All animals are equal, but some are more equal than others.

10 december: dag van de mensenrechten. precies 60 jaar geleden (1948) werd de  universele verklaring van de rechten van de mens aanvaard door de leden van de nog kersverse verenigde naties (1945).

Vrijwel alle landen in de wereld (193) zijn nu lid (Taiwan niet, die wil wel, maar mag niet..).
De Veiligheidsraad zou het krachtigste en machtigste orgaan worden van de VN.

Allemaal in het kader van: dit nooit meer! Een krachtig instituut! Met krachtige verklaringen!
 
“Dit nooit weer”?
De laatste halve eeuw is de meest gewelddadige uit onze hele geschiedenis geworden.
Er waren in deze periode  meer dan 250 ernstige conflicten. Hierbij kwamen 86 miljoen mensen om het leven. Meest vrouwen en kinderen. Meer dan 170 miljoen mensen verloren daardoor hun rechten, bezittingen, en hun menselijke waardigheid.

Kinderarbeid, doodstraf, mensenhandel, onvrijheid van meningsuiting, vluchtelingen, voedselcrises etc. etc, zijn daarin niet eens meegenomen. Laat staan gelijke behandeling. Mensenrechten worden wereldwijd op immense schaal geschonden. Een puinhoop is het.
Welk land wordt niet genoemd in het Jaarboek van Amnesty International?

Wat ging er mis, wat is er mis?
Teveel om op te noemen natuurlijk. Je hoeft de kranten er maar op te slaan. Dagelijks. Ik ga het daar nu niet eens over hebben. Het zou weer een boek worden.

In deze blog concentreer me ‘slechts’ op enkele cruciale ‘weeffouten’ in het/ons systeem en denken. Met enorme gevolgen die we dagelijks meemaken. De ruimte (voor schendingen tegen de mensheid en van mensenrechten) die men niet weer wilde scheppen, werd/wordt net zo hard weer ingenomen. Door enkelen. Ten koste van vel anderen. De minder bedeelden. Zoals altijd.

Een illustratie, een voorbeeld, een uitwerking maar zeer tekenend. Ga er maar even rustig voor zitten. De haren rijzen je te berge. Althans dat overkwam mij toen ik weer wat ging graven.

One country, one vote.
Een essentiële randvoorwaarde die de staten gezamenlijk stelden bij de oprichting van de VN was dat elke staat één stem kreeg in de Veiligheidsraad. Daarmee zou elke natie een even zwaar tellende stem krijgen en daardoor (!!) het overleg eerlijker verlopen. Zo werd het letterlijk gesteld.
Een briljante vondst! Dat was het ook. Totdat…

Helaas. Al heel gauw werd de keutel weer ingetrokken. De Veiligheidsraad ‘kreeg’ een paar permanente leden: Taiwan (nu China), Sovjet unie (nu Rusland), USA, Frankrijk, en Verenigd Koninkrijk. Alle permanente leden eisten en kregen vetorecht. De anderen mogen ‘mee stemmen’, of niet. Het fundament, nog voor het cement was uitgehard, bleek al snel ondergraafd. Daarmee het huis.
 
Internationaal strafhof.
Al in 1948 werd de noodzaak door alle VN leden ingezien (na de Processen van Neurenberg  en Tokio)  voor een Internationaal Strafhof tegen oorlogsmisdaden, oorlogsmisdadigers en genocide.
De ernstigste vorm van misdaden tegen de mensheid. “Dit nooit weer” immers!
 
Het zou tot 1998 (!!) duren voordat Statuut van Rome werd ondertekend door 129 landen, waarin de procedures voor dit Strafhof vast kwamen te staan.
Alhoewel Amerika het Statuut eerst wel heeft ondertekend (Clinton), kwam Bush al gauw daarop terug en maakte de ondertekening ongedaan. Hij had zich ‘bedacht’. O.a. Israël in zijn kielzog.

In 2002 hadden meer dan 60 landen het inmiddels geratificeerd. Het kwam daarmee in werking. Het hof zou gevestigd worden in Den Haag. Nederland kwam daarmee ‘definitief op de wereldkaart.
 
De drie permanente ‘supermachten’ van de Veiligheidsraad (China, Rusland en Amerika) hebben het Statuut niet steeds niet geratificeerd en onttrekken zich daarmee ook aan de rechtsgeldigheid er van. Zo’n 85 landen (van de 193) overigens ook niet steeds niet. Niet de rustigste uiteraard, dat laat zich raden. Een paar opnoemen? India, Pakistan, Indonesië, Midden-Oosten landen, Iran, Turkije, half Afrika…

Triest dat de wereldmachten (en anderen) nog niet willen meedoen. “Nog”?

Nood breekt wet?
In 2002 ondertekend Bush (in oorlog met Afghanistan, bijna in Irak)  een Supplemental Appropiations Act
Onderdeel van deze wet:
– een verbod op samenwerking en het delen van inlichtingen met het Internationaal Strafhof (!!)
– een beperking van Amerikaanse deelname aan vredesmissies (!!)
– militaire steun aan landen aan landen die het statuut van Rome hebben geratificeerd zal worden onthouden (!!!).

Bizar? Natuurlijk! Met name de laatste spant helemaal de kroon. Het legt een zware druk op alle landen van goede wil immers. De wet schrijft wel voor dat enkel de President bevoegd is uitzonderingen te maken. Naar zijn eigen goeddunken respectievelijk laagdunken dus.
Een bermbom onder de NAVO? Een knuppel in dat hoederhok op zijn minst, zonder enige garantie.

Maar daarmee is dit ‘spannende jongensboek’ nog lang niet afgelopen.

“War of Tulips”
Onderdeel van de wet is de  American Servicemembers Protection Act.
Deze wet maakt het mogelijk een Amerikaanse verdachte (al is het maar één soldaat) van het Internationaal Strafhof gewapenderhand te bevrijden. Deze wet wordt ook wel “the Hague Invasion Act” genoemd. In de wandelgangen werd er al gauw naar gerefereerd als “the War of  the Tulips”!!

Was het al niet meer dan genoeg? Kon het nog gekker?

Genoeg is niet genoeg.
In een niet aflatende strijd dat geen enkele Amerikaan ooit voor dit gerecht kan worden gesleept voor het oog van de wereld, gaat Amerika nog vele stappen verder. Condoleezza Rice reisde wat af. Amerika probeert met alle mogelijke middelen bilaterale verdagen te sluiten met zo veel mogelijk landen. Ze staan bekend als de Artikel 98 Verdragen. Er zijn er inmiddels 100 gesloten (!).
 
Kern van dit verdrag: beide landen verplichten zich tot elkaar geen verdachten (uit elkaars land) uit te leveren aan het Internationaal Strafhof. Een verdrag als vrijbrief?
Je kan wel raden welke landen een dergelijk duivels verbond willen sluiten..

 
En ik me ons maar verbazen dat mensenrechten met voeten getreden kunnen worden wereldwijd.
En ik me maar verbazen dat het ene land/mens wel een ander land/mens mag verpletteren, en andere landen/mensen het gram van ‘de wereld’ over zich heen krijgen.
En ik me maar blijven verbazen dat de mensenrechten overal worden geschonden.
En ik me maar verbazen dat er landen zijn die ongestraft resoluties met voeten kunnen treden, terwijl andere landen op grond van het overtreden van resoluties met weapons of mass destruction worden aangevallen en bezet, voor het oog van de wereld. Nederland doet er zelfs aan mee.

All animals ere equal, but some are more equal than others  schreef  George Orwell al in 1945.

Eén ding is wel duidelijk: op deze manier blijft het een beestenboel.
Het ‘recht’ van de sterksten verheft zich blijkbaar ver boven de Universele Rechten van de Mens.

Ik kan daar geen enkele verhevenheid in ontdekken.

Ik wens de mensheid veel sterkte toe, maar dan wel anders. Miljarden hebben het hard en hart nodig. Onze hele planeet, willen we dit kunnen overleven.

Terug lezen:
Oorlog? Het is al lang oorlog, en dat zal alleen maar erger worden..
De grondstoffenoorlog: het wordt erger en erger..
Geef het volk brood en spelen!
Georgië: wie heeft de leiding?
Iran: history repeats itself!
One World One Dream