Waarom blog ik? – 250.010

 

Zit ik in mijn kroeg aan de stamtafel te bloggen komt gjb met een tevreden glimlach op zijn gezicht binnenlopen.

Goh, zeg ik, dat ik jou hier tref..
De 250.000-ste blog is net gemaakt op het VKblog. Reden genoeg voor een feestje dacht ik..

Ik zag het net (en ook weer niet..), vandaar dat ik even een blog aan het plaatsen ben met de titel “Waarom blog ik”?
Inmiddels is mij wel duidelijk geworden dat je blogt als ‘een beest’. Nou waarom blog je?
 
Heel verhaal Geert-Jan. Heb je even? Het begon allemaal met crisis in huize Verbaast.. Soms gebeuren er van die dingen waardoor je hele leven op de schop moet. Onverwacht, en ongevraagd. Herkenbaar?
Niet helemaal. Dat soms iets ongevraagd op de schop moet dat herken ik wel. Maar vertel.

Waar je er altijd van uit ging dat het leven oneindig is, krijg je ineens te horen dat het eindig is. En dat het als los zand uit je gezichtsveld gaat lopen. Op onze vraag ‘hoe nu verder? Zeiden ze ‘Ga maar bedenken wat je leuk vindt’.
En dat was bloggen?

Niet te snel. Onze toekomst kon ineens redelijk uitgetekend en voorspeld worden. Het voorland was bekend, en we waren die grens al overgetrokken. Ik zou steeds meer en voortdurend in de buurt van mijn geliefde moeten zijn. Van minuut tot minuut eigenlijk. Om voor elkaar te zorgen. Om elkaar weer op weg te helpen als we zouden vastlopen. Om het vaststaand verlies te kunnen compenseren, om het draaglijk te houden. Om kwaliteit van leven op peil te houden, zolang als het nog kan.
En toen ging je bloggen? Was dat de oplossing?

Niet te snel. We hebben wel draconische maatregelen genomen.
Zoals?

Met werken gestopt. Dat kon niet meer. Voor beiden. Met alle eigen vaste afspraken en verplichtingen gestopt, dat ging immers ook niet meer als je de hele dag bij elkaar moet blijven. Niet dat je de hele dag met zorgen bezig bent. Maar als er iets vastloopt moet je er wel meteen bij zijn. Kwaliteit van leven zolang mogelijk op peil houden, begrijp je?
Nog niet helemaal, maar dat komt nog wel denk ik. Ga door..

Als je elkaar steeds minder kunt uileggen, wordt het ook steeds moeilijker om met elkaar, alles wat  bezighoudt, te kunnen delen, of daar met elkaar over van gedachten te wisselen. Je gaat dan dus een extra uitlaatklep zoeken, extra gesprek- en discussiespartners, uitdagingen etc. Serieus, maar ook de lach. Maar wel vanuit  allemaal vanuit je eigen huis. Zonder vaste afspraken, beginnen wanneer je wilt, maar ook onmiddellijk kunnen ophouden als we elkaar nodig hebben, of wat anders willen of moeten gaan doen. Absolute vrijheid dus, te doen en te laten wat we willen.  Op elk moment dat het ons uitkomt.
Er begint me iets te dagen. En?
 
Ik liep per toeval tegen bloggen aan. Voorzichtig begonnen. En ik werd steeds enthousiaster. Ik kan er mijn ei in kwijt. Ik kan beginnen en ophouden wanneer ik wil. Ik kan gesprekken aan gaan als ik dat wil. En net zo veel en net zo weinig als ik wil, en tijd voor over heb. En er weer mee ophouden als ik wil of als het moet. Maar ook de ernst en de luim vinden die ik zoek. Mijn venster op de wereld om me heen. Een venster dat leek gesloten te gaan worden. Maar nu weer wijd open staat. Met alle uitdagingen die ik zoek en nodig heb.

Allemaal vanuit huis.. Waarbij mijn geliefde en ik elkaar toch in het oog kunnen houden. De absolute eerste prioriteit. Het bleek een ideale oplossing te zijn veel te kunnen compenseren voor wat ik al verloren had, en steeds meer zou gaan verliezen. Ik zocht en ik vond.
Een mooie oplossing inderdaad. Niet enkel  een hobby dus, begrijp ik.
 
Klopt. Natuurlijk ook een hobby, maar ook letterlijk en figuurlijk een overlevingsmechanisme. Daarom blog ik alsof ‘mijn leven er van af hangt’. Alsof? Niet eens. Ik zou geen betere oplossing kunnen bedenken Het is een belangrijk stuk van mijn leven geworden. Mijn noodzakelijk ‘tussendoortje’. Mijn feestje als ik thuis ben.
Het is me helemaal duidelijk. Sterkte en ook veel plezier. Blog ze! Ik hoop je nog veel tegen te komen.

Hij pakte zijn jas en tas. Schudde stevig mijn hand, en weg was hij weer.
 
En ik dacht: een tipje van de sluier is toch genoeg. Ik hoef hem toch niet te laten weten dat mijn Marie vorig jaar de diagnose Alzheimer kreeg? Ze is nog maar 52 jaar. En de liefde van mijn leven. Waar ik alles voor wil doen, om samen nog lang en gelukkig te leven. We genieten er van zo lang als het kan. En zij mag het zeggen. Ook zolang het nog kan. Je weet immers dat je elkaar bij leven langzaam maar zeker gaat verliezen. Alzheimer heb je samen.

En daarom blog ik. Alle bloggers bedankt. Want jullie helpen me hierbij. En dat waardeer ik buitengewoon! Dan wordt bloggen pas echt een feestje!

Ik ga nu mijn blog “waarom blog ik?” er op zetten. Marie? Bitterballen? En iets te drinken?
Ik ga het zelf wel even halen. Drankjes en die schaal met lekkers,  inclusief een paar bitterballen.
 
….Aad! Wat ging ik ook alweer doen in de keuken?
Iets te drinken halen! Wat wil je drinken, mijn liefste?