Groener gras bij de buurvrouw?

Al tijden flinke onrust bij de bewoners. Een deel althans. De huisbaas begon zich vaker en vaker tegen de bewoners aan te bemoeien. Gevraagd en ongevraagd. De toegang werd enkelen zelfs ontzegd.  De spanningen liepen hoog op. Daarnaast was er sprake van stevig achterstallig onderhoud. Alle bewoners hadden daar last van. Het huis was slecht bereikbaar. De huisbaas ook. Waren er heel andere plannen? Sloopplannen? Onzekerheid troef. 

Een paar bewoners waren het al goed zat geworden. Ze pikten dit niet langer meer. Ze kwamen in opstand tegen het gevoerde (wan)beleid. Dat pikte de huisbaas weer niet. Van kwaad tot erger werden feestjes gesloten. Enkelen tijdelijk, anderen zelfs definitief hun huis uit gezet. Die moesten wel verhuizen. Uit solidariteit gingen enkele andere bewoners ook verhuizen. Hommeles in het dorp. Wie verhuist er nog meer mee? 

De huisbaas zat er niet mee. Niet alleen zette hij die ‘lastpakken’ het huis uit. Er werd zelfs onlangs nog een hoge muur om het dorp gezet. Alleen mensen die zich gedroegen mochten het dorp via de forse toegangspoort bezoeken. Geen toevallige passanten meer. Weg met alle oproerkraaiers. Het dorp was schoongeveegd, en dat moest zo blijven. Nieuwe huurders dienden zich toch wel weer aan. 

Toch erg onrustig geworden vroeg ik me af of ik wel in zo’n dorp wilde wonen. Maar zeker ook: hoe lang kon ik er nog wonen? Kon ik de huurbaas nog wel vertrouwen? Hoorde ik de slopers al aankomen? Moest ik uitkijken naar een ander huis? Voordat we met zijn allen (onverwacht) op straat komen te staan? Alles kwijt? Alles voor niets? 

Moeilijke beslissing. De huur was laag. Het eigen huis was zo leuk opgeknapt van binnen. Van buiten ook niet echt onaardig. Op een paar hardnekkige scheuren na.
Ook veel beleefd, veel meegemaakt hier. En veel bijzondere vrienden gemaakt. Ze wisten de weg naar mijn huis te vinden. En omgekeerd. Altijd wel wat te doen.
Het leven hier kon ook een geweldig feest zijn. Altijd reuring. Alle gezindten. Altijd wat loos. Verhuizen betekent ook helemaal opnieuw beginnen. Is dat het allemaal wel waard?

Degenen die al verhuisd waren hadden onder de bezielende en bevlogen leiding van mijn (voormalige) buurvrouw een buurthuis gebouwd en betrokken. Om te buurten. Je kunt immers wel buiten gaan wonen, maar je moet toch laten weten wanneer je een feestje geeft. Anders komt er geen hond (kijken) immers. En dat is ook maar niets. 

Wel even lid worden, gebruikersvoorwaarden accepteren, de handleiding snappen en opvolgen (valt echt niet mee) en dan komen al je uitnodigingen daar op een heus aanplakbord te hangen. Geweldig toch? Je eigen huis, en toch dat gemeenschapsgevoel. Naam? De Onafhankelijke Bloggers Associatie. OBA. Geen moderator meer. Wel een beheerder. Dat dan ook weer wel. 

Ik werd meteen lid. Niet om te verhuizen. Deels uit solidariteit. Maar ook om mee te beleven hoe het vers ingezaaide gras er bij de buren uit zou gaan zien. En, voor zover mogelijk, misschien zelfs wel een beetje mee te klussen. Met mijn twee linkerhanden. Een echte handicap zo bleek al gauw. 

Ook alvast even naar andere huizen omgekeken. En op aanraden gevonden. Alvast een casco er bij gehuurd. Dat kon makkelijk. Ook een erg lage huur. Leuk huis. Verschillende types en bouwstijlen. Flexibel. En ik besloot maar eens te gaan klussen. Het casco moest wel weer helemaal ingericht worden. 

Nou dat viel vies tegen. Alle mooie folders ten spijt, bleek het een hele inspanning te zijn. De wens het net zo knus in te richten als mijn oude huis bleek een onmogelijke opgave. Wat in het eigen VK-huis kon, kon vaak in het andere nieuwe huis weer niet. En omgekeerd. Extraatjes. Maar ook stevig inleveren. Het heeft dagen en dagen gekost om er nog iets van te maken. Ook keurslijven, maar dan weer anders. 

Ach, neem maar eens een kijkje. Open huis vanaf nu: het adres is: www.aadverbaast.wordpress.com 
En als je dit leest, ben je al binnen. Welkom!

Best wel een leuk huis geworden al zeg ik het zelf. Ik heb zelfs besloten het aan te houden. Als tweede huis. Als buitenhuis. Niet als mijn thuishaven.  
Wel essentieel als verzekeringspremie,  mocht het dorp waar ik nu met veel plezier woon ineens uit elkaar vallen. Ook leuk om me eens rustig in terug te trekken. 

Maar zeker ook als back-up voor al mijn feestjes, mochten die om welke reden dan ook verstoord of zelfs gesloten worden door de huisbaas. Dan is het op het alternatieve adres nog wel te beleven. Zelfs mogelijk om daar dan gewoon door te feesten. 

Dat voelt goed. Heel goed. Mij kan niets meer gebeuren. 

En OBA? Ik blijf lid. Ik draag het een warm hart toe. En zal het blijven steunen. Niet als vervanger van het buurthuis waar ik zo lang gewoond heb. Ik zie de ontwikkelingen met grote belangstelling tegemoet. Liever als lid en ondersteuner, dan als volledige buitenstaander. Dan kan je er met recht over meepraten. Ook over verbeteringen. Van binnenuit. Als deelnemer. 

Die motivatie geldt natuurlijk ook net zo hard voor mijn echte thuishaven: het VKblog.
Als bewoner wil er over blijven meepraten. Met de bewoners, en met de huisbaas/woningbouwvereniging. Met recht van spreken. 

Ik blijf dus gewoon bloggen bij de Volkskrant.
Mijn zoektocht heeft me veel opgeleverd.
Naast de extra veiligheid die ik vond.
Maar niet die groenere grasmat.
Overal is wel wat zo bleek.

 Mijn advies? Misschien ook maar eens buiten zo’n tweede huis inrichten.
Dan kan je niets meer gebeuren.

En wat is er trouwens mooier dan een groene grasmat? 

Twee grasmatten natuurlijk! 

Mijn eerdere blog-blogs:
Het feestje. Mijn metafoor voor bloggen.
Alles is perceptie. De paradox.
Bloggen is geen wedstrijd. En behoeft dus geen jury.
Socratische gesprekken. Gemiste kans voor bloggers?
Waarom blog ik?
Een beetje blogger gaat toch twitteren?

Plaatje van die fraaie grasmat heb ik hier gevonden.

Noot: dit blog is in zijn geheel ook hier te lezen: http://www.vkblog.nl/bericht/351747/Groener_gras_bij_de_buurvrouw%3F