Er is meer tussen hemel en aarde.

Een opmerking die je nog al eens hoort. Met name als losstaande gebeurtenissen een meer dan toevallige samenloop van omstandigheden lijken te zijn. Wie kent niet de voorbeelden uit eigen praktijk? Op zoek naar wat er dan “tussen hemel en aarde” zou kunnen zijn, kwam ik weer tot verrassende ontdekkingen en voor mij passende verklaringen.

Ons waarnemingsvermogen.
De mens beschikt over slechts een beperkt aantal zintuigen . “Daar zult u het mee moeten doen”.
Onze hersenen zijn geprogrammeerd om die input te verwerken tot een voor ons acceptabel en begrijpelijk geheel (output). Maar beperkt is het. We kunnen maar een gedeelte van het licht zien, we kunnen maar een gedeelte van het geluid horen, om maar iets te noemen.

Er zijn andere dieren die met een geheel andere set zintuigen werken dan wij. En hun wereld (op hun wereld toegespitst) zal er dan ook anders uitzien. Twee voorbeelden: ‘zien’ met echolocatie . Of elektrische velden ‘zien’.

Moraal van dit verhaal: als je iets niet kunt waarnemen, betekent dat niet dat het er niet is.

Drie dimensies.
We denken en we leven in drie dimensies. En beleven het ook zo. Maar betekent dat dan dat er ook maar drie dimensies zijn?

Een gedachte-experiment.
Stel je een (belevings)wereld voor in twee dimensies. Kijk bijvoorbeeld naar de tafel voor je, en stel je voor dat er zich een heel bijzonder leven in enkel twee dimensies bestaat (dus) enkel op de oneindig uitgestrekte tafel. De wezens daar ‘levend’ kennen geen andere, en ‘zien’ ook geen andere wereld boven en onder hun. Het bestaat eenvoudig niet voor ze.

Maar jij weet wel beter. De stap naar de volgende dimensie heb je immers onder de knie. Met dat in gedachten kun je je voorstellen wat een ongelooflijke stap het zou betekenen als er in je leven ineens slechts één extra dimensie wordt toegevoegd. Je hoeft maar even rond te kijken, en dan weer even naar de tafel. Van 3 dimensies naar 2 en omgekeerd…

Je kan je ook voorstellen dat voor die beperkte wezens (die slechts in twee dimensies leven en denken) bijzondere dingen kunnen gebeuren. Voorbeeld: neem een voorwerp, en leg dat op tafel. Voor jou een normale gebeurtenis. Voor de 2-dimensionele wezens een waar wonder. Ineens zien ze ‘iets’ wat er vlak daarvoor nog helemaal niet was!! Een mirakel!! Een Gods wonder!! Een verschijning!! Zouden ze kunnen zeggen..

Moraal van dit verhaal:
1. slechts één dimensie toevoegen aan je eigen (bestaans)wereld opent een ongelooflijke hoeveelheid extra ruimte, en ook mogelijkheden.
2. Vanuit je eigen bestaanswereld zal al die extra ruimte uit die andere dimensie, onverklaarbaar zijn. Maar ook zullen, om het verklaarbaar te maken, er een of meerdere verklaringen voor worden gezocht.
Denk aan ‘oplossingen’ als telepathie,  verplaatsen van materie, Goden en wonderen, spiritualiteit, zieners etc…

Eigenlijk vrij complexe verklaringen met nogal wat heisa, gegoochel en gedraai. Zou er niet een veel eenvoudiger verklaring zijn?

De natuurwetenschappen.
Toen ik (in een ‘vorig’ leven) werd ingewijd in de wiskunde, was ik stomverbaasd. Het rekenen in meerdere dimensies (dan 3) was net zo makkelijk. Sterker nog, soms was het wel eens handig er een extra dimensie aan te voegen (te lenen), omdat dan het rekenen wat makkelijker ging, om daarna weer te terug te keren naar de eigen vertrouwde omgeving. Bij differentiaalvergelijkingen bijvoorbeeld wordt dit veel gebruikt. Wetmatigheden in de wiskunde trekken zich weinig aan van ‘onze’ 3  dimensies.
Wonderlijk ja, maar een wonder? Nee hoor,gewoon even verder kijken dan je neus lang is.
Dat heeft me sindsdien altijd geïntrigeerd. En nog.

De moraal van dit hele verhaal:
Met Ockham in gedachten:  we zien maar 3 dimensies, we denken in 3 dimensies, we leven in 3 dimensies, we zijn geprogrammeerd in 3 dimensies. Maar misschien zijn er wel 4! Of misschien nog wel meer!
Dat accepterend kan alles wat ik niet zie, maar heel soms denk te voelen of denk waar te nemen, hoe wonderlijk dan ook, verklaard worden.
Er is meer tussen hemel en aarde dus ook.

Daarmee kunnen alle andere redeneringen voor mij overboord. En rest slechts een zeker respect voor die enkelingen op aarde, die misschien iets verder kunnen kijken dan ikzelf, en wellicht een fractie van een andere dimensie kunnen zien, zonder dat ze dat misschien zelf zo benoemen.

Want ik zou maar al te graag willen dat ook ik verder kon kijken dan mijn neus lang is. In de volgende dimensie(s) namelijk! Er zou een heel wonderlijke wereld voor me opengaan.

Noot:

1. Er zijn wetenschappers die de theorie aanhangen (inclusief het stellen te kunnen onderbouwen) dat er 11 dimensies zouden zijn. Gaat me uiteraard boven de pet, maar hier kun je er wat meer over lezen.

2. Plaatje:  een gedeelte van http://www.casa-in-italia.com/arte/Pozzo_nl.html
Ik vond in dit schilderij een glimp van wat ik bedoel te zeggen. Een plafondschildering in 2 dimensies, waarin dimensies worden doorbroken.