdagingen etc. Serieus, maar ook de lach. Maar wel vanuit  allemaal vanuit je eigen huis. Zonder vaste afspraken, beginnen wanneer je wilt, maar ook onmiddellijk kunnen ophouden als we elkaar nodig hebben, of wat anders willen of moeten gaan doen. Absolute vrijheid dus, te doen en te laten wat we willen.  Op elk moment dat het ons uitkomt.
Er begint me iets te dagen. En?
 
Ik liep per toeval tegen bloggen aan. Voorzichtig begonnen. En ik werd steeds enthousiaster. Ik kan er mijn ei in kwijt. Ik kan beginnen en ophouden wanneer ik wil. Ik kan gesprekken aan gaan als ik dat wil. En net zo veel en net zo weinig als ik wil, en tijd voor over heb. En er weer mee ophouden als ik wil of als het moet. Maar ook de ernst en de luim vinden die ik zoek. Mijn venster op de wereld om me heen. Een venster dat leek gesloten te gaan worden. Maar nu weer wijd open staat. Met alle uitdagingen die ik zoek en nodig heb.

Allemaal vanuit huis.. Waarbij mijn geliefde en ik elkaar toch in het oog kunnen houden. De absolute eerste prioriteit. Het bleek een ideale oplossing te zijn veel te kunnen compenseren voor wat ik al verloren had, en steeds meer zou gaan verliezen. Ik zocht en ik vond.
Een mooie oplossing inderdaad. Niet enkel  een hobby dus, begrijp ik.
 
Klopt. Natuurlijk ook een hobby, maar ook letterlijk en figuurlijk een overlevingsmechanisme. Daarom blog ik alsof ‘mijn leven er van af hangt’. Alsof? Niet eens. Ik zou geen betere oplossing kunnen bedenken Het is een belangrijk stuk van mijn leven geworden. Mijn noodzakelijk ‘tussendoortje’. Mijn feestje als ik thuis ben.
Het is me helemaal duidelijk. Sterkte en ook veel plezier. Blog ze! Ik hoop je nog veel tegen te komen.

Hij pakte zijn jas en tas. Schudde stevig mijn hand, en weg was hij weer.
 
En ik dacht: een tipje van de sluier is toch genoeg. Ik hoef hem toch niet te laten weten dat mijn Marie vorig jaar de diagnose Alzheimer kreeg? Ze is nog maar 52 jaar. En de liefde van mijn leven. Waar ik alles voor wil doen, om samen nog lang en gelukkig te leven. We genieten er van zo lang als het kan. En zij mag het zeggen. Ook zolang het nog kan. Je weet immers dat je elkaar bij leven langzaam maar zeker gaat verliezen. Alzheimer heb je samen.

En daarom blog ik. Alle bloggers bedankt. Want jullie helpen me hierbij. En dat waardeer ik buitengewoon! Dan wordt bloggen pas echt een feestje!

Ik ga nu mijn blog “waarom blog ik?” er op zetten. Marie? Bitterballen? En iets te drinken?
Ik ga het zelf wel even halen. Drankjes en die schaal met lekkers,  inclusief een paar bitterballen.
 
….Aad! Wat ging ik ook alweer doen in de keuken?
Iets te drinken halen! Wat wil je drinken, mijn liefste?

120 aanbevelingen en 87 reacties: Alzheimer: het vervolg..

 

bedankt alle volkskrantbloggers voor alle aanbevelingen en reacties op mijn alzheimer blog (http://www.volkskrantblog.nl/bericht/170364 , misbruik door diefstal onder volmacht! ).

Na exact een week: 120 aanbevelingen en 87 reacties (inclusief enkele reacties van mij op reacties).

Een aanbeveling acht ik nóg hoger dan een reactie (ook altijd interessant overigens)..
En een speciaal bedankje voor die bloggers die uit eigen ervaring hun herkenning/eigen ervaring deelden. Moedig.

Velen vroegen: hou me op de hoogte..

Intussen:
–          uiteraard is het hoge aantal aanbevelingen een sterk punt (hoog percentage bloggers van de volkskrant). Is het ooit hoger geweest? Het onderwerp leeft….
–          Ik snap dat ik dat uiteraard op vrij (te?) opdringende wijze voor elkaar heb gekregen. Bedankt voor deze les van enkele bloggers (5).
–          Mijn excuses (nogmaals) dat ik daarmee een aantal bloggers voor het hoofd heb gestoten (2).
–          Echter slechts één blogger (van de 120 aanbevelingen) heeft mij geblokkeerd daardoor (‘kinderachtig’…). Ik hoop dat dat kan worden gecorrigeerd door hem/haar..
–          Een andere heeft mijn persoonlijke excuses geaccepteerd (klasse).
–          Sommige anderen (4) hebben mij wel verteld dat het ‘not done’ is, maar accepteerden het principe: het doel heiligt de middelen.
–          Er zijn inmiddels op dezelfde dag, meer dan 30 persoonlijke e-mails gestuurd naar diverse kamerleden (om dit onderwerp, inclusief jullie reacties) onder hun aandacht te brengen.
–          Geen Spam dus, een serieuze poging….
–          Aan alle (!!) fractievoorzitters én woordvoerders van zorg, ouderenbeleid, justitie, sociale zaken, en binnenland.–          Inmiddels zijn er 8 reacties binnen.
–          2 Van PVDA: doorsturen naar het desbetreffende kamerlid (die nog niet heeft gereageerd):
–          1 Van CDA: doorsturen naar het desbetreffende kamerlid (die nog niet heeft gereageerd).
–          1 Van Groen links: we zullen het doorsturen naar Femke Halsema.
–          1 Van TON: bedankt voor de e-mail. 1 Van PVV: we zullen het onder de aandacht van Wilders brengen. J
–          2: ik ben afwezig (voorlopig), komt later: u kunt een e-mail sturen aan:…
–          1: ik doe dit niet meer, ik wordt gauw burgemeester….
–          En nog geen van CU, SP, SGP, GPF, D66, PVV… 

Het is net een echte wereld: onze volksvertegenwoordigers zijn druk, druk, druk…..

Maar ik heb hoop. En zal blijven aandringen (ook met deze blog). Totdat ze ‘kleur’ bekennen.

En hou jullie op de hoogte…
 
Nogmaals: bedankt, te gek voor woorden………

P.S.: En Thera, bedankt voor de zeer goedbedoelde suggestie(s) en de persoonlijke actie (e-mail) die je daar op heb genomen. Ik ga geen petitie beginnen. maar direct contact met (vele) kaderleden lijkt me toch nog directer (lijkt me vooralsnog)…. Petitie komt nog later wellicht. .. Nog een ‘beweging’?
P.S: wordt vervolgd….
P.S. ik heb weer veel geleerd hoe de ‘echte’ wereld werkt (van bloggers, en de rest..).
P.S. en blijf reageren, en aanbevelen (op deze en de vorige): het werkt!!!

Alzheimer, misbruik door diefstal onder volmacht

 

 
“De Stichting Alzheimer Nederland zegt dat misbruik zeer frequent voorkomt.”

“Er is zo veel schaamte over, dat het vaak wordt verzwegen. Mensen die financieel misbruik maken van een Alzheimerpatiënt hebben maar één grote vijand en dat is openheid.”

Hier viel mijn oog op. Ik las het in een artikel in de Gelderlander (http://www.gelderlander.nl/gezondheid/2217792/Misbruik-maken-van-Alzheimerpatient.ece)

Een groot drama! En sterk groeiend. En er wordt niets aan gedaan!

Op dit moment zijn er 180.000 mensen met enige vorm van dementie (Alzheimer 130.000).
In 2010 verwacht men 210.000 dementen.
In 2050 zal dit naar verwachting ongeveer opgelopen zijn tot 400.000.
Dat is dan inmiddels één van de 44 mensen!!

Wat is het grote probleem?
Dementerenden zijn niet meer goed in staat het overzicht te hebben over hun financiën. Dit moet dan ook vaak worden uitbesteed. Vaak door welwillenden.
Maar wel welwillenden in twee definities.
Welwillenden, die graag iemand helpen. Maar ook welwillenden die zich zelf graag helpen door de zorgvuldig gespaarde centjes in hun eigen zakken te laten stromen.

Ik beschrijf het volgende (waargebeurde) scenario:

Ineens duikt er een volmacht op. Ondertekend door een (momenteel) demente en een volmachtnemer. Gedateerd jaren geleden toen de persoon in kwestie nog niet dement was. In de volmacht wordt beschreven dat al haar financiële zaken worden overgedragen aan een bekende van haar. Ook staat daarin dat de volmachtnemer aan niemand verantwoording hoeft af te leggen. En al zijn kosten voor ‘hulp’ mag doorberekenen. De familie (en kinderen) hebben volledig het nakijken. Ondertekend en gedateerd (geantidateerd?)

Je kan  een dementerende uiteraard alles onder de neus duwen (of niet eens, want je kan een handtekening ook goed kopiëren, en een datum verzinnen)..

Ontzet over deze misstand, vroeg ik aan een bevriende rechter of dit wel rechtsgeldig is. Het antwoord: “Ja, al is het op een wc-papiertje geschreven, een handtekening met datum volstaat voor een volmacht! We weten dat er veel misbruikt van wordt gemaakt, maar dat is nu eenmaal de wet. Tragisch maar waar. De bewijslast dat het mogelijk vals is ligt bij de uitdagende partij, en dat is haast niet te doen”.

Nu hangt Nederland van volmachten aan elkaar. Dat is ook prima.
Maar de meeste volmachten (bijvoorbeeld passeren van een huis bij de notaris), zijn ondertekend door twee personen die nog wilsbekwaam  zijn. Als er dus een ‘valse’ volmacht opduikt, kan de transactie onder die volmacht nog worden teruggedraaid!!

Maar niet bij dementerenden. Die nemen immers niet meer waar wat er allemaal onder ‘hun’ volmacht gebeurd.
De volmacht’krijger’ ( of in dit geval letterlijk: volmachtnemer) is niet gediend bij deze openheid (integendeel), en kan dus ongestoord zijn gang gaan.. De perfecte misdaad.. Zelfs beschermd door de wet..

Contact opgenomen met de Alzheimer vereniging: men is bekend met de problematiek. Maar kan er niets tegen doen.. Teleurstellende reactie..
Er werd nog wel gezegd dat ze adviseren om een officiële volmacht bij de notaris te regelen, dan wel curatele bij de rechtbank.
Maar in het bovenstaande scenario ben je daarvoor te laat!!! Op het moment dat de kandidaat voor misbruik lucht krijgt van een gang naar de rechter voor curatele stelling, wappert hij met de(voorheen onbekende) volmacht.. Onder curatele stelling gaat dan al niet meer lukken.

Ik doe een serieus appel aan de politiek.
Pas de wetgeving aan!
Zodanig dat volmachten (op papier, zonder notaris) hun rechtsgeldigheid verliezen als één der partijen niet meer wilsbekwaam is (dement bijvoorbeeld).
Dan is een gang naar de notaris (vooraf) verzekerd. En als dat niet meer kan (door toenemende dementie), zal men curatele of bewindvoering moeten aanvragen.

Dan is dergelijke diefstal niet meer mogelijk!!! Dat is pas verzorging van de ouderen!!!

De PVDA is wel onlangs gekomen met een DELTAPLAN dementie, maar hierover (diefstal onder volmacht), daar lees ik niets over.
Wel aandacht voor dementie (dat is heel goed), maar niet op dit heikele punt. Een gemiste kans! Doe er wat aan!!

Het probleem wordt (met de groeiende aantallen) steeds groter. CU en CDA (gezin hoog in het vaandel) moeten hier toch aan wat aan willen doen.

Dat is dus al een kamermeerderheid.

En wie van de oppositie kan tegen zijn? Dus SP, Groen links, en zelfs PVV, en Rita. Laat eens zien dat er eenheid kan bestaan in Nederland!! Daar hebben we weer eens iets waar we trots op kunnen zijn!!

En lezer van deze blog: reageer, en beveel aan. Hoe meer reacties, hoe meer het onder de aandacht komt van anderen.. En/of: stuur het door aan kamerleden…Het wordt tijd dat deze (groeiende) misstand wordt aangepakt!!!! Voor de ‘oudjes’, maar ook voor je zelf: je wordt zelf hopelijk ook eens oud. En dan kan het je ook overkomen……. Voor iedereen dus.

Links:
http://www.alzheimer-nederland.nl/content.jsp?objectid=3915

http://www.pit.ac/alzheimer/index.php?mod=1&cat=302

http://www.pvda.nl/renderer.do/menuId/200006406/clearState/true/sf/200006510/returnPage/200006510/itemId/220232711/realItemId/220232711/pageId/37215/instanceId/37460/
 
http://www.volkskrantblog.nl/bericht/166422

 

Noot: Onderdeel van de serie:ZIN, PGB, AWBZ en WMO. Zin, onzin, gebruik en misbruik. De serie:
06/04/11: GGZ. Graaiers, Gauwdieven en Zakkenvulllers
20/01/11: Mantelzorgcompliment een veeg uit de pan
04/01/11: Zin en onzin van het PGB
28/11/10: ZIN, PGB, AWBZ, en WMO. Zin, onzin, gebruik en misbruik
14/11/10: Vissen in de vijver van verpleeghuizen
15/03/10: PGB en zorgboerderijen. Misbruik van en in de zorg
12/02/10: Voltooid leven. Mag ik al alsjeblieft dood?
02/12/07: Alzheimer. Misbruik door diefstal onder volmacht